Met school gingen we vorige week voor drie dagen op tekenkamp. Tijdens het tekenen en schilderen aan de rand van de zee met het geluid van meeuwen, golven en wind (tja, en ook nog regen) kom je met elkaar tot een ander soort gesprek dan: wat is het huiswerk voor morgen? Een klasgenote vroeg zich af: Hoeveel weet je nou eigenlijk van elkaar?

Zij legde uit dat ze al bijna zes jaar met bepaalde mensen in de klas zit, maar eigenlijk niks van diegene afwist. En dan niet: waar woont -ie, waar komt -ie vandaan, wat is zijn naam, maar echt over diegene zijn leven. Ik vroeg me af hoeveel mensen in mijn klas weten wat er in mij omgaat etc. Ik vrees dat de hele school van mij weet, van wat er is gebeurd en zo door mijn boeken, maar niemand weet écht hoe het nu gaat. Wat er in mijn hoofd omgaat, waar ik mee zit, hoe ik me voel. Ik ben altijd meer geïnteresseerd in hoe het met anderen gaat, en voel nooit de behoefte om dingen waar ik op dat moment mee zit te delen met mensen. Oké, die behoefte is er wel, maar ik doe het nooit. Ik wil niet opscheppen, zielig doen, de aandacht op me vestigen enzovoort.

Het is dan ook heel vreemd als iemand precies weet waar je op dat moment tegenaan loopt, waar je mee zit en over piekert. Het meteen bij de kern benoemt. En iemand waar je het niet zo één, twee, drie van verwacht dat hij het zo begrijpt. Het is nog ontroerender als diegene dan ook met een mogelijke oplossing komt, en ook nog eens één waar jij ook aan had gedacht maar de moed er niet voor had, of niet precies wist hoe het moest. Die oplossing was: bidden. Je kan gewoon aan God duidelijk maken waar je mee zit waartussen je twijfelt, en Hem vragen je daarmee te helpen. Amen. Zo simpel kan het dus, en zo fijn is het.

Ben jij iemand die al snel het achterste van zijn tong laat zien? Ben jij iemaand waarvan iedereen weet hoe je bent? Of juist alleen een paar mensen? Of ben je juist iemand waarvan iedereen denkt: ik zit al zes jaar bij hem/ haar in de klas maar ik weet nog niks van hem/ haar?