Een eetstoornis, het neemt je hele leven over. Ik weet dat ik niet mijn eetstoornis ben geweest. Mijn eetstoornis overkwam mij. Toch was de leuke, spontane, gezellige ik op sommige momenten ver te zoeken. Ik was constant gespannen en in strijd. Ik was moe en keek vol wantrouwen naar de wereld om me heen. Sociale situaties waar eten bij kwam kijken vond ik erg spannend en een kat in het nauw... Nou ja, je kan wel stellen dat ik niet altijd de meest leuke persoon was in die tijd, maar maakte dat mij tot een slecht mens?

Soms dacht ik van wel. Mijn eetstoornis haalde regelmatig het slechtste in mij naar boven. Toen ik nog thuis woonde had ik veel ruzie met mijn ouders en mijn broertje dankzij mijn eetstoornis. Ze wilden me graag helpen, maar ik wilde dat niet altijd en op de momenten dat ik het wel wilde vond ik het alsnog erg moeilijk. Het was frustrerend dat er zo aan mij getrokken werd terwijl ik voor mijn gevoel geen kant op kon. Dit resulteerde vaak in enorme woede uitbarstingen. Ik zal de vele scheldwoorden die gebruikt werkeden hier maar niet herhalen. Af en toe vloog er zelfs een bord of stoel door de kamer en ook ben ik een keer van huis weggelopen. Achteraf schaamde ik me hiervoor, maar ik wist niet waar ik met mijn gevoelens en de bijbehorende spanning heen moest. 

Mijn eetstoornis was mijn dubbele leven. Op gegeven moment veranderde mijn anorexia in boulimia. Een over het algemeen minder zichtbare eetstoornis. Dat vond ik wel prima, dan zouden mensen zich er minder mee bemoeien, dan zou er minder strijd zijn. Natuurlijk wilde ik hier ook vanaf, maar dat zou me zelf wel lukken, dacht ik. Toch brak de schijn die ik continu op moest houden me op. De spanning om een eetbui te hebben was zo groot dat ik mijn omgeving haast het huis uit jaagde. Boze, gespannen blikken kruisten elkaar. Iedereen zat me voor m'n gevoel in de weg en daardoor kon ik zo nu en dan behoorlijk opvliegerig zijn. Natuurlijk wilden ze me alleen maar helpen en was die controle eigenlijk goed, maar mijn eetstoornis protesteerde en uiteindelijk was ik degene die dat in haar lichaam voelde gebeuren.

Ook op school, werk of onder vrienden ging mijn eetstoornis altijd met mij mee. Ik was nooit even alleen. Ik had nooit even vrij. Geteisterd door mijn gedachten. Zou je dit wel eten? Zou je dit nu al eten? Waarom niet later? Waarom niet eerder? Waarom niet niks? Waarom niet alles in 1 keer? Waarom niet ook gewoon een eetbui? Waarom niet naar huis gaan? Waarom hier blijven? Waarom stilzitten? Waarom niet bewegen? Waarom, waarom, waarom?! Waarom had ik deze gedachten? Waarom had ik die rottige eetstoornis? Ik probeerde de gedachten in mijn hoofd als wolkjes voorbij te laten drijven. Ik hoef niks met deze vragen, zei ik dapper tegen mezelf, maar helaas werkte dat niet altijd zo.

Ik heb ontelbare afspraken op het laatste moment afgezegd, omdat het met eten plotseling slecht ging. Ik ben ontelbare keren niet te genieten geweest, omdat de spanning te groot was. Ik heb onwijs veel uren gespijbeld om maar een eetbui te kunnen hebben. Ik heb onwijs veel leugens verteld, omdat ik me schaamde voor de waarheid. Ik heb complete vakanties verpest, omdat ik naar huis wilde, naar mijn 'veilige' omgeving met 'veilig' eten. Naar m'n weegschaal die mijn drang naar (schijn)controle koesterde. Ik was gesloten, op mezelf, niet mezelf. Ik had een eetstoornis die mijn persoonlijkheid onderdrukte. Ik was mezelf niet en dat spijt me, maar ik kon er ook niet altijd iets aan doen. Ik wilde niet niet. Ik ben geen slecht mens. 

Toch begrijp ik heel goed dat mensen af en toe boos op me waren. In de eerste instantie kon het me niks schelen, maar later heb ik me heel schuldig over gevoeld. Nu weet ik het allemaal wel te relativeren. Het is gebeurd en ik kan het niet meer recht praten, maar ik wil me er ook niet meer schuldig over voelen. Ik begrijp dat ik hierdoor vrienden ben verloren, maar ik neem het ze niet kwalijk. Ik probeer het ook mezelf niet kwalijk te nemen. Dit was de situatie, daar ben ik uit geklommen en nu heb ik weer een nieuw leven opgebouwd. Ik heb vriendschappen terug weten te winnen, sommige, niet allemaal en nieuwe vriendschappen gesloten. Ik vergeef het mijn omgeving dat ze het soms zat waren en ik vergeef het mezelf dat ik dat veroorzaakte. Het leven gaat verder. Ik ga verder. Zonder mijn eetstoornis.

♥

Fotografie: Pexels