Mijn moeder is op dieet en dat vind ik eigenlijk heel vervelend. Het is niet dat ik het haar niet gun om wat kilo's af te vallen, maar ik kan er gewoon niet goed tegen dat iemand die zo dichtbij me staat hele dagen bezig is met eten en minder eten. Ik begrijp het ergens wel, want ze is ook wel wat dikker dan vroeger, maar echt dik is ze helemaal niet. Dat vindt ze zelf wel en dat benoemt ze ook voortdurend. Ik heb het al zo vaak ontkend. Ik heb haar al zo vaak gezegd dat ze niet dik is en dat ze niet af hoeft te vallen, maar ze is heel koppig en blijft bij haar mening. Vroeger zou ik het misschien naast me neer kunnen leggen, maar nu ikzelf problemen heb met eten kan ik dat niet. Mijn moeder is op dieet en ik vind dat maar niks.

Mijn moeder woog vroeger nog minder dan ik. Dat heeft ze me toen ik wat jonger was regelmatig verteld. Ze was heel dun, een sprietje. Gewoon van nature, niet door een dieet, eetstoornis of te weinig eten. Zo was ze gewoon. Het zit in de familie, want ook ik ben van jongs af aan dun, gewoon omdat dit mijn bouw is. Ik heb, net als mijn moeder, geen brede heupen, grote borsten of ronde billen. Ik ben gewoon recht. Sommige mensen noemen dat een jongenslichaam, ik noem het gewoon een slank lichaam. Een lichaam waar ik trots op mag zijn, omdat het sterk en gezond is. 

Naarmate mijn moeder ouder werd en de 50 passeerde werd ze ook wat zwaarder. Dit kwam misschien door af en toe te veel eten en af en toe te vaak een glaasje wijn. Eigenlijk niets om je zorgen over te maken. Ze genoot vaker van het leven, dan dat ze ervan baalde. Ze ging op date met grappige mannen, reisde erop los en zorgde goed voor zichzelf. Toch was er, net als bij mij, ook bij haar een gevoel van niet goed genoeg zijn. Misschien had dit te maken met het ouder worden, iets wat ze helemaal niet wilde. Misschien had dit te maken met een chronisch gevoel van niet goed genoeg zijn. Wie zal het zeggen. Feit is dat ze vanaf haar 50ste constant in een soort gevecht raakte met haar gewicht. 

Jaren ervoor was ik op een dood spoor beland. In een poging mijn zelfbeeld te vergroten was ik aan het lijnen geslagen. Iets moest aan mijzelf te perfectioneren zijn waar ik wél de controle over had. Een perfecte baan en studie had ik niet tot een geslaagd einde weten te brengen, dus nu moest mijn lichaam eraan geloven. Ik zou het perfect maken. Perfect tot in de gespierde en platte puntjes. Ik at niets meer wat in mijn hoofd te vet of veel caloriëen bevatte en werd binnen korte tijd niet meer ongesteld. Imperfectie.

Na jaren van tweestrijd in mijn hoofd of ik nu wel of niet beter af ben met of zonder eetstoornis, besloot ik er met alles wat ik had tegen te gaan vechten. Ik zou weer alles eten wat ik eerder had bestempeld als vet, ongezond of dikmakend en ik zou ervoor zorgen dat ik aankwam in gewicht. Ik wilde weer een normaal, volwassen lichaam. Ik wilde serieus genomen worden en eruit zien als een volwassen vrouw. Terwijl mijn hoofd eindelijk had geaccepteerd dat ik meer zou gaan eten en meer kilo's zou gaan wegen, werd ik tegen gewerkt vanuit onverwachte hoek. Vanuit een hoek die juist altijd het beste met me voor had gehad. Een hoek die juist wilde dat ik van die eetstoornis zou genezen.

Mijn moeder. Mijn moeder werkte mijn herstel tegen door haar dieet. Niet door het dieet an sich, maar door hoe ze over eten en haar lichaam praatte. Haar lichaam was nooit goed genoeg. Ze was te dik, ze had vetrollen en was niet meer zoals vroeger. Ze moest weer zo als vroeger worden. Ze moest afvallen en stoppen met al dat gesnoep. In al dat snoep zat allemaal maar heel veel suiker en dat was ongezond. Bij ieder snoepje en koekje dat ze bij de koffie kreeg maakte ze een negatieve opmerking en bij ieder dik persoon die ze door de stad zag lopen moest ze oordelen. 

Terwijl ik tegen mijn eetstoornis probeerde te vechten en iedere eetstoornis stem probeerde tegen te spreken, hielp zij de eetstoornis stem met honderden argument die dan welliswaar voor haar golden maar in mijn hoofd net zo goed voor mij golden. Waarom zou ik aankomen in gewicht als ik dan zo ontevreden zou worden met mijn lichaam als mijn moeder was? Ik had dan liever wat ondergewicht en was tevreden, dan haar gewicht en dag in dag uit zo vreselijk ontevreden. Ik wilde niet nét als haar zo extreem op vet en suiker moeten letten. Natuurlijk deed ik dat wel deels nu, maar als ik een beetje normaal at, kwam ik niet aan in gewicht. Daarvoor moest ik echt flink gaan bij-eten... en daar had ik mede door de houding van mijn moeder helemaal geen behoefte aan. 

Mijn moeder zelf had niet door hoe haar negatieve lichaamsbeeld én haar oordeel over dikke mensen mij negatief beïnvloedde. Ze moedigde me juist aan om meer te eten en zei regelmatig dat ik te weinig at. Dit advies stond echter zo haaks op haar mening over vet, suiker, haar eigen gewicht en lichaam en het lichaam van andere vrouwen die wat voller waren, dat ik dit advies nauwelijks meer serieus kon nemen. Ik had liever dat ze me helemaal geen advies gaf, maar gewoon stopte met negatief praten over haar eigen lichaam. Als ze zou stoppen met praten over haar dieet, gewicht, over vet en suiker, dan zou ze me zoveel meer helpen dan door me 100 adviezen te geven over dat ik meer moest eten. 

Dat begreep ze niet. Ik heb het haar weleens geprobeerd uit te leggen, maar het komt niet aan. Dat is jammer, maar inmiddels iets wat ik moet accepteren. Ik kan mensen niet veranderen, enkel mijzelf. Ik kan mijzelf erop instellen dat ze hierover zal blijven praten en ik kan mijzelf toespreken me hier minder van aan te trekken. Dat is niet altijd even makkelijk, maar het lukt me steeds beter. We hebben allemaal onze problemen, allemaal onze 'tekortkomingen' en daar moeten we mee leren omgaan. Ik kan steeds beter genieten van ergens gaan eten met mijn moeder. Ik laat haar soms even over eten en haar gewicht praten, tel tot 10, adem in en uit, kom bij mezelf terug en richt me dan weer op de gezelligheid. We hebben immers het beste met elkaar voor en we houden van elkaar.

Foto's: Nickperrone