Vandaag keek ik in de fotoboeken die mijn moeder al die jaren voor mijn zus en mij heeft bijgehouden. Van de éérste dag van ons bestaan tot aan nu. Nooit heb ik de fotoboeken van jaar één tot nu bekeken in de chronologische volgorde, tot vandaag.

Aan de ene kant heel mooi om de ontwikkeling te zien. De steeds volwassener wordende gezichtjes op de foto's. De kleine, besmeurde, net geboren meisjes tot aan de volwassen meiden. Raar. Mooi. Het zet je aan het denken. 

Ik zag vrij duidelijk een scheiding in de foto's. Een scheiding die teweeg is gebracht door de duivel die anorexia heet. Vroeger was er een afgebeeld meisje dat lachte. Een ondeugende lach met een opgetrokken neusje. Wit, met een rood puntje. Twinkeltjes van ondeugendheid in haar ogen.

Daarna was er een afgebeeld meisje met een lach en vreugdeloze ogen in een wit gezicht. Een vervormde lach. Een neppe.

Het zette me aan het denken: hoe zou ons gezin er nu uit hebben gezien zonder de anorexia? Hoe zou mijn vader dan zijn, mijn moeder, mijn zus? Ik? Zou ik de gevreesde terroriserende puber geworden zijn waarvoor mijn ouders vreesden toen ik klein was, omdat dat wat ik moest doen nooit deed? Zou ik van dansen, feesten, uitgaan, bier drinken gehouden hebben wat mijn moeder altijd dacht? Zou ik vmbo-t gedaan hebben wat mijn juffen in groep acht hadden geadviseerd? Zou ik zeehondjesverzorgster geworden zijn wat ik vroeger wilde? Zou ik massa's vrienden hebben die ik ook had toen ik kleuter was?

Ik weet het niet. Ik denk alleen wel dat ik anders geweest zou zijn. Anorexia heeft mij volwassen gemaakt. Van het onbezorgde, met barbies spelende meisje was ik naar de hard lerende, prestatiegerichte, perfectionistische vwo'er gegaan. Anorexia heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben, voor een groot deel. Soms ben ik daar dankbaar om, soms niet. En jij?