Een tijdje ben ik met iemand omgegaan die een enorme passie had voor wat hij deed. Dat leverde hem veel op, maar hij moest er ook veel voor inleveren. Dat vond ik best bewonderenswaardig, maar soms kon ik er ook met mijn hoofd niet helemaal bij. Moet het altijd zo perfect? Werk je niet te veel? Heb je hier echt alles voor over? Maar bovenal: Doe ik het niet goed genoeg? Ben ik lui? Moet ik beter m'n best doen? Ik wist niet wat mijn passie was, maar had wel het idee het nodig te hebben.

Omdat ik aan de kunstacademie studeerde gingen mensen er al vrij snel vanuit dat kunst wel mijn passie moest zijn. Ik bedoel, het is zo'n creatief en gevoelsmatig beroep. Dat moet toch wel een soort 'roeping' zijn? Bovendien is het niet zo dat je er gemakkelijk veel geld mee verdient, dus als het niet je passie is, waarom zou je er dan voor kiezen? Ik vond mijn opleiding heel leuk, maar een passie is het nooit echt geweest. Halverwege m'n studie begon ik wel door te krijgen dat ik hier niet een full-time baan van zou willen maken en ik begon te twijfelen of ik wel op m'n plek zat.

Toch heb ik m'n studie afgemaakt. Ik wist namelijk niet zo goed wat ik anders zou moeten doen. Bovendien zou ik met een studiewissel weer van voor af aan moeten beginnen en dat stond me niet helemaal aan. Daarnaast had ik niet het idee dat ik goed zou kunnen zijn in een ander soort studie, omdat ik dan veel meer uit boeken zou moeten leren en op de middelbare school al was gebleken dat dat niet mijn sterkste kan was. Ook mijn ouders raadde mij aan om gewoon af te maken waar ik aan begonnen was. Dan zou ik in ieder geval een HBO diploma hebben en hoewel ik niet wist wat ik er mee wilde, vond ik het op zich wel een leuke studie, dus vooruit.

Wat dat betreft is het soms zo lastig om een juiste keuze te maken wat studie betreft. Het is heus niet zo dat iedereen direct weet wat zou zouden willen of dat je studie elke dag even leuk is. Dat gaat denk ik ook met ups en downs, maar als je merkt dat je echt niet op je plek zit is het ook wel goed om daar naar te luisteren. Voor mij gold vooral ook dat ik dacht dat het niet aan mij besteed was, omdat ik niet zo gepassioneerd was als sommige klasgenootjes. Dit lag misschien ook aan mijn mentale gezondheid en levenservaring, maar nog steeds zou ik niet per se (full-time) in de kunst sector willen werken. Toch heb ik een hoop uit m'n studie weten te halen en is het nooit te laat om andere skills te leren. Passie of niet.

Oké, ik dwaal denk ik een beetje af met mijn verhaal, want ik wilde het hebben over passie en het belang daarvan. Hoe belangrijk is het eigenlijk om een passie te hebben? En wat houd zo'n passie nu eigenlijk in? Hoe werkt het? Is dat dan de sleutel tot geluk en oneindige productiviteit? Soms lijkt het zo een beetje verkocht te worden, althans, dat is hoe ik het heb ervaren. Als je je passie hebt gevonden dan gaat alles vanzelf, maar wat als je die passie maar niet vindt? Doe je het dan verkeerd? Kan je dan wel gelukkig zijn? Of faal je dan in het leven?

Pas·sie (de; v)
(meervoud: passies) hartstocht, drift: hartstochtelijke liefhebberij

Ik denk dat het misschien ook een beetje er vanaf hangt wat voor waarde jij aan het woord 'passie' hecht. Iets wat eigenlijk een heel mooi en positief woord is, werd in mijn ogen iets waar ik alleen maar aan tekort kon komen. Blijkbaar had ik niet een bepaalde motivatie of een bepaald talent, want ik voelde die hartstocht niet of in ieder geval niet de hele tijd en ook niet in dezelfde dingen. Het is niet zo dat ik niks leuk vond of dat ik nergens enthousiast over kon zijn, maar de gedrevenheid waar ik aan dacht te moeten voldoen leek er niet te zijn.

Het hielp mij niet dat ik mezelf voornamelijk vergeleek met anderen die wel heel gepassioneerd en tevens succesvol leken te zijn, maar ook het woordje 'moeten' hield mij in deze zin tegen. Ik moest het leuk vinden, moest er goed in zijn, moest gemotiveerd zijn, moest blijven ontwikkelen. Nu vond en vind ik nog steeds een hoop dingen leuk. Zo vond ik destijds kunst maken, teksten schrijven, basgitaar spelen en roller derby leuk, maar ik vond geen van die dingen zo leuk dat ik er helemaal in op kon gaan, dag in dag uit, en een enorme drive had om de allerbeste te zijn.

Dit maakte ook dat ik de term 'perfectionisme' niet zo goed bij me vond passen, maar perfectionistisch was ik zeker. Misschien uitte zich dat niet in de dingen die ik deed. Ik bestempelde het als een gebrek aan doorzettingsvermogen, luiheid en domheid. Ook kon ik meteen ontmoedigd zijn wanneer iets niet helemaal lukte zoals ik het had bedacht. Als ik er niet van nature goed in was en als het bij een ander met veel meer plezier, tact en talent ging, dan zal het míjn passie wel niet zijn… Toch? Zo bleef ik in mijn ogen passieloos, talentloos en waardeloos.

Hierdoor twijfelde ik wel eens of ik de goede keuzes maakte in het leven. Als iets mijn passie niet was, moest ik er dan wel tijd aan besteden, want wat heb je er dan eigenlijk aan? Ik zou nooit een succesvolle skater, schrijver, kunstenaar of muzikant worden, dus waar deed ik het dan voor? Grote kans dat jij het bij het lezen van deze zin al voor me invult. Voor de lol natuurlijk! Hoezo moet je overal de beste in zijn? Hoezo zou je pas van iets mogen of kunnen genieten als je er helemaal in op kan gaan? Kan het ook 'gewoon leuk' zijn? Tegen een ander zou ik dit ook zeggen. Grappig hoe ik dat destijds voor mezelf heel moeilijk vond. Het was duidelijk dat ik met twee maten aan het meten was. Er is niks mis met ergens voor gaan en ergens in willen groeien, dat is juist tof, maar wanneer ik ziek zou worden van mijn eigen perfectionisme gaat het zijn doel voorbij.

Wat dat betreft hing ik een hoop waarde aan een bepaalde mate van succesvol zijn of ergens goed in zijn. Ik dacht dat succes, op wat voor manier dan ook, mij gelukkig zou maken, maar is het eigenlijk niet zo dat gelukkig zijn op zichzelf al een succes is? Je hoeft niet heel erg goed ergens in te zijn om ergens van te kunnen genieten. Je hoeft niet heel erg goed ergens in te zijn voordat anderen jou aardig vinden of zullen waarderen als mens. Juist door samen plezier te maken, maar ook kwetsbaarheid te mogen delen, kom je zo veel dichter bij elkaar. Uiteindelijk is die verbintenis met de mensen om je heen zo waardevol en daar heb je helemaal geen extreme vorm van passie voor nodig. Heb je die passie wel? Heerlijk, geniet ervan! Maar weet dat het niet iets is dat móet en dat je dan evengoed kan genieten van dingen. Nogmaals, het is maar net wat jij onder 'passie' zou verstaan.

Ik mag blij zijn dat ik zo veel dingen leuk vind om te doen. Dat vind ik dan echt weer een kracht van mij. Dat geldt lang niet altijd voor iedereen. Het kan soms moeilijk zijn om je weg te vinden in het leven en hoe je het jouwe in wilt vullen, maar ik denk wel dat je het niet goed of fout kan doen. Zie het als een onderzoek. Wat lijkt je nou leuk om te doen? Probeer het eens. Probeer terwijl je het probeert ook de lat laag te houden. Dat wil niet zeggen dat je niet je best mag doen, maar laat je niet weerhouden of ontmoedigen door tegenslagen. Gun jezelf de tijd om dingen te leren en heb ook plezier in dat proces. Bedenk ook hoe belangrijk het is dat je iets wel of niet (heel) goed doet, dat zal misschien per ding verschillen. Passie betekent uiteindelijk ook niet dat je ergens heel goed of succesvol in bent, maar dat je ergens heel intens van kan genieten. 

Of dat nou is in dingen die je doet, zoals je werk of je hobby, of in dingen die zijn, zoals de de liefde, zelfontwikkeling of iets simpels als de zee of Thais eten. Dat kan en mag ook veranderlijk zijn en zoals altijd met ups en downs gaan, vind ik. De dingen worden vaak ook waardevoller, naarmate je er meer aandacht en tijd in steekt, daarmee geef je iets een bepaalde waarde. In die zin kan je passie dus ook ontwikkelen. Doe wat goed voor jou is. Wat dat betreft heb ik eigenlijk passie in overvloed. ♥

Wat is jouw passie?