Wat mij opvalt is dat meiden waarmee ik in eem kliniek heb gezeten tijdens mijn periode met een eetstoornis allemaal later iets in de zorg willen doen. Van psycholoog tot begeleider tot verpleegkundige. Waar hangt dat mee samen?

Ik denk doordat je zo'n groot deel (hoeft niet eens een lange tijd te zijn) van je jeugd hebt doorgebracht in de hulpverlenings-wereld, dat je zoveel hebt gezien en ervaren, dat je daardoor je interesse in deze wereld hebt gevonden. Dat je haast niet anders kan dan deze weg volgen- de weg naar een opleiding en later een baan in de zorg. 

Op zich is dit niet gek: je ziet het vaak dat bij mensen die in hun jeugd veel tijd met een hobby, een sport of een ouder met bepaald werk hebben doorgebracht dat ze hierdoor hun beroep of opleiding hier ook aan gaan wijden. Er is onderzoek gedaan naar mensen die een bepaalde specialiteit hebben, dat bij hun een groter deel van de hersenen aan deze taak is gewijd dan normaal het geval. Hierdoor wordt dit deel van de hersenen (en jij dus ook) beter in deze functie. 'Wie genoeg gerichte training volgt kan een topniveau in een bepaalde vaardigheid bereiken (erfelijke aanleg speelt natuurlijk ook mee)'.

Misschien hangt het wel samen: veel ervaring hebben met de zorg (dit kun je zien als training, waardoor het hersenweefsel voor deze 'taak' - zorgen- toeneemt), dat leidt tot een bepaald niveau (topniveau) in deze vaardigheid (zorgen voor).

Ik vind het interessant: de hersenen en alles wat daarbij hoort.