Iemand zei vandaag tegen me: "het loskomen van anorexia is een rouwproces." Ik dacht daarover na, en ik vind het ergens wel iets hebben. Vergelijk het met iemand die doodgaat: je moet diegene laten gaan, hem/ haar loslaten. Dat gaat gepaard met verdriet (om datgene wat je verliest), angst (kan ik wel leven zonder hem/ haar?), machteloosheid (je wilt diegene helemaal niet loslaten maar het moet), en misschien daarna wel vrede (je kunt heus wel leven zonder diegene!). Kun je het net als mij plaatsen in de context van een eetstoornis?

Ik wel dus. Ergens wil je het wel loslaten, maar het geeft zo'n strijd. Als je het loslaat, gebeurt juist datgene wat je niet wilt: aankomen. Dat waar je bang voor bent. Maar je wilt het ergens wel loslaten: je wilt vrij zijn, je wilt kunnen genieten van dingen zoals anderen om je heen. Je laat het ietsje los en dan? Dan kom je aan. En dat geeft weer die machteloosheid en daarbij horende verdriet met angst. En dan dreig je weer terug te vallen: de rem gaat erop. Ho, ik wil de es niet loslaten als ik ga aankomen!! De neiging om dan weer niet te gaan eten is dan weer zo verlokkelijk.

Maar de vraag is: kan je wel weer afvallen zoals voorheen? Zoals toen je in het ziekenhuis belandde, klinieken vanbinnen zag, psychiaters die voor je zaten. Nee, ik kan het niet. Ik kan niet meer afvallen zoals dat. Ik weet dat eten moet om te kunnen leven, ook al voelt een dag zonder eten als een overwinning. Welke kant ga je op: terug in het vertrouwde wereldje van de eetstoornis of het léven in...?

Veranderend lichaam                                                                                                                          Soms kom je ook aan waardoor je denkt: hoe kan dat nou? Ik heb toch geen (extreem) 'rare' dingen gedaan? Meer gegeten, minder bewogen? Je praat het jezelf dan weer goed van: ach, het is schommelen. Maar de week daarop kom je weer aan. Machteloosheid, angst. Je gaat meer bewegen, minder eten: en je komt nog aan. Hoe kan dat?! Alle mogelijke oorzaken schieten door je hoofd. De puberteit waardoor je onderhuidse vetlaag dikker wordt (maar hoe kan dat als je steeds hetzelfde eet?!), je lichaam dat zo ontregeld is door jarenlange dieeten waardoor het opeens van alles op gaat nemen als een spons, etc...?

Mijn moeder las een boek over Leontien van Moorsel waarin stond dat zij uiteindelijk echt mollig werd doordat haar lichaam al het eten op ging slaan. Alles wat ze at. Soms snap ik mijn lichaam echt niet. Alle logica van alle jaren klopt opeens niet meer. Bewegen = meer verbruik = afvallen. Minder eten = minder calorieën = afvallen. Moet je het dan maar accepteren, dat je aankomt? Accepteren dat je lichaam zo stom doet? Accepteren dat God je aan laat komen doordat je hebt gebeden of Hij jou wil helpen met het loslaten van de anorexia? Dat dat bij het loslaten hoort? Dat het Gods bedoeling is dat als Hij je laat aankomen dat je de anorexia dan kan loslaten? Help!