Het is logisch dat iedereen een andere geschiedenis heeft. Een andere achtergrond. Dat iedereen een situatie bekijkt vanuit een andere lens, een ander perspectief. Ik denk dat dat besef kan bijdragen aan een andere kijk op zaken. Een oplossing waar je zelf misschien nog niet aan had gedacht. Een advies dat nog niet bij je was opgekomen. Maar kan die lens ook beperkend werken? We zijn niet hetzelfde en daarmee is elke aanpak maatwerk. Kan je als persoon in staat zijn om advies te geven aan zoveel verschillende mensen met zulke verschillende levens? Is er meer nodig dan enkel kennis om anderen bij te staan? Weet ik wel altijd hoe het is voor iemand anders? Is het nodig om dat te weten? Is me inleven voldoende? En kan ik eigenlijk wel verhalen vertellen die niet de mijne zijn? 

Bron foto

Stel, dat ik niet Lonneke was maar iemand met een andere culturele of etnische achtergrond was en ik kwam bij jou omdat het niet goed met me gaat. Zou je mij dan  op dezelfde manier doorverwijzen? Zou je tot eenzelfde probleemanalyse en diagnose komen? Zou je me op dezelfde manier kunnen geruststellen? Adviseren?

Stel, dat ik worstelde met mijn geaardheid en jij zou dit over mij weten. Zou dit jouw beeld over mij veranderen? Zou dit leidend zijn in het advies dat je me zou geven? Zou het iets uitmaken in jouw deskundige blik?

Stel, dat ik leed aan genderdysforie. Zou je mijn problemen dan afschuiven op 'onstabiliteit' of 'onzekerheid'? Zou je me afwimpelen? Me de deur uit werken? Denken: "hier heb ik geen tijd voor", en de deur achter me dichtslaan?

Stel, dat ik een man was en ik worstelde met eten. Zou je dan vermoeden dat ik een eetstoornis zou kunnen hebben? Zou je mij kunnen voorzien van de voor mij best mogelijke hulp? Of zou de mogelijkheid van een eetstoornis niet eens in je opkomen?

Stel, dat ik amper inkomsten zou hebben. Dat ik tot weinig kennis toegang zou hebben. Dat ik een vermoeden heb, maar niet de middelen. Dat ik me amper hulp kan veroorloven. Zou je mij dan helpen? Zou je op zoek gaan naar mogelijkheden waar ik wel aanspraak op kan maken? Of zou je me aan mijn lot overlaten? Zou je me vergeten?

Stel, dat ik geloofde in een andere God dan jij. Zou mijn religieuze voorkeur tussen ons in staan? Zou je mij anders benaderen, wetende dat ik me tot een andere God richt? Zou het tot een andere uitkomst kunnen leiden dan wanneer je iemand voor je hebt staan die hetzelfde gelooft als jij? Zou je je kunnen verplaatsen? Mijn moeilijkheden vanuit mij begrijpen?

Stel, ik zou 68 jaar oud zijn en denken dat ik een eetstoornis heb. Zou je mij dan geloven? Zou je me uitlachen? Me op het hart drukken dat dat helemaal niet kan? Me de deur wijzen? Of zou je naar me luisteren?

Stel, dat ik overgewicht zou hebben. Kan ik dan nog een eetstoornis hebben? Zou je me naar huis sturen met een dieet en de woorden: "Je moet gewoon wat meer sporten." Of zou je zien wat ik doormaak? Waar ik elke dag mee leef?

Stel, dat ik minder goed mee had kunnen komen op school. Misschien dat ik niet goed onder woorden kan brengen wat ik precies voel en denk. Ik zou misschien niet alles wat je zegt begrijpen en meer uitleg nodig hebben. Zou je me die dan geven? Zou je met me gaan zitten, praten, net zo lang totdat ik het begrijp?

Stel, dat ik met een fysieke klacht bij je kom, maar een verleden heb met mentale problematiek. Zou je me dan geloven? Zou je denken dat ik het verzin? Zou je me minder serieus nemen dan iemand die geen mentale problemen heeft, of heeft gehad? Zou je mijn pijn erkennen, of zou je deze negeren?

Stel, dat ik jouw taal niet zou spreken. Zou je op zoek gaan naar iemand die ik wel kan verstaan? Die mij kan verstaan, begrijpen? Waar ik moeiteloos mee kan praten? Zou je evenveel moeite stoppen in het leggen van passend contact als bij iemand anders? Zou je me hetzelfde behandelen? Aan dezelfde problematiek denken? Of zou onze taalbarrière je blik dusdanig vertroebelen dat mijn problemen niet worden gezien?

Ik weet niet hoe het gaat tussen mensen. Ik weet niet in hoeverre zaken als culturele en maatschappelijke achtergrond, religeuze overtuiging, begaafdheid en geld meespelen in een (deskundig) oordeel. Wat ik wel weet, is dat eetstoornissen nog steeds het meest gezien worden bij mensen zoals ik: witte vrouwen. En dat terwijl we zo vaak benadrukken dat eetstoornissen, evenals andere mentale problemen, niet discrimineren en iedereen kunnen overkomen. En nee, niet elk 'apart eetgedrag' is een eetstoornis. Maar het beeld dat mensen vandaag de dag nog hebben van eetstoornissen, en van mentale problematiek in het algemeen, kan en moet anders. Want juist dat beeld dat zou moeten helpen, doet zoveel mensen meer kwaad dan goed. Ik kan vele verhalen vertellen, maar niet alle. Tegen muren en obstakels aanlopen vanwege ongelijkheid en discriminatie, en hoe dat jouw eetstoornis en/of mentale problematiek beïnvloedt, dat is niet mijn verhaal om te vertellen. Maar wel om te delen.

Ben jij iemand die onder de radar verdwijnt? Die last heeft van een eetstoornis, maar hierin niet voldoende wordt gezien omdat je niet in het 'standaardplaatje' valt? Wil jij bijdragen aan het veranderen van het heersende beeld en jouw verhaal vertellen, hier op Proud2Bme? Schroom dan niet om ons te mailen op redactie@proud2bme.nl zodat we ook jouw ervaringen kunnen delen.