Starend zit ik in de trein. Mijn hartslag is rustig en mijn hoofd is leeg. Ik voel me ontspannen. Ik kijk om me heen en iedereen is in zijn of haar eigen wereld. Heerlijk, even niemand aan wie je verantwoording moet afleggen of leuk tegen moet doen. Mijn ogen vallen op de persoon tegenover me. Hij doet z’n oortjes in en scrolt op zijn mobiel. Ik heb geen idee wat hij luistert en hij heeft geen idee wat ik denk. Prachtig om elkaar gewoon in z’n waarde te laten.

Zo ontspannen als ik nu om me heen kijk, is meer dan de helft van mijn dag niet het geval. Vaak ben ik bezig met wat andere mensen van me vinden en of ik het wel goed genoeg doe. Dit uit zich bij mij in allerlei vormen en maten. Op mijn werk wil ik graag presteren en tegelijkertijd een fijne en gezellige collega zijn. Voor mijn ouders wil ik de perfecte dochter zijn en voor mijn vrienden de perfecte vriendin. Dit is een karaktereigenschap van mezelf waarvan ik soms knettergek word. Niemand kan altijd alles goed doen, dus waarom zou ik dit zelf wel moeten? Deze prestatiedrang wordt ook nog eens versterkt bij bepaalde personen. Ik weet dat ik een zeer gevoelige vrouw ben en bij bepaalde mensen in m’n omgeving bekruipt me van tevoren al een groot angstgevoel. Ik voel me niet op mijn gemak bij hen. Ben bang om fouten te maken en stom gevonden te worden. Mijn hartslag ligt bij die personen wel tien keer hoger dan nu, nu ik lekker in de trein zit te schrijven. Maar zijn deze mensen dan wel goed voor mij?

Bron: Pexels

Over mijn grenzen 

Het bang zijn voor mensen en de onzekerheid die hiermee gepaard gaat, draag ik al heel mijn leventje met me mee. Op de basisschool was ik de leerling die het beste rapport had. Niet omdat ik zo slim was, maar omdat ik keihard m’n best deed. Tijdens de middelbare school durfde ik niet uit te gaan en op zoek te gaan naar leuke jongens uit angst om mijn ouders teleur te stellen. En na mijn VWO heb ik de keuze voor de studie Gezondheidswetenschappen gemaakt omdat m’n vader deze studie het beste vond. Nu ik hier op terugkijk en bij stilsta, heb ik hier spijt van. Doordat ik mezelf altijd aan iedereen heb willen aanpassen, zocht ik op een andere manier mijn kick. Ook ik wilde weleens buiten het boekje gaan en dat deed ik door maaltijden over te slaan, eten te verstoppen en te zakken tot een zeer laag gewicht. Dit was mijn manier om al die mensen terug te pakken. Het was mijn houvast.

Natuurlijk heb ik hier zelf ook een deel schuld aan en had ik meer voor mezelf kunnen kiezen. Ik had gewoon kunnen gaan feesten tot in de late uurtjes en ik had een andere opleiding kunnen doen. Alleen soms lijkt het alsof die keuze niet bestaat. Je voelt je opgesloten tussen vier muren en kan geen kant op. Razend ben ik geweest op al die mensen die me hebben laten vallen, waarvoor ik zo hard mijn best heb gedaan. Ik uitte het alleen verkeerd. Ik zocht mijn uitweg in het niet-eten, in het compenseren en in mijn gewicht. Mijn stukje controle, mijn veiligheid, maar ook mijn lijdensweg.

Gezonde omgeving 

Tijdens mijn reis van de basisschool naar de plek waar ik nu ben, heb ik veel behandelingen en therapieën gehad. Ook hierbij hebben veel behandelaren en psychologen mij teleurgesteld. Elke keer wanneer ik mezelf iets meer blootgaf, pakten ze mij op mijn zwakke plek. Althans, zo heb ik het ervaren. Gesloten deuren, sondevoeding, niet kijkend naar de werkelijke problematiek.

Natuurlijk leer je van elke behandeling en natuurlijk doen zij het niet om je te pesten. Uiteindelijk heb ik ook de allerbeste psychologe in heel mijn leven gevonden. Zij heeft me doen inzien welke betekenissen mijn eetstoornis heeft gehad. Ik hoefde niet af te vallen om een schoonheidsideaal te bereiken. Ik wilde niet afvallen om een maatje minder te krijgen. Nee, ik wilde macht uitoefenen op iets waarover niemand anders controle had. In de reis van de basisschool naar nu heb ik veel mensen op mijn weg getroffen. In sommige mensen ben ik diep en diep teleurgesteld. Maar er zijn ook mensen die me juist hebben geholpen om mijn geloof in de wereld en vooral in mezelf terug te krijgen. Ik had - en heb misschien nog steeds - er een handje van om 'verkeerde' mensen naar me toe te trekken. Maar als ik diep naar mijn gevoel luister, dan weet ik beter.

Mensen die alleen van me houden als ik precies doe wat zij willen, zijn niet de mensen op wie ik kan bouwen. Mensen waarvoor ik over mijn grenzen moest heengaan, zijn niet de mensen die ik moet vertrouwen. En mensen die mij ogenschijnlijk wilden helpen, maar die me in praktijk keihard hebben laten vallen, zijn niet de mensen die in mijn leven passen.

Ik weet nu wie mijn echte vrienden zijn en welke personen echt naast me willen en mogen staan. En jij? Probeer je ogen niet te sluiten voor deze mensen. Zij zijn het niet waard en jij bent het niet waard om door al die negatieve ervaringen gestraft te blijven worden.

Reik je hand uit en kijk welke persoon hem pakt!