Soms... Soms gaat álles fout. Je vriendin doet een zelfmoordpoging, je konijn gaat dood, je bent teveel aangekomen, een rotreactie op school. Alles tegelijk. Je tolerantie tegen dingen neemt ontzettend af. Niks kan je er dan nog bij hebben. En soms... Soms gaat alles goed. Allemaal hoogtepunten bij elkaar.

Mijn boek (Mijn allerliefste vijand) is genomineerd voor een belangrijke prijs. Ge-wel-dig nieuws! En dan al die leuke reacties van mensen... Er was een begripvolle, aardige, geïnteresseerde journalist die een hele pagina van een krant heeft volgeschreven over mij en mijn boeken. Een heel bijzonder aanbod. Een TV-programma dat mogelijk interesse heeft. Goede cijfers terug van school. Eindelijk galopperen bij paardentherapie. Kortom: hoogtepunt na hoogtepunt. Zo erg dat ik 's nachts lig te stuiteren in bed. Waarom komt het allemaal tegelijk? Dat vraag ik me altijd af. Jammer genoeg kan je het niet sturen, de gebeurtenissen die je verdrietig of blij maken. Maar is dat wel zo? Zou het goed zijn om alles maar te kunnen sturen? Als ik er zo over nadenk denk ik: nee. Het is juist goed om dan eens een dieptepunt te ervaren, want dan ervaar je even later het hoogtepunt weer extra goed. Maar ook andersom, helaas. Na het hoogtepunt komt áltijd weer een dieptepunt. En dan ervaar je dat dal weer extra goed. Het voordeel daarvan is dat je de top, die er ongetwijfeld na komt, weer extra ervaart.

De gedachte die me altijd troost bij een dal is dat het écht niet zo erg is als vroeger (vier jaar geleden) toen ik lag vastgebonden op een bed in een kale kamer die op slot was (waarom? ik lag toch vastgebonden aan mijn polsen, enkels en buik!) en geluiddicht, zodat niemand mij kon horen schreeuwen.

Ook helpt het me altijd om op zoek te gaan naar verhalen van anderen. Een jongen van vijftien die niet meer zal genezen van zijn kanker en elke dag aftakelt, zonder het in de hand te hebben. Zonder dat hij ooit iets heeft kunnen ondernemen tegen zijn kanker. Of een meisje dat zo'n slecht hart heeft dat ze nog geen 100 meter kan lopen zonder blauw te worden. Een nieuw hart is haar enige redding. Geen hart betekent dood binnen twee jaar.

Iedereen zal wel eens dieptepunten hebben. Hoogtepunten volgen, dat kan ik je verzekeren. Ook al zal dat niet gebeuren op het moment dat jij dat wenst, het komt. Gegarandeerd.