Men zegt dat een eigenschap die veel meiden (en jongens) met een eetstoornis hebben prestatiedrang is. Perfectionisme. Lastig...? Of juist fijn...?

Nee, fijn is anders. Ik vind het alleen maar lastig. Oké, het is best handig om goed te willen presteren op school bijvoorbeeld, zodat je meer kans op slagen hebt en zo. Maar het is verschrikkelijk vervelend als je úren voor een vak hebt gewerkt en op een toets relatief laag scoort. Jaloezie is dan een logisch gevolg bij mij: hoezo haalt zij wel een 8,5 terwijl ze nooit iets doet in de les en roept dat ze het niet snapt en ik, die urenlang heeft geblokt en geoefend maar een 7 haalt? Ik houd mezelf voor dat ik hoge cijfers móét halen om mijn examen te halen. Maar dat is een kromme beredenering, want ik heb het met alles.

Zo was ik afgelopen zondag op de Tina-dag om in een eigen boekentent te signeren. Samen met nog twee auteurs. Het was geweldig, echt. Zóveel meisjes die voorbij je trekken om een handtekening te vragen. Een aantal wilden zelfs met me op de foto of kochten een boek van mij, die ik dan signeerde. Ik deelde promotiemateriaal uit en het was heerlijk om me onder mijn zeldzame 'collega's' te mengen.

Maar toch kon ik het niet laten blikken te werpen op Maren Stoffels, die kluwens fans trok, die zowat allemaal haar boeken hadden gelezen of boeken van haar kochten. Was ik maar zo goed in schrijven als Maren!

Soms- of vaak- werpt de prestatiedrang wel een schaduw over mijn leven. Ik ben voor school naar faalangsttraining geweest, maar echt geholpen heeft het niet.

Hoe werkt het bij jou? Heb je tips? Is het alleen aanleg, of is het ook een stuk verleden, ontwikkeling?