'Had ik maar...!' hoor je vaak. Sterker nog, ik gebruik het heel vaak. Rouwen om het verleden, piekeren over dingen die gebeurd zijn, etc. Men doet dat vaak, maar is dat nou wel zo verstandig?

Als je het met je het relativeert: nee, natuurlijk niet. Het zijn destructieve gedachten. Bepaalde keuzes die je vroeger hebt gemaakt (zoals geen natuurkunde kiezen), lijken je op dat moment meestal goed. Een verstandige keus (ik heb toch niks aan natuurkunde en ik zal eerder slagen met NLT), denk je. Totdat blijkt dat die keuze verkeerd was (je hebt natuurkunde nodig voor diergeneeskunde). En dan ga je denken: Had ik maar...!

Stom om zo te denken natuurlijk. Brengt het je verder? Nee. Heb je er voor jezelf wat aan? Nee. Lost het wat op aan de situatie? Nee. Je wordt er alleen maar kwader, verdrietiger of teleurgestelder door. Kortom: het zijn destructieve gedachtes: ze maken je kapot.

Toch kun je die gedachtes maar moeilijk stoppen vaak. Relativeren helpt, maar dan heb je meestal een heel piekerproces achter de rug. Denken aan iets anders en het uit je hoofd zetten helpt ook. Zoek de leuke dingen, of de leuke dingen komen vanzelf op je pad (Vrijheid is naar de zetter! 13 januari komt hij uit!). Helaas pas te laat.