Een tijd geleden liet ik in een blog zien wat ik een week zoal eet aan tussendoortjes. Voor mij is het inmiddels gewoon om tussendoortjes te eten zoals twee koekjes. Een aantal jaar geleden was dat wel anders. Toen had ik regelmatig last van eetbuien en sloeg ik dan ook geregeld door. Gewoon een koekje eten was er niet bij. In de reacties gaven jullie aan het bijzonder te vinden dat ik dat nu wel kan. In deze blog wil ik jullie graag vertellen hoe dit gelukt is en een aantal tips geven.

Bron

Helaas heb ik geen kant en klare oplossing om ervoor te zorgen dat je nooit meer door zult slaan en gewoon weer normaal je tussendoortjes kunt eten. Als je problemen hebt met eten, dan werkt het helaas nu eenmaal niet zo. Ik heb jarenlang dag in dag uit geprobeerd om normaal en gezond te eten zonder succes. Iedere dag als ik wakker werd nam ik me voor om me te houden aan een eetlijst. Toch ging het vaak al bij het eerste tussendoortje in de ochtend mis.

Na een koekje voelde ik me onrustig en na veel wikken wegen mocht ik er dan nog eentje van mezelf nemen. Eentje maar. Daarna bedacht ik me dat er zoveel mensen zijn die weleens zin hebben in koekjes en dat ik er heus nog wel eentje mocht. Het bleef er niet bij nog eentje. Nog eentje werd een heel pak en een heel pak werd twee pakken en twee pakken werd een grote eetbui en eindigde in het toilet. Weer een dag verpest.

De meest voor de hand liggende tip is natuurlijk dat het belangrijk is om voldoende te eten. Als je jezelf uithongert dan lok je eetbuien op den duur uit. Weinig eten kun je een tijdje volhouden, maar de kans is groot dat je op een gegeven moment zoveel honger krijgt, dat je compleet doorslaat als je ook maar één dropje eet. Juist door voldoende te eten, zorg je ervoor dat je lichaam voldoende energie heeft en niet gaat hunkeren naar voedsel.

Toch is het niet zo dat voldoende eten betekent dat je direct geen eetbuien meer hebt en nooit meer door zult slaan. Als ik naar mezelf kijk, dan hongerde ik niet naar eten, ik hongerde naar troost en een arm om me heen. Ik hoefde geen lege maag te vullen, enkel het grote gat in mijn hart. Hoeveel je echter ook eet, dat gapende gat in je hart kun je met eten niet dichten. En dus bleef ik eetbuien houden, zolang ik niets aan de oorzaak van mijn problemen deed.

Ik was als een junk die probeerde af te kicken met telkens een gram coke op zak. Het verschil met drugs is dat je die niet nodig hebt en eten wel. Eten was voor mij dat grammetje dat altijd in mijn zak zat en dat het daarom zo verleidelijk maakte om er toch weer naar te grijpen. Het was er immers altijd al. Zeker in tijden van spanningen en stress was het moeilijk om hier vanaf te blijven.

Ik boekte uiteindelijk wel vooruitgang maar dit ging echt met babystapjes. Een portieverpakking bij de kassa of een koekje eten bij een vriendin en daar de hele middag gestresst op de bank zitten terwijl we een film aan het kijken waren. Ook kocht ik weleens dropjes voor thuis en merkte ik na een handje dat het me niet zou lukken om de zak gewoon te leggen. Dan deed ik er afwasmiddel overheen en gooide ik het weg, hoe verdrietig dit me ook maakte. Op dat moment was het wel een stap, ik koos ervoor om niet door te eten maar om het stop te zetten, ook al was het op deze nare manier.

Elke stap was er één en dit ging met heel veel vallen en weer opstaan. Voor mijn gevoel was het vooral vallen in die tijd. Aan de andere kant sta ik nu en kan ik het zoals mensen zonder eetstoornis dat doen. Dat komt niet eens zozeer omdat ik die leegte in mezelf heb opgevuld. Soms voel ik me nog steeds leeg en van binnen is er nog steeds geregeld pijn. Het verschil is echter dat ik er anders mee om ga en het niet meer weg stop of op probeer te vullen met eten. Huilen lucht op en je zo nu en dan flink rot voelen is heel normaal. Eten is lekker en hoort erbij, maar is niet langer een middel om met emoties om te gaan.