Je zult het vast wel kennen: een nacht waarop je in het donker ligt te staren. Een nacht waarin je geen oog dicht kan doen door de tornado's die bezig zijn in je hoofd. De stormen van vragen. Of misschien kan je 's nachts juist heerlijk slapen en heb je overdag last van vragen. Waar je dan ook nog eens geen antwoord op kunt vinden. Lastig, of fijn?

Ik bedoel natuurlijk niet de vragen van: 'Wat doe ik morgen aan?', 'heb ik nog een SO deze week?', 'Waarom regent het uitgerekend nu ik naar school moet?'. Nee, ik bedoel de diepere vragen. Zo dook gisteren in mijn hoofd opeens weer de herinnering op van een tv-programma waar ik vorig jaar aan mee werkte, Sophie op drie. Tijdens het gesprek met de mensen met een eetstoornis vroeg Sophie: 'Maar wát is er nou zo erg aan dik zijn?'.

Ik vind het heel erg, maar ik weet er geen antwoord op. In ieder geval geen zwaarwegend antwoord. Ik heb geantwoord: 'dan hou ik niet meer van mezelf, dan walg ik van mezelf.' Zoiets. Maar ja, ik hou nu ook al niet van mezelf, dus als je dik ben zal daar misschien geen verandering in komen. De vraag die mij daarna bezighield was: 'Maar wát is er dan zo erg aan dik zijn dat je niet meer van jezelf houdt?!' Dikke mensen zijn gewoon hartstikke gezellig, kunnen ook best vrienden hebben, kunnen ook best goed in hun vel zitten, kunnen ook genieten. Een andere gast antwoordde later dat de eetstoornis voor haar een middel was om te laten zien dat het niet goed met haar ging, dat ze aandacht nodig had. Maar dat is bij mij helemaal niet zo! Waarom is bij mij dan de eetstoornis ontstaan, de angst om dik te worden? De angst om dik te zijn, te worden, of tenminste: dikkér te worden is eigenlijk gebaseerd op niets...

Nog iets dat me de laatste tijd wel bezighoudt: Heb ik mijn lichaam niet onomkeerbare schade aangedaan met al het afvallen en het lage gewicht? De laatste tijd zie ik wel in dat je goed voor je lichaam moet zorgen. Dat het eigenlijk een cadeautje is, zo mooi hoe alles werkt. Het is een wonder als je bedenkt hoe alles in elkaar zit. Wáárom kan ik niet gewoon toegeven aan de behoeftes die je lichaam heeft/ moet hebben? Waarom walg ik vaak zo van mijn lichaam? Waarom kan ik alleen maar het vet en de dikte zien, en nooit verder: wat fijn dat (bijna) alles werkt?! Er zijn zoveel mensen met ongeneeslijke lichamelijke ziektes, die dood gaan omdat hun lichaam niet werkt. Mijn lichaam werkt gewoon goed, maar ik zorgde er zelf voor dat het niet goed werkte. Oké, ik kon er ook niks aan doen, maar toch geeft het me een schuldig gevoel ten opzichte van mensen waarbij hun lichaam hen in de steek laat.

Vraag je je ook wel eens af hoe je leven zou zijn zonder eetstoornis? De laatste tijd vraag ik me dat steeds vaker af. En dan vraag ik me ook af hoe ik er los van kan komen. Of ik dat wil en kan. Hoe het zal gaan: zal ik veel aankomen als er geen eetstoornis is?

Kortom: Vragen houden je altijd bezig. Ach, zo wordt het nooit saai, je hebt altijd wel iets om over na te denken. :) Ook al is het soms best lastig. Om in te slapen bijvoorbeeld. :)