Misschien dat je al eens ergens iets van me hebt opgepikt. Zo niet: hallo, ik ben Milou. Ik ben zeventien jaar. De reden dat ik hier een blog bij houd is dat ik in de eerste plaats heel erg van schrijven hou. Ten tweede tja, hoe verrassend ook, zit er al ruim zeven jaar iets niet helemaal goed in mij. Men noemt dat anorexia.

Oké, het gaat nu al zo goed dat ik niet meer in klinieken of ziekenhuizen hoef te wonen, maar het is nog vaak een strijd. Het eten gaat op zich wel, zolang het overzichtelijk is. De dingen waar ik van weet dat het ongeveer qua calorieën gelijk is aan de dieetlijst die ik vier jaar geleden heb gekregen van een kliniek durf ik dan wel aan. Maar mijn gewicht blijft me in de ban houden. Drie ons aankomen, wat ‘normaal gesproken' schommelen is, is voor mij een ramp. Meteen walg ik dan van mezelf en zo.

Nou vind ik het wel weer genoeg daarover. Ik heb, al zeg ik het zelf, best veel meegemaakt. Kilometers diepe dalen waar ik nu weer een beetje aan het uitkrabbelen ben en de schade daarvan aan het herstellen ben, voor zover dat gaat. Het blijft echter nog vaak de beklimming van de Mount Everest. Iets wat me steeds dwingt om verder te lopen is het schrijven. Op mijn veertiende ontdekte ik het échte schrijven. Boeken schrijven. Mijn vader stimuleerde me daartoe omdat ik altijd dagboeken vol schreef.

Uiteindelijk heb ik mijn ervaringen met anorexia verwerkt in twee boeken: Mijn allerliefste vijand en Zwaarte kracht, ergens in het najaar komt het derde vervolg uit. Mijn eerste boek gaat over de periode waarop mijn anorexia het heftigst was, mijn tweede boek gaat over het na-traject van anorexia: het oppakken van je leven.

Het derde vervolg zal gaan over het onafhankelijk worden. De toekomst. Een tijdje terug is mijn derde boek uitgebracht, mijn eerste fictiedebuut: Ver weg. Het gaat over mijn grote wens voor de toekomst: emigreren naar Oostenrijk. Het is een roman over een lekker dwarse puber wiens ouders besluiten om naar Oostenrijk te gaan verhuizen. Schrijven is voor mij de noodzaak om te overleven. Ik kan me terugtrekken in mijn verhalen en in mijn fantasie. Alleen daar heb ik de ruimte om me vrij te bewegen en aan niets anders te denken.

In het dagelijks leven op school, in de winkels en op straat voel ik me vaak niet zo vrij als ik wil zijn. Ik krijg door het schrijven de waardering die ik zó hard nodig heb om in mezelf te geloven (wat ik trouwens nog steeds niet echt doe).

Ik heb een hondje, waarvoor ik ook leef. Als ik in zijn grote bruine ogen kijk warm ik weer helemaal op en drogen mijn waterlanders als sneeuw voor de zon. Oké, dat is wel iets te enthousiast geschreven. Maar echt, hij geeft mij het gevoel dat ik mag zijn wie ik ben. Hij, Buddy heet hij trouwens, neemt me zoals ik ben. Ik hoef me niet anders voor te doen. Nooit lief, leuk en aardig zijn en altijd vriendelijk lachen. Nee, een dagje dippig of een dagje slecht gehumeurd: hij vindt alles best. Hij pist wel over een lekker geurtje van een loops teefje heen, ook als ik eens een keer niet vrolijk, lief en aardig ben. Zijn pluimstaartje zwiert toch wel in de wind achter hem aan.

Ik heb hem gekregen voor mijn twaalfde verjaardag, net toen ik mijn eerste ziekenhuisopname achter de rug had. Zijn aanwezigheid heeft er wel toe bijgedragen dat ik harder vocht op sommige momenten, maar desondanks heb ik hem niet kunnen zien opgroeien. Ja, op de filmpjes die mijn vader maakte en meebracht naar het ziekenhuis en naar de kliniek. Tussendoor met weekendverlof of tijdens de korte periode dat ik thuis woonde zag ik hem ook, maar kon ik te weinig van hem genieten. De schaduw van de dreigende opname of van het weer terug moeten overstemde altijd alles. Nu heb ik er veel meer aandacht voor, zeker door elke dag de wandelingen met hem in het park of in het bos. De vogeltjes die fluiten (als het zomer of lente is), de zonnestralen en de uitvouwende blaadjes van de bomen...: even de tijd nemen om tot rust te komen!

Op dit moment bikkel ik me door de taaie stof van het vijfde leerjaar van het vwo heen. Ik vraag me zowat iedere dag af wat ik in hemelsnaam te zoeken heb op die school, aangezien ik al weet wat ik over ruim een jaar wil gaan doen en omdat ik me er absoluut niet thuis voel. Straks wil ik hbo-verpleegkunde doen. Lekker in de praktijk bezig zijn en écht iets doen wat ik leuk vind! Mensen helpen en ondersteunen in een vaak lastig deel van hun leven. Het liefst wil ik me specialiseren tot kinderverpleegkundige. Kinderen zijn oprecht, kinderen zeuren naar mijn idee niet zo, kinderen hebben vaak een toekomst voor zich waar het vechten voor waard is, en bij kinderen voel ik me nou eenmaal fijner. Zij oordelen niet. Een glimlach van een kind is prachtig. Ik heb veel gezien in de vier opnames op de kinderafdeling. Misschien dat daar mijn toekomstplannen vandaan komen...?

Mijn grote droom voor de toekomst is, zoals ik net schreef, verhuizen naar het land van mijn dromen: Oostenrijk. De natuur, de rust, de ruimte. Alle dingen die ik nodig heb om mezelf te ontwikkelen en om mezelf te zijn. Een ander land, nieuwe kansen, een nieuwe toekomst. Zat om voor te vechten, zat om voor te leven, zat om over te schrijven!

P.s. volgende week kom ik ook chatten op proud2Bme :)