Ik zag laatst een programma over mensen die een Bijna Dood Ervaring gehad hadden. Ze vertelden daarover, maar ook over de gevolgen van de BDE. Hoe vergaand die zijn... Tot mijn schokkende verbazing herkende ik bizar veel van de symptomen die de mensen noemden...: verlangen terug, depressiviteit/ sombere gevoelens, onbegrepen voelen, eenzaam zijn, verandering in karakter/ in alles, minder waarde hechten aan materiële dingen, gaves krijgen, anders tegen religie aankijken/ verandering van religie. Herken jij dingen? Ik wel, alles.

Het zette me aan het nadenken. Ik werd er triest van hoezeer de anorexia uitwerking heeft op mijn leven. Zelf nu nog, na bijna vijf jaar uit een kliniek te zijn, na ongeveer negen jaar het te hebben. Verbazingwekkend lange tijd, nu ik het zo zie staan. Verbazingwekkend als ik me bedenk dat er geen dag voorbij gaat waarop de eetstoornis me in de greep houdt. Dit kan zijn in de vorm van herinneringen aan de tijd van opname, behandeling, mensen die ik toen ontmoette.

Het kan zijn in de vorm van bezigzijn met mijn gewicht (heel erg) of eten. Het kan zijn in de vorm van mensen ontmoeten die ook een eetstoornis hebben, of familie die iemand heeft met een eetstoornis. Het kan zijn in de vorm van mensen die hun verhaal vertellen, vragen stellen, reageren op mijn boeken.

Dingen rondom mijn boeken. Maar het gebeurt ook enorm vaak dat je in de media hoort of leest over eetstoornissen. Zelfs bij wískunde hadden ze het van de week over eetstoornissen (we hadden het over statistiek). Het gaat nog verder: als ik mensen zie die dun zijn, die afgevallen zijn, die het hebben over eten of diëten...

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Er zijn zóveel dingen die je herinneren aan de eetstoornis. Er zijn zóveel dingen die herinneringen triggeren. Er zijn zóveel dingen rondom de eetstoornis die bepalen hoe ik in het leven sta, welke keuzes ik maak, waar ik mee bezig ben. Ik zou soms willen dat het anders was. Dat ik niet zo onder invloed stond van álles, álles rondom eten. Soms ben ik daar zo moe van... Het sloopt me wanneer ik hoor dat iemand die ik ken ook een eetstoornis heeft. Het laat mij weer terugdenken, nadenken, herbeleven, beleven. Niemand (bijna niemand) kan weten hoezeer de eetstoornis nog invloed heeft op iemand na zo'n lange tijd. Ikzelf verbaas me er zelfs over. En door al deze invloeden is het ook verdomd lastig om er afstand van te doen...