Elke situatie brengt weer z'n eigen voor- en nadelen met zich mee. Op mezelf wonen tijdens mijn eetstoornisherstel vond ik echt niet makkelijk, maar thuis wonen bracht ook bepaalde moeilijkheden met zich mee. Ouders die zich zorgen maken en op je lippen mee zitten te kijken. Het beklemmende gevoel dat er altijd iemand op je let. Honderd vragen over therapie terwijl je nét thuis bent gekomen. Pittige confrontaties wanneer de eetstoornis de overhand neemt. Emoties die hoog oplopen door de spanning en onmacht die een eetstoornis voor jou en je omgeving met zich mee kan brengen. Hoe ga je daarmee om? Een aantal dingen zijn belangrijk om in je achterhoofd te houden.

Disclaimer: niet elk gezin is hetzelfde. Niet elk gezin is stabiel of voelt als een thuis. Sommige dingen zul je misschien herkennen, andere dingen niet. Misschien herken je wel helemaal niets. Lees hier meer blogs over 'familie' en lees hier meer blogs over 'thuis'. Misschien staat er iets tussen dat beter bij jouw situatie aansluit.

Een eetstoornis probeert altijd een weg te vinden

Ik mag van geluk spreken dat mijn ouders ontzettend betrokken waren bij mijn eetstoornisherstel. Ik besef goed dat dit lang niet voor iedereen zo is. Hoewel ik het vanuit mijn eetstoornis ook heel eng en beklemmend vond dat mijn ouders alles aan mijn herstel wilden doen, was het ook wel goed. We zouden altijd samen eten. Met man en macht deden ze hun best om mij betrokken te houden bij mijn eigen leven en voldoende te eten. Hobby's werden gesteund om mijn leven zin te geven en mijn zelfvertrouwen op te bouwen. Bij de eetbuien beheerden mijn ouders mijn geld en gingen zelfs de kasten op slot. Het moet ontzettend veel aanpassen zijn geweest voor hen. De eetstoornis zou geen schijn van kans moeten maken. Maar helaas deed dat het wel. 

Je kon nog zo veel stokken achter de deur plaatsen; ik vond wel een manier. Ik vond een manier om niet of juist wel te eten. Momenten alleen, goochelaarsachtige trucjes en een weg om de sloten heen. Als je het echt wilt, dan kan het altijd. Waarom is dit belangrijk om te weten? Niet om je gerust te stellen in het feit dat een eetstoornis zijn weg wel kan vinden, zelfs in haast onmogelijke situaties - al is dat 'maar' in je hoofd - maar juist om je daarvoor te waarschuwen.

Ik schaamde me hier ontzettend voor of durfde het niet te vertellen, zelfs al wilde ik dat. Ik was bang dat mijn ouders boos zouden worden. Of dat ik de kans voor mezelf zou verpesten als ik de eetstoornis morgen toch wel weer wat ruimte zou willen geven. Het was immers mijn copingmechanisme. Mijn ouders zijn echter niet gek en hadden dit ook wel door. Hierdoor werd het alleen maar een groter gevecht tegen de symptomen - zonder er goed over te kunnen praten - en daardoor alleen maar een groter gevecht in mijn hoofd. Mijn tip: wees hier bewust van, praat er wél over en weet dat je je er niet voor hoeft te schamen. Want hoe het voor jou vóelt als die eetstoornis beperkt wordt, is belangrijk. Wat is het dat jou zoveel angst aanjaagt? Ga die beperkingen niet uit de weg, maar ga de angst aan. Hij mag gehoord worden.

Ook thuis heeft iedereen z'n eigen eetvoorkeuren

Wanneer je thuis woont en andere gezinsleden andere eetgewoontes hebben dan wat jij volgens je eetlijst moet eten, kan dit best wel lastig zijn. Bijvoorbeeld een zus die regelmatig gaat sporten een broertje die een kieskeurige eter is of een moeder op dieet. Dat tussendoortje eten op een tijd dat een ander er geen behoefte aan had, dat voelde voor mij zo lastig en oneerlijk. "Als jij het niet eet, dan hoef ik het ook niet te eten." Maar zo simpel is dat niet.

Iedereen heeft z'n eigen voorkeuren. Iedereen heeft een andere dagindeling en energiebehoefte. Mijn gezinsleden hadden geen eetstoornis. Ik wel. Dit kan lastig zijn om mee om te gaan. Je kan hierover praten en kijken in hoeverre je rekening met elkaar kan houden en elkaar kan steunen, maar ook niet alles is daarin mogelijk. En dat is ook normaal. Dit zal je misschien buiten je gezin - op school, op werk of ergens anders - ook wel tegenkomen. Het is niet zinvol om je dan met iedereen te vergelijken. Meestal zie je maar een stukje van iemands dag. Soms eet een ander toch meer of minder dan je invult. En grote kans dat die eetstoornis het voor jou toch een stuk negatiever invult dan verwerkelijk is. Maak het zeker bespreekbaar, maar ga uit van jouw eigen pad. Focus op wat jouw lichaam nodig heeft, niet op wat anderen eten.

Ben jij snel getriggerd? Neem dan eens een kijkje bij deze blogs. 

Je ouders zijn bang om het verkeerd te doen

Hoewel mijn ouders alles op alles wilden zetten om mij te helpen, waren ze ook bang om iets verkeerd te doen. Je wilt iemand de ruimte geven, maar niet de eetstoornis versterken. Je wilt weten hoe het met iemand is, maar niet iemand op de kast jagen. Je wilt iemand helpen, maar ook zelf de kans geven. Je wilt iets zeggen, iets doen, maar je wilt niet iemand een vervelend gevoel geven of zelfs triggeren. Toch gebeurt dat helaas soms. En daar maakt een eetstoornis gretig gebruik van.

Destijds kon het me echt op z'n zenuwen werken. Wanneer ik terugblik, schaam ik me ook een beetje voor mezelf. Wat heb ik me verschrikkelijk rot gedragen. Dat was niet omdat ik een rotmens ben, maar omdat de eetstoornis me zo in het nauw dreef. Ik voelde me gewoon zo naar en dat uitte ik helaas ook naar mijn ouders. Het was voor mij heel erg fijn om hier achteraf met mijn ouders te praten - en dan bedoel ik echt jaren later. Op het moment zelf lukte dat me niet. Ik weet niet of dat makkelijker was geweest als ik me er bewust van was geweest, maar nu ik de mogelijkheid heb om mijn verhaal via dit platform te delen kan ik jou wel meegeven hoe ik ermee om had willen gaan. Voor mij een gemiste kans, maar voor jou misschien iets wat nu erg welkom is.

Het is helemaal goed om je grenzen aan te geven. Het is ook oké om je emoties te laten zien en geïrriteerd te zijn. Dat hoort er allemaal bij. Maar voor jezelf en elkaar zou ik je ook willen uitnodigen af en toe een stapje terug te doen en de situatie van een afstandje te bekijken. Of je dan niet juist de zorgen van je ouders en de steun die ze je willen geven ziet. Voor ouders is het ook heel moeilijk om hun kind met een eetstoornis te zien worstelen. En dat zeg ik niet om iemand de schuld te geven, want zo is het totaal niet, maar dat begrip voor je ouders kan voor jezelf ook een hele hoop rust geven.

Lees ook eens de blog 'Communiceren met je familie'.

Ook de mensen met wie je samenwoont, zien het soms niet

Na een relatief korte periode dat ik anorexia had, kwam ik aan als het gevolg van eetbuien. Niemand had echter door dat die eetbuien zo uit de hand liepen, ze waren al lang blij dat ik weer een gezond gewicht had. Dit is iets wat door 'een leek' vaak over het hoofd wordt gezien. Dat is heel vervelend, maar ergens ook begrijpelijk met het beeld dat de meeste mensen van een eetstoornis voorgeschoteld krijgen. Bovendien hield ik mijn mond over hoe erg het voor me was. Hoe ik de hele tijd maar bezig was mijn gewicht te beïnvloeden door de eetbuien te compenseren. Hoe zeer het mijn leven beheerste en hoe waardeloos en vies ik mij voelde.

Er bestaan ongetwijfeld ook andere situaties waarin je omgeving niet ziet dat je een eetstoornis hebt. Omdat jij het zo goed geheim houdt, of omdat ze het misschien ook liever niet willen zien. Hoe de vork ook in de steel zit, dat kan ontzettend eenzaam voelen. Een ander kan niet in jouw hoofd kijken, maar jij kan wel vertellen wat er in jou omgaat. Deze woorden zeg ik regelmatig, maar zijn voor mij dan ook erg waardevol. Het kan gebeuren dat een ander het niet ziet. Uiteindelijk bevindt de grootste strijd met de eetstoornis zich in jouw hoofd. En dat kan een ander alleen zien als jij je daarvoor open wilt stellen. 

Hoe maak jij het beste van thuiswonen tijdens je eetstoornisherstel?

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.