Sinterklaas, kerst... Ik vind die dingen geweldig. Het is heel erg om te schrijven, maar ik (als achttienjarige) kijk nog naar de inkomst van Sinterklaas en zet mijn schoen nog, waarbij ik een liedje zing. Ik heb vorig jaar ook nog naar 'Mickeys kerstfeest' gekeken en naar 'Blauwteentje'. Best kinderachtig. Toch vind ik mezelf niet echt kinderlijk, alleen maar met sommige dingen.

Ik vroeg me laatst af waardoor ik nog zo hyper word van Sinterklaas en zo. Misschien heeft het er wel mee te maken dat ik best wel veel Sinterklaas-avondjes en kerstboom-optuig-dagen gemist heb, doordat ik in klinieken en ziekenhuizen zat. En tja, dan mag je natuurlijk niet naar huis om de kerstboom op te tuigen, want je moest eerst je bord leegeten of je zat nog in een wen-fase waarin je niet naar huis mocht.

Of nog erger: je kreeg sondevoeding op de tijd dat Sinterklaas aankwam en doordat je zo in paniek raakte werd je in de separeer gestopt, waardoor je de héle Sinterklaas-intocht niet kon zien. Tja, zo ging dat in die tijd...

Gelukkig zit ik nu niet meer in een kliniek of lig ik in een ziekenhuis, waardoor ik wat ruimte in mijn hoofd heb voor andere dingen. En tja, dat is in deze tijd Sinterklaas en kerst. Het lijkt wel alsof ik bepaalde dingen moet inhalen die ik gemist heb in de tijd dat ik nog in klinieken en ziekenhuizen zat.

Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik nog een beetje kind ben- wat ik jarenlang niet heb kunnen zijn. Hè, gelukkig: het kind-zijn is nog niet helemaal weg, ook al ben ik achttien en in veel dingen volwassen voor mijn leeftijd, door alles wat ik om me heen heb gezien en heb meegemaakt. Ik ben serieuzer, ik denk meer na, ik vind bepaalde dingen belangrijk(er) en besteed daar meer aandacht aan (ik vind feestjes niet belangrijk, dus ga ik liever naar een open dag van een universiteit voor mijn toekomst). En ach, ik vind dat sommige mensen het best siert, dat ze nog een beetje kind zijn. :)