Hoe hoog kan een berg wel niet zijn, ik wist niet dat er zoveel tijd erin kon zitten om die te bewandelen naar het normale leven waar ik al zo lang naartoe opweg ben... Maar steeds kleine stapjes vooruit en ook behoorlijke stappen achteruit, hebben het toch gemaakt dat ik toch weer de stappen vooruit kan maken.. Het is niet makkelijk, maar beetje bij beetje lukt het me wel !!!

Hoop ook dat ik nu aan iedereen die dit lees hier kan zien dat het vallen en opstaan er echt bij hoort, hoe moeilijk het ook is en hoe vaak het ook gebeurd..

Ik heb ook me dagen gehad dat ik dacht van dit komt nooit meer goed,   

die dagen worden steeds minder!

En de dagen dat ik kan zeggen dat ik me beter voel komen steeds meer...

Geef de moed niet op meiden en jongens, daar is het leven te kort voor!