Een tijdje geleden werd ik door een studente benaderd. Ze moest voor haar studie een weblog bijhouden en zij deed het over eetstoornissen. Vooral een positieve site, waar mensen kracht konden uithalen. Ik wilde daar graag aan meewerken. Dit is het resultaat:

Milou: ‘Ik wil mijn allerliefste vijand zo graag kwijtraken’
Door Sanne van Bentum

Milou van der Horst’s (1992)  ‘allerliefste vijand’ anorexia maakt sinds haar negende deel uit van haar leven. Milou schreef twee boeken over anorexia: Mijn allerliefste vijand en Zwaartekracht. Een portret van een sterk meisje, in gevecht met de eetstoornis en zichzelf. De ontdekkingstocht naar zichzelf, haar ware ik.  

Anorexia werd deel van haar leven toen ze pas negen jaar was. Gelukkig kreeg Milou hulp. Het begon met gesprekken bij de jeugdafdeling van een geestelijke gezondheidszorg. Ook werd ze behandeld door een psychiater die gespecialiseerd was in eetstoornissen. Wekelijks werd ze onderzocht door een kinderarts. Maar dat werkte allemaal niet. Milou werd tot achtmaal toe opgenomen. Ze volgde tijdens haar opnames verschillende therapieën, zoals creatieve therapie en sociale vaardigheidstraining. Ook volgde ze psychomotorische therapie; een therapie waarin bewegen en leren ontspannen centraal staan. “Een beetje met een bal spelen of daar de zaal heen rennen, voor iemand met anorexia is het wel heel fijn.”
De therapieën mochten niet baten. “Ik kan niet zeggen dat een bepaalde therapie me veel geholpen heeft.” Maar de hoop werd niet opgegeven. Zo startte ze vorig jaar met een paardentherapie. Milou ging een week naar Spanje en volgde de therapie op een ranch. Eindelijk gebeurde er iets. “Ik ben dit jaar op zo veel punten vooruit gegaan. Echt heel bizar.”

Lange weg
Ze wilde haar ‘allerliefste vijand’ graag kwijtraken. “Ik wilde het eigenlijk altijd, nog voordat ik in de hulpverlening terecht kwam. Ik heb het zo vaak geroepen…” Maar het gevecht tegen een eetstoornis als anorexia vergt veel tijd, therapie en intensieve behandeling. Alleen dan kan de ziekte overwonnen worden.

Kruispunt
Milou is nog steeds in gevecht. “Ik heb het gevoel alsof ik nu echt op een kruispunt sta. Ik kan het loslaten, maar ik kan het ook bij me houden omdat het zo moeilijk is om het los te laten. Ik ben heel erg aan het twijfelen: soms een voetje de ene weg op, maar vaak schiet ik alweer terug in het ‘vertrouwde’ van de eetstoornis. Ik ben bang dat als ik het loslaat,  hetgeen juist gebeurt waar ik zo bang voor ben: aankomen.” Met eten gaat het wel een stuk beter, zegt ze. Ze is niet langer bang en ze durft vaker ‘enge’ (calorierijke) producten te eten. Toch blijft ze haar gewicht streng in de gaten houden.
Ondanks jaren van hulp, opnames en gesprekken, vecht Milou dus nog steeds. Elke stap in de goede richting is er een. En zolang ze die stapjes blijft zetten, blijft ze stabiel en zal ze, naar eigen wens, de ziekte los kunnen laten in de toekomst.

Vechten tegen haar vijand
Vechten deed ze samen met haar ouders en zus. “Ik denk dat de afstand, het weg zijn van huis, mij gemotiveerd heeft te vechten.” Haar ouders en zus stonden voor haar klaar, steunden haar en stuurden haar brieven. Ook kwamen ze op bezoek als Milou weer opgenomen was. Haar ouders hebben vooral gevochten om Milou op te laten nemen. “Als zij zich niet zo hadden ingezet om mij op te laten nemen, zou ik allang dood zijn.”

Proces van genezing
Het proces van genezing is volgens Milou  ‘een proces dat je zelf moet doorstaan en waar omstanders enkel ondersteuning kunnen bieden.’ Ze heeft de lange weg van genezing grotendeels afgelegd, maar is er nog steeds niet. Het loslaten van het laatste stukje anorexia maakt Milou bang, onrustig en laat haar twijfelen. Want wat gaat ze eten als ze naar school gaat? Hoe pakt ze dat aan? Hoe wissel je af met eten? Hoe pep je jezelf op als je weer een dip hebt? Hoe ga je je weer mengen in het normale leven na een tijd ‘abnormaal’ geleefd te hebben? Allemaal vragen, moeilijkheden en af en toe blokkades waar Milou tegenaan loopt.
Het zijn vragen die ze met de hulpverlening, gespecialiseerd in eetstoornissen, zou moeten bespreken. Helaas heeft Milou dit anders ervaren, ze is niet positief over de hulpverlening. De therapieën werkten niet positief voor haar en tevens moest ze naar eigen zeggen te veel moeite doen om zich te laten opnemen. Ze had hulp nodig, dat was zeker, maar desondanks moesten haar ouders bergen verzetten om hun doodzieke dochter op te laten nemen.

Positief
Het grootste verschil tussen Milou nu en een paar jaar geleden is dat ze nu niet meer teruggetrokken is. Ook ellenlange discussies en ruzies over eten en gewicht behoren tot de verleden tijd. Ze is opener, socialer en gelukkiger.

Boeken
Het schrijven van Mijn allerliefste vijand en Zwaartekracht heeft haar heel veel positiefs opgeleverd. Ze ontving veel lovende reacties, werd geïnterviewd op de radio, krant en televisie. Het heeft haar meer open gemaakt. Ook is ze zelfverzekerder als ze zich bijvoorbeeld moet presenteren. Iets wat ze zich jaren terug nooit had kunnen indenken.