Heerlijk weekend aan het vieren naja vieren is het niet echt, maar de afgelopen weken en eigelijk de komende weken heb ik het heel erg druk gehad. Dat ik eigenlijk wel heel erg moe ben van al dat reizen en gesprekken plus langs de dokter, de komende week heb ik letterlijk elke dag wel een afspraak. Aan de ene kant is het wel goed, maar aan de andere kant heb ik geen zin in! Woensdag moet ik weer naar me huisarts toe, ook denk om me weer opnieuw te gaaan wegen en voor me bloeduitslagen en waarschijnlijk krijg ik ook nog een lichamelijk onderzoek, maar dat weet ik nog niet helemaaal zeker. Het maakt me best wel bang, dat me lichaam er misschien slechter aan toe is dan dat ik zelf werkelijk denk.. En dat ik het het liefste allemaal wil ontlopen, maar dat kan niet!

Vorige week heb ik de Ursula gebeld dus, zoals jullie ook al misschien hebben gelezen. Me aanmeldformulieren die liggen nu klaaar. Ik ga zo pas van de week opsturen ook als ik weer een gesprek en verwijzing heb gehad bij Human Concern, helaas is het wel pas donderdag. Maar je kan beter alles in één keer opsturen dan in delen, je weet het maar nooit soms wordt er zo slordig gedaan met de post dat ik dat risico maar niet ga nemen! Ik hoop echt dat ik heel erg snel een intake kan krijgen en zo snel mogelijk in behandeling kan, want ik heb genoeg van die eeuwige strijd in me hoofd die ik maar niet kan overwinnen. Kan me eigen mening er niet meer naast zetten, soms maar dan ook heel soms lukt het me nog wel, maar dat gebeurd maar heel zelden. Ik ga gewoon keihard me best doen om niet verder te zakken, maar beloven doe ik het aan niemand niet. 

ANOREXIA = LEUGENAAR,BEDRIEGER!!

Het enige wat ik nu kan hopen is dat ik zo snel mogelijk terecht kan, hoop echt op de 4-daagse deeltijd of eventueel de 3-daagse deeltijd. Sta ook wel open voor een klinische opname, maar die wil ik eigenlijk liever niet. Als ze dat advies wel geven, daar moet ik me daar dan maar aan over geven wil nu gewoon wat het beste voor mezelf is en niet voor de anorexia, want ik wil het echt wel los gaan laten. Of eigenlijk op zijn minst leefbaar maken. Dat het niet meer de controle heeft over me leven, want ik wil die controle zelf hebben alleen in het normale leven.. Waar ik zo naar verlang, zit het echt met tranen op te schrijven/typen. Wil het allemaal zo graag en heb er meer dan genoeg motivatie voor maar zelfs met die motivatie weet de anorexia het toch te winnen, heb alles wat me hartje begeerd.. Me eigen kamer, plekje en vrienden die ik nu ook weer heb, me familie die er voor me is...

''Het doet me heel erg veel pijn, dat het nog steeds niet goed gaat.''

Xxxxx

Melanie