In het middelpunt
Het is lang geleden dat ik weer een interview heb gehad, maar gisteren was het weer eens zover! De Vriendin kwam op bezoek. Nou ja, een journaliste dan. O, ik hou van interviews...
Ik hou van interviews, omdat je zó diep gaat in zo'n gesprek. Echt tot op de bodem soms. Ik heb dat wel eens als confronterend en onprettig ervaren (Sophie op drie, Jong), maar soms kan het ook heel fijn zijn. De dingen die je in het dagelijks leven nooit bespreekt, komen daar wel aan bod. Het geeft dan wel een soort gevoel van opluchting. Dat er (eindelijk) naar je geluisterd wordt naar de dingend ie je nog iedere dag bezig houden maar waar zo weinig mensen weet van hebben. En dat het niet blijft bij alleen maar een loze zin waar niet op geantwoord wordt, maar dat er dan ook echt op in wordt gegaan. Diep. Er wordt doorgevraagd. Dat moedigt je aan om alles op tafel te gooien. Ik hoor je nu denken: Oe, journalisten...? Die zijn zo sensatiegericht. Zo hard. Zo... Nee.
Journalisten ervaar ik keer op keer weer als hele prettige, begripvolle, aardige mensen. Ik denk dat het er ook aan ligt met wat voor onderwerp je geïnterviewd wordt. Ik heb alleen nog maar vrouwen als journalisten gehad. Toen Mijn allerliefste vijand uitkwam, heb ik steeds geroepen: ze zijn nog begripvoller en invoelender dan alle psychologen bij elkaar! Echt, ik meen het. Er is alle aandacht voor je. Je kan ongestoord je verhaal doen. En als de interviewer uiteindelijk iets opschrijft dat je zo niet had bedoeld of wat je er liever niet in wilt, geef je dat aan en halen ze het weg.
Gisteren was het ook zo'n lieve vrouw. Ze zei al na een kwartier of zo: 'Ik heb bij jou het gevoel dat je nog heel veel gaat bereiken. Dat zie ik aan de lichtjes in je ogen.' Nou, zeg eens eerlijk: dat past niet in het beeld wat iedereen altijd heeft van journalisten!
Ik wil eigenlijk nooit echt graag in de belangstelling staan. Althans, niet op school of weet ik waar. Maar als het om mijn boeken gaat vind ik het niet erg. Het is ook het goede doel. Soms doet het ook gewoon goed om anderhalf uur lang je verhaal te kunnen doen. Dat er iemand luistert naar je. Dat er zelfs een fotograaf en een visagiste op je af worden gestuurd. Dat geeft soms best energie.
Reacties
Ik herken dat gevoel wel. Ik vind het ook altijd wel fijn als mensen even aandacht en begrip tonen en dan ook echt luistert.
Ik heb na XXS één interview via de telefoon gehad van Kidsweek. Ze vertelden me dat ik die krant zo snel mogelijk in de bus kreeg. Ik heb best heftige dingen verteld waar ik moeite mee had en ik heb nooit meer iets teruggehoord. Ik heb het nooit gekregen en ik heb er nooit iemand over gehoord. Dat raakte me toch wel. Was ik niet interessant genoeg?
Zulke ervaringen maken het voor mij alleen maar moeilijker om me te uiten. Zijn mensen wel geïnteresseerd in me? Ben ik oninteressant en lastig? En bij psychologen en therapeuten heb ik ook nooit helemaal het gevoel dat ze echt geïnteresseerd in me zijn. Eigenlijk heb ik dat gevoel momenteel alleen bij mijn moeder. Ik zou graag wat meer begrip en interesse willen. Al is het maar gewoon even dat een leraar na de les even aan je vraagt hoe het nu met je is...
"Dat er (eindelijk) naar je geluisterd wordt naar de dingen die je nog iedere dag bezig houden maar waar zo weinig mensen weet van hebben."
Zijn er zo weinig mensen bij wie je jouw verhaal kan doen? Heb je geen hulp meer? Geen mensen bij wie jij eerlijk durft te zijn? Is een journalist van het blad Vriendin de persoon waar je het achterste van je tong moet laten zien, of iemand die van je houdt?
Ik heb behalve journalisten van een roddelblad nooit als opdringerig gezien. Ik heb er ook wel wat meegemaakt, maar is wat jij vertelt misschien ook wat naïef? Ik denk dat veel journalisten lief en aardig doen en geïnteresseerd om hun verhaal goed te maken en om wat jij vertelt. Maar het zullen niet je vrienden worden, en over een week doen ze even aardig tegen het volgende meisje met naar verhaal/ probleem. En zijn ze jou grotendeels weer vergeten.
Het media-wereldje is heel veel "lief, aardig, kus kus, we spreken af bla bla,..." maar achter je rug om ;)
Ik snap dat je de aandacht prettig vindt en het gevoel belangrijk te zijn, maar ik denk dat je dit moet gaan leren zoeken én vinden bij de mensen om je heen die om je geven en die van je houden... niet bij journalisten...
Ben je al geïnteresseerd in bijvoorbeeld "een vriendje"?
Hopelijk kun je dit ook vinden bij mensen in je omgeving en anders bij een therapeut o.i.d. zodat die je hier mee verder kan helpen!
Succes!
Ik begrijp je wel, denk ik. Ik houd ook niet van al die oppervlakkige gesprekjes. Toch heb ik alle interviews die mij zijn aangeboden geweigerd. Ik praat er sowieso niet graag over, als ik dat namelijk wel doe wordt mijn "wond" opnieuw opengerukt en dringen alle beelden en gedachten van toen zich weer op.
@ Esther: Ik zoek nooit zelf media op. Ze komen altijd naar mij toe, vaak via de uitgeverij. En na bijna negen jaar hulpverlening gehad te hebben ben ik wel een beetje klaar ermee. Hulpverleners worden ook alleen maar betaald voor het luisteren naar jou. (journalisten ook- maar met gevolg dat meer mensen mijn boeken kopen)
@ Heleen: bedankt!
@ Lotte: Ja, zo'n ervaring kan je ook hebben. Heb je niet de kidsweek in de winkel opgezocht dan? Ik herken dat wel, met je moeder. Maar ik denk dat je het te snel op jezelf betrekt. Het kan ook zo zijn dat de kidsweek het in alle drukte is vergeten je er één op te sturen. Dat de mensen met wie jij omgaat de kidsweek niet lezen. Sterkte!
Wat ik ook nog even wilden zeggen. Kennen jullie 'Jessica Valerius', Manuel, Yvon Jaspers, Valerio Zeno ? Vast wel. Die zitten ook in het media wereldje. Ik weet niet hoe jullie erover denken, maar ik vind dat juist een van de meest begripvollee en hartverwarmende mensen. Ik geloof dat zij, net zoals een van de journalisten die Milou getroffen heeft echt oprecht geintreseerd zijn en niet zomaar wat vragen stellen omdat ze nieuwsgierig zijn.
ben jij dit? lijkt wel op je :)
zo niet, dan sorry, vergissing!