Heb je ook wel eens (als je in behandeling zit): hè verdorie, altijd maar dat praten. Altijd maar dat braaf doen wat de psycholoog, psychiater, therapeut of wat dan ook zegt? Altijd maar die kille kamer waarin je tegenover de hulpverlener moet zitten waardoor je geen andere kant op kan kijken als naar haar/ hem of je schoenen? Kortom: ben jij de reguliere hulpverlening soms ook zó zat?!

Ik wel. Ik heb vorig jaar de stap gezet om weer hulp te zoeken bij een aantal dingen waar ik iedere keer tegenaan liep. Toen ik de stap eenmaal had gezet werd ik keihard onderuit gehaald. De therapie die ik daar wilde doen zou niks uitmaken, ik zou terugvallen in mijn oude 'gewoonte' om niet te eten etc. Kijk, we konden het wel proberen, daar niet van. Maar toch, vroeg of laat zouden we vastlopen. Dat zei die man. De man die mij onder tafel praatte en me nog net niet rennend de deur uit liet gaan.

Vanaf dat moment was ik er écht helemaal klaar mee. Totdat (toeval of niet) een kennis van ons kwam met paardentherapie: Animal Assited Therpy of Equittherapie. Ik was meteen al geboeid en ging meteen meer informatie opzoeken erover op internet. Ik kwam op een site uit die voor een aantal mensen per jaar een verblijf op een ranch in Spanje financierde om daar een volle week aan je problemen te werken... met behulp van paarden.

Afgelopen winter ben ik naar de 15 hectare grote ranch vol met dieren (ganzen, kippen, geiten, paarden, honden, katten, ezels) in de wilde Spaanse natuur gegaan. Het werd voor mij betaald, dus was de drempel ook minder hoog. Het was zó bijzonder. Ik kan het niet anders omschrijven.

Voor veel mensen is het ook zo ongrijpbaar: hoe kan een paard je uit je problemen halen? Ik zal het proberen uit te leggen, wat het inhoudt. Je krijgt opdrachten van de therapeut/ paardentrainer. Die opdrachten moet je uitvoeren samen met het paard. Aan de hand van hoe jij die opdrachten uitvoert kan de therapeut/ paardentrainer heel veel afleiden van jou. Hoe je bent (je gedrag, je denken), wat je voelt, waar het niet goed gaat. Hij legt uit hoe het paard reageerde en wat dat te betekenen had. Maar bovenal gaat het op jóúw interpretatie van de opdracht en het effect daarvan. Het draait allemaal om jouw beleving. En tjee, wat leer je daar een hoop uit. Wat ontzettend bijzonder hoe gevoelig paarden zijn! Ik heb er zóveel geleerd, zoveel verklaringen en inzichten en handvaten gekregen... Het is ook veel confronterender; want je ziet het, je voelt het, je ervaart het. Daarom is het ook zo lastig uit te leggen: je moet het echt ervaren. Ik probeer deze geweldige vorm van therapie duidelijk(er) te maken met mijn vierde boek, Vrijheid, die mede ook hierover gaat. Het werkt veel beter (vind ik) dan een uur volpraten met een hulpverlener in een kille kamer.

Het begin van een nieuwe toekomst.