Spontaan een ijsje halen met de boot na het avondeten, spontaan met vriendinnen afspreken om bij te kletsen of spontaan de trein pakken voor een weekendje weg. Wie weleens ‘Een dagje mee’ van mij heeft gezien, weet dat ik enorm kan genieten van het onverwachte. “Het geeft zoveel kleur aan het leven”, zo schreef ik in mijn introductieblog. Maar het was precies deze kleur, de spontaniteit, die ik de afgelopen tijd aan het kwijtraken was. En dat heeft mij het volgende doen besluiten.

Toen ik een jaar geleden de vacature voor redactiemedewerker bij Proud2Bme zag, maakte mijn hart een sprongetje. Als net afgestudeerde was ik op zoek naar mijn eerste baan. Harde eisen waaraan deze baan zou moeten voldoen had ik niet, maar ik had wel een wens: iets in mijn werk mogen betekenen voor mensen met eetstoornissen. Tijdens mijn eigen eetstoornis waren het immers de ervaringsverhalen van anderen geweest die de voor mij zo eenzame strijd herkenbaar en bespreekbaar hadden gemaakt. Maar ze hadden mij bovenal hoop gegeven en hoop doet nou eenmaal  leven. Ik voelde dan ook de behoefte om de hulp, de openheid en het begrip zoals ik zelf had ontvangen, op mijn beurt aan anderen te bieden.  

Ik ben dankbaar dat ik de kans kreeg om enkele weken later op de redactie van Proud2Bme te starten. Hoewel ik het platform al kende vanuit de periode van mijn eigen eetstoornis, gingen er met het forum en de chats nieuwe werelden voor mij open. Het was mooi om te zien dat Proud2Bme niet alleen een platform voor leden is, maar wellicht nog meer door leden. Want hoewel iedereen worstelt met heel eigen (eet-)uitdagingen, is er veel wederzijds begrip en steun voor elkaars verhaal.  

Dat ik jullie met blogs en vlogs een inkijkje mocht geven in mijn leven, vond ik bijzonder. Als groot liefhebber van de decembermaand kon ik mij met Vlogmas geen betere start bij Proud2Bme wensen. Genieten van urenlang tafelen, weer met plezier in de keuken staan of onbezorgd warme chocolademelk op de skipiste kunnen drinken, ik legde het allemaal voor jullie vast. Ik vond het fijn dat ik mocht laten zien dat geluk weer in zulke kleine, onverwachte dingen kan zitten.  

Maar tijdens al dit delen van deze momenten gebeurde er de laatste maanden ook iets vreemds bij mij: ik verloor langzaam maar zeker mijn eigen geluksgevoel. Ik was voornamelijk gefocust op het vastleggen van (mijn relatie met) eten, en dat terwijl ik de afgelopen jaren juist die focus had weten los te laten. Het resultaat was dat ik weer te veel bezig was met eten, in plaats van het laten zien van het bevrijdende en spontane leven dat ik voor ogen had.

Herstellen van een eetstoornis is een voortdurend proces van groei en zelfzorg, zo schreef ik eerder in een blog. Maar herstel vraagt ook om voortdurende reflectie. Wat is op dit moment goed voor mij? Jezelf deze vraag blijven stellen, betekent ook dat je soms moet loslaten wat niet goed voor je is. En hoewel dat verdrietig kan zijn, is het vaak de beste keuze die je kunt maken. Proud2Bme loslaten, dat is dan ook wat ik ga doen. Met pijn in mijn hart, want ik ga het geweldige team van redactieleden en vrijwilligers enorm missen, evenals jullie als leden. 

Mijn grootste drijfveer is en blijft lotgenoten helpen. Maar ik geloof dat ik nu alleen anderen kan helpen, door juist te laten zien dat je te allen tijde voor je eigen geluk en gezondheid mag kiezen. Ik weet dat dit voor nu de beste keuze is. Ik maak weer met plezier foto’s als ik op een terras een koffietje drink en geniet weer van spontaan een ijsje halen met de boot. Ik doe het weer voor mezelf. En dat gun ik jullie allemaal. Het ga jullie goed!

Liefs, Anne ♥