Ik ga sinds ik een jaar of 14 ben graag naar de sauna. Ik vind het heerlijk om daar te zijn. Ik ben zelf niet echt een fan van sauna’s an sich, maar wel van zoutbaden, opgietingen en stoombaden. Tussen mijn 14e en nu is er veel gebeurd. Ik heb eerst een eetstoornis gekregen en daarna een angststoornis. Als ik nu terugkijk zie ik dat het ook best wel een grote invloed heeft gehad op hoe ik mij in de sauna voelde.

Ik heb zelf nooit echt problemen gehad met naakt zijn. Ik heb wel periodes gekend met zelfhaat en schaamte voor mijn lichaam, maar die schaamte was bij mij net zo groot naakt, als met kleren aan. Het was voor mij dus niet echt een probleem dat ik moest overwinnen om naar de sauna te gaan. Als je daar wel problemen mee hebt, zou het kunnen helpen om op badkledingdagen te gaan. Dat is natuurlijk geen echte oplossing maar het zou je wel kunnen helpen om aan de sauna te wennen.

Daarnaast kan het ook erg fijn zijn om het te relativeren. In de winter is eigenlijk iedereen witter en ieders lichaam is ook gewoon anders. Het kan zijn dat jij meer putjes in je billen hebt, terwijl iemand anders juist meer striae heeft. Wat maakt dat nou eigenlijk uit? Wij zijn allemaal mensen en niemand is perfect. Wat mij hielp om gedachtes over mijn lichaam te relativeren is om te bedenken dat iets wat jou opvalt, niet per se betekent dat het iemand anders ook opvalt. Jij bent je veel bewuster van het feit dat er iets zit wat je niet zo mooi vindt, dan iemand anders.

Tijdens mijn eetstoornis vergeleek ik mij constant met mensen. Ik wilde altijd en overal de dunste en de mooiste zijn. De sauna was dan ook een uitgelezen kans om mezelf te vergelijken, want kleren kunnen niks meer verhullen. Ik voel mij er best schuldig over, maar de sauna was een plek waar ik mijn onzekerheden los durfde te laten. Ik had – hoe egoïstisch ook- het idee dat ik er in de sauna het beste uitzag van iedereen. Daardoor werd de sauna voor mij een plek die mij op een nogal zieke manier goed over mij liet voelen.

Dat was wel anders voordat ik een eetstoornis had en overgewicht had. Ik schaamde mij toen ontzettend voor mijn lichaam. Ik vond dat een meisje van 14 er niet zo uit hoorde te zien. Als ik dan iemand zag die in mijn ogen dunner was, dan ik wilde ik mijzelf het liefst helemaal wegstoppen. Ik voelde mij dan een grote mislukking. Voor mijn eetstoornis heb ik periodes gehad waarin ik geen maat kon houden met eten. Dat was ook een van de redenen dat ik overgewicht had, maar als er dan iets naars in mijn leven gebeurde ging ik eten. Ik heb nooit een echte, obejctieve eetbui gehad, maar ik ben wel een stevige emotie eter.

Ik vond het daarom ook erg lastig om maat te houden, zeker als ik bij een buffet stond. Het eten is in de sauna altijd ontzettend lekker, maar ik kon mij na zo'n dag ontzettend vies voelen. Zeker als ik geen maat kon houden en alles wat los en vast zat op at. Ik ben ook regelmatig hartstikke misselijk naar huis gegaan. Dat sloeg helemaal om toen ik mijn eetstoornis ontwikkelde. Ik durfde bijna niks meer te bestellen en als ik het dan bestelde, zaten er veel restricties aan.

Het eten daar werd voor mij echt een ding en dat zorgde er ook voor dat ik niet meer echt goed kon genieten. Ik was in mijn hoofd steeds bezig met calorieën tellen en wat ik nog mocht eten van mijzelf. Ik bleef langer in de sauna zitten omdat ik dan dacht dat ik meer calorieën zou verbranden en zwom meer baantjes dan ik eigenlijk wilde. Iets wat erg los en vrij zou moeten zijn, werd gedwongen en niet zonder gevaar. In de sauna is het vooral belangrijk om goed naar je lichaam te luisteren en eruit te gaan wanneer het te warm wordt. Als je dat niet doet, kan het best gevaarlijk worden... 

Tijdens mijn eetstoornis ben ik daardoor ook een tijdje niet meer naar de sauna gegaan. Ik kon daar gewoon niet meer van genieten en zag meer nadelen en voordelen. Als ik er nu op terugkijk baal ik daar enorm van. Ik wilde dat ik dat wel gewoon had gedaan. Dat ik daar over gesproken had met mijn moeder, zodat ik niet ook dat verloor van mijn eetstoornis.

Niet meer naar de sauna gaan is misschien een klein ding dat je kan verliezen aan een eetstoornis. Ik heb echter veel meer verloren, waar ik achteraf ontzettend veel spijt van heb gehad. Ik had gehoopt dat ik zelf op tijd had ingegrepen. Ik hoop dat jullie door dit soort dingen wel te overwinnen een stap dichterbij komen om te zorgen dat de eetstoornis zo min mogelijk belangrijke dingen in jouw leven ontneemt.

Denk groot, maar begin klein ♥

Fotografie: Pan Pacific, Golf Resort Achental Team