Ik kan soms zo sterk het gevoel krijgen dat heel de wereld zich tegen je keert. Alsof de hele wereld en alle mensen die erop lopen samen spannen om jou te zieken. Om je in een hoek te drijven waar je haast niet uitomt. Of gewoonweg niet.

Oké, misschien is dit bovenstaande best overdreven, maar zo kan je het soms wel voelen. Alles gaat fout, iedereen is boos, teleurgesteld of verdrietig, je doet iedereen pijn in je nabije omgeving (of zij doen jou pijn, maken je boos of stellen je teleur), alles gebeurt wat jij juist niet hebt gebeden of gevraagd. Met als gevolg dat je in een hoek wordt gedreven door alle mensen, alle gebeurtenissen en jouw stroom van emoties en gevoelens. Chaos in je hoofd, muur om je heen. Niet weten hoe je in hemelsnaam uit die hoek moet komen. En dan ga je rare dingen doen.

Dat zet je dan aan het denken. Mensen die zelfmoord plegen zouden best ook dat doen juist omdat ze zo klem zitten tussen zichzelf en de wereld. Dat de chaos in dat iemand zijn/ haar hoofd zo hevig is dat ze maar één uitweg zien: de dood. De dood als verlossing, als vlucht. Maar het is zo zonde om dat te doen. Ook al denk je dat zijzelf en de omgeving beter af zijn als ze er niet meer zijn, het hoeft niet de enige manier te zijn om uit de hoek te komen. Want ik merk dat meestal nadat de wereld zich met heel haar grootheid tegen je heeft gekeerd zij zich wel weer van je afwendt. Vanzelf. Dat alles op een gegeven moment weer beter gaat. Dat je opeens de uitweg ziet om uit de hoek te komen, juist dat wat je niet had gedacht toen je in die hoek stond: dat er geen uitweg meer was.

Het spreekwoord 'na regen komt zonneschijn' vind ik zo mooi. Het gaat naar mijn idee altijd op, maar vaak later dan je zou willen.