Ik kreeg van Scarlet een link door. De link verwees naar een verhaal van een meisje dat voor een tijdje in slaap werd gehouden waardoor ze aan zou sterken door de sondevoeding die ze zou krijgen dan.

Scarlet mailde mij dat veel meiden die dit verhaal van dit meisje hebben gelezen daarmee zitten. Ik zal jullie mijn verhaal vertellen, want ik heb dit ook meegemaakt.

Ik was dertien en het ging zó slecht met me dat de kliniek waar ik zat geen uitweg meer wist. Dat kwam nadat ik op een nacht, vastgebonden op een bed (gesepareerd dus) de sonde zó uit mijn neus wist te werken dat ik haast stikte. De kliniek ging overleggen met de IC, en er werd besloten mij op te laten nemen op de Intensive Care van het kinderziekenhuis in de buurt. 'Jouw enige redmiddel'.

Ze hebben me daar drie weken lang in slaap gehouden. Geen coma, dit zou te gevaarlijk zijn. De risico's waren vrij groot, heb ik me laten vertellen. Een longontsteking (die je op zo'n IC snel te pakken krijgt) zou fataal zijn. Na drie weken was ik één kilo aangekomen. Geen verschil, zouden jullie zeggen.

Maar in een droom (de enige die ik me kan herinneren) at ik zelfgemaakte kerstbroodjes (het is bij ons thuis traditie om voor kerst zelf broodjes te bakken). Gek genoeg was dit mijn trigger om weer te gaan vechten. De slaapmedicatie (waar ze een paard mee konden platspuiten werd me verteld- de hoogste dosering dus) werd afgebouwd en ik keerde weer terug in de wereld van klinieken.

Wat ik hierboven heb beschreven heb ik veelal uit mijn dagboek dat mijn moeder voor me bijhield. Ikzelf weet er maar weinig nog van, mede omdat ik zó van de wereld was, maar misschien ook doordat ik niks meer kon onthouden, zo ver was ik heen. Ik weet alleen nog de periode van ontwaken en sommige heftige momenten. Ook de stickers op mijn borst, benen en alles om mij in de gaten te houden, de ontstekende infusen en de piepende apparaten weet ik nog goed. Ook de impact die mede-IC-patiënten op mij maakten. Vooral ook de lieve zusters wat ik nog nooit had meegemaakt. En op het laatst mijn wil om te vechten en er weer voor te gaan.

Zonder dit was ik waarschijnlijk dood. De doktoren zorgden voor mij en ik weet dat de doktoren dat voor dit meisje ook zullen doen. Soms is een ingrijpende beslissing het beste, en kan je achteraf zeggen: 'Goed dat deze beslissing is genomen'.

foto masker: sarah