Een bord voor hun kop

 
Gepost op Maandag 15 november 2010 20:20 door Milou in Dagboek van Milou van der Horst.

Naar aanleiding van Jong en de herhaling van Jong kreeg ik vaak te horen 'Ik dacht dat je ervan af was'. Naar aanleiding van het tv prgramma de Reünie kwam ik tot een conclusie: de meeste leeftijdgenoten houden zich niet bezig met problemen. Ze zien het gewoon niet. En niet alleen leeftijdgenoten, ook veel andere mensen.

Ik kreeg dus na Jong en de herhaling ervan vaak de reactie 'O, ik dacht dat je ervan af was'.  Ik kon het niet begrijpen... Waar baseren ze dat op? Omdat ik geen BMI meer heb van 12? Omdat ik niet hoef opgenomen te worden in ziekenhuizen en klinieken? Omdat ik niet meer loop bij een psychiater voor mijn eetprobleem? Omdat ik áltijd vrolik ben? Omdat mijn boeken positief aflopen? Ik snapte het niet. Buitenstaanders zien mij nooit eten, omdat ik dat te eng vind. Ik neem nooit traktaties. Ik praat nooit over wat er zich dagelijks voor gezeur in mijn hoofd afspeelt, tenzij mensen ernaar vragen. Men baseert het oordeel dat het goed met me gaat op niks.

Toen zag ik de Reünie. Het is een programma waarin oud-klasgenoten bij elkaar komen om te praten over hun schooltijd tientallen jaren geleden. Er was een vrouw wiens moeder was overleden toen de vrouw een jaar of dertien was en het gesprek kwam daarop. Er was een oud-vriendin van haar die zei 'Ik wist wel dat haar moeder was overleden, maar we hadden het er nooit over. Ik heb er nooit bij stil gestaan hoe moeilijk het voor haar kon zijn. We gingen gewoon vrolijk door het leven.' Raar. Zo raar. Ze stond er gewoon niet bij stil. Dat zette me aan het denken.

Men kijkt alleen naar zijn eigen neus. Problemen die hij/ zij niet heeft meegemaakt worden niet gezien. De problemen van anderen worden als kennisgeving aangenomen en daar wordt verder niet meer bij stilgestaan. Maar pas als je zélf bijvoorbeeld een eetstoornis hebt meegemaakt dan weet je het, dan zie je het wanneer iemand het moeilijk heeft, omdat je er kennis mee hebt gemaakt. Omdat je problemen kent.

Omdat je weet hoe moeilijk het leven is/ kan zijn en niet alleen bestaat uit 'normale' dingen als school, werk, eten, feesten. Maar leeftijdgenoten zijn met zulke andere dingen bezig dat ze het "gewoon" niet zien. Ze hebben daar geen ruimte voor. Raar, maar waar.

 

Reacties

Lotte - Maandag 15 november 2010 20:56
En eigenlijk is dat ook wat zou moeten, een onbezorgde jeugd, alleen helaas is dat gewoon niet realistisch. De een zal wat meer meemaken dan de ander, de een maakt het op jonge leeftijd mee, de ander op late leeftijd. maar vroeg of laat maakt iedereen wel iets heftigs mee, en ja, vaak dan pas volgt het begrip voor anderen die iets ergs meemaken. moeilijk voor die persoon di het meemaakt, maar wel begrijpelijk vanuit die persoon die het niet begrijpt of niet ziet..

maarja.. moet er dan altijd iets ergs gebeuren voordat men het bij een ander ziet? lijkt me niet.. t zal ook wel per mens verschillen denk ik.

mooie blog!
lijkt me erg lastig hoor.. ik merk het zelf ook wel, dat mensen denken dat ik beter ben nu ik een minder intensieve behandeling krijg, maar jij hebt natuurlijk ook boeken geschreven en dan zullen ze (denk ik) sneller denken van oh ze kan er zo goed over praten/schrijven, dan heeft ze vast de oplossing al gevonden en is het weer goed!

enneh.. mensen horen gewoon graag dat het goed gaat..
Debbie - Maandag 15 november 2010 21:16
mooi geschreven.. herkenbaar zowel bij mensen om me heen die hoop meegemaakt hebben als zelf eigen leventje...

Er wordt ook gauw makkelijk gepraat door mensen...
'ach gaat wel over' of dat ze idd dan zeggen 'het gaat al beter (met bepaalde situatie) maar inderdaad hoop mensen zien die strijd van binnen ook niet ... en ergens kun je ze nie kwalijk nemen want zij zien dat niet of ervaren dat niet... wat niet wil zeggen dat sommige dingen voor iemand niet nog altijd heel moeilijk zijn...

Daarbij als je ergens over praat of schrijft... vooral als het over diepe dingen gaat... vaak geeft dat mijn inziens maar een deel of puzzelstukje weer... want je verteld nooit alles over zulke dingen...

maar nogmaals mooi ...
Natalie - Dinsdag 16 november 2010 12:31
Hi Milou,

wat mooi geschreven meid! Ik ben het helemaal met je eens!! Er zijn, ook in mijn omgeving, zoveel mensen die enkel bezig zijn met hun eigen leven, dat er gewoonweg geen ruimte lijkt voor de medemens. Erg jammer is dat. Jou stuk doet me ook denken aan mensen die van ondergewicht weer naar een gezond gewicht zijn aangekomen; dan denkt de ander vaak ook heel simpel. Zo van het gewicht zit er weer aan, je ziet er goed uit DUS gaat (of moet gaan) het ook goed met je, pffff terwijl het nog zo'n oorlog in je hoofd kan zijn.
Ik hoop dat mensen snel die 'plaat voor hun kop' weghalen....
Lucy - Dinsdag 16 november 2010 20:02
het lijkt me dat je behoorlijk wat aandacht en bevestiging in je eetprobleem ontvangt, bijvoorbeeld door je tv-optreden en teksten. ik zeg niet dat het daardoor makkelijk wordt, maar de meeste jonge mensen krijgen dat soort erkenning niet, zijn misschien te beschaamd om ook maar een woord tegen iemand over hun problemen te melden. en hebben niet een uiterlijk dat de omgeving wijst op de noodzaak van hulp. dat mensen zich niet met jóu bezighouden, betekent niet dat ze niet naar problemen kijken. ze zíen jouw probleem niet meer aan je, misschien mis je dat? iedereen heeft zijn eigen vracht en wat voor jou klein lijkt, kan een ander in beslag nemen, en andersom. eigenlijk verschil je niet van de mensen die je beschrijft, in het 'vooral met jezelf bezigzijn'. bijna iedereen loopt wel tegen bepaalde moeilijkheden aan, tijdens (of in de vermijding van) 'normale' bezigheden. het wordt alleen meestal goed verborgen. je kijkt tegen meer maskers aan dan je kan vermoeden.
Lot - Dinsdag 16 november 2010 21:29
Het is inderdaad lastig als je zo ongeveer een heel ander leven leidt dan je leeftijdsgenoten. Herkenbaar ook. Het lijkt soms alsof je mijlenver van de rest van de wereld vandaan staat. Toch wil het niet altijd zeggen dat niemand er iets om geeft. Mensen kunnen het eng vinden of misschien niet doorhebben, maar als je er zelf ook niets over zegt, kan het lastig zijn om contact te maken.
Ik doe het ook niet graag en heb nog steeds het idee dat ik in een soort parallelle wereld leef ;-) Anderen lijken in een "heerlijk-ik-leef-en-hou-van-lol-maken" wereld te verkeren" terwijl ik me probeer staande te houden en het idee heb te moeten overleven.
Maarja, wat ik eigenlijk wilde zeggen. Het is ook een samenspel. Zonder zelf naar buiten te treden en mensen iets over jezelf te vertellen, is het niet altijd eerlijk ze te beoordelen op wat je dénkt dat ze niet zien.. Je kunt absoluut gelijk hebben, maar niet iedereen die op het eerste gezicht "ongeinteresseerd" lijkt, is het ook.

Toch is het lastig om zelf die eerste stap te zetten en veel fijner als niet altijd klakkeloos wordt aangenomen dat het beter gaat omdat je beter eet/vrolijker lijkt en geen bmi van 12 hebt ;-) Heb daar ook een hekel aan.
Milou - Woensdag 17 november 2010 20:38
@ Lucy: wat bedoel je hiermee: 'dat mensen zich niet met jóu bezighouden, betekent niet dat ze niet naar problemen kijken.'? Ik vind het wel mooi dat je het zo opschrijft dat het andersom ook zo kan zijn- en van de maskers. Ik kan een masker ophebben, maar anderen ook! Zet je aan het denken...

@ Lot: Je hebt gelijk wat je schrijft over wanneer je zelf er niet mee komt dat anderen er ook niet mee komen, dat het misschien te eng is om erover te beginnen. daar zit wat in.