Er is een grote vraag waar ik lang en breed met mezelf over kan discussiëren. Het gaat over de verwachting van mensen naar jou toe. En wel met betrekking tot anorexia. Verwachten mensen van iemand die al ruim acht jaar bezig is met eten, gewicht, zelfbeeld (dus anorexia heeft) dat diegene beter moet worden of moet zijn? Vinden ze het fijn als ze merken dat je eetstoornis minder wordt? Bewonderen ze je dan? Of vinden ze het vreemd, laf en slap als je steeds minder hangt aan je eetstoornis? En hoe willen meiden of jongens die middenin hun eetstoornis zitten dat je bent na acht jaar eetstoornis? Putten ze er kracht uit als ze weten dat je eruit kan komen, of vinden ze het raar omdat je zo'n 'vriend' toch niet op kan en wil geven...?

Als ik terugdenk hoe ik hierover dacht toen ik middenin mijn eetstoornis zat, kan ik me vaag herinneren dat ik er steeds anders over dacht. Toen ik vrij in het begin hoorde van iemand die een foto van haar uitgemergelde zelf zag en daardoor zó schrok dat ze haar eetstoornis vaarwel heeft gezwaaid, dacht ik: nou, dat dóé je toch niet? Je 'tweede ik', die zo'n vriendin van je is zomaar opgeven?! Maar ik kan me ook herinneren toen ik verhalen hoorde over mensen die er vanaf waren gekomen, dat ik met open mond luisterde. Het gaf me hoop, juist wat ik nodig had.

Maar wat vind ik dan? Vind ik het laf en slap als iemand loskomt van zijn/ haar eetstoornis? Getuigd dat van zwakte of juist van kracht? Een vriendin van mij is aardig tot goed aan het opkrabbelen naar het 'leven zonder eetstoornis', en ik vraag haar van alles. Ik heb diep respect voor haar, hoe zij het 'gewone leven' aan het ontdekken is. Maar voor mezelf...?

Wat vind jij? Hoe kijk jij tegen mensen aan die hun eetstoornis aan de kant hebben geschoven? Hoe wil jij zijn: los of vast aan de eetstoornis?