Ik was gewoon dezelfde persoon als ik een half jaar geleden was. Hetzelfde mens met dezelfde blonde haren, maatje 37 schoenen en dezelfde lengte. Ik had nog steeds dat eigenwijze karakter, standaard een lach op mijn gezicht en dezelfde humor en gekke streken. Mijn naam was niet veranderd, ik woonde in hetzelfde huis en ik droeg geen andere kleding. Ik was enkel wat afgevallen, verder was ik hetzelfde gebleven, nou ja bijna dan... Voor de wereld om mij heen leek ik echter totaal veranderd. Ik was niet meer 'gewoon Scarlet', maar ik was plotseling dat magere meisje of die raar dunne vrouw. Ik werd ineens anders aangekeken dan een half jaar geleden. Waar iemand me eerst vriendelijk begroette, keek men nu met een blik van nare verbazing en nieuwsgierigheid. Ik probeerde dit op mijn beurt te 'over-rulen' door enthousiast te groeten, maar het leed was dan vaak al geleden...

Ik keek uit naar de zomer, de dagen waarop alles lichter werd. Niet alleen de wereld om mijn heen, maar ook de wereld in mijn hoofd. De zomer maakt je gewoon een stukje positiever, maakt alles een beetje aangenamer. Zonder jas naar buiten, wandelen door een zacht windje, met blote voeten op het gras en met je bleke benen en gezicht in de zon. Ik kon niet wachten tot het zomer was in Nederland én ik snakte naar de twee weken vakantie op Curaçao alwaar het 365 dagen van het jaar zomer is en iedereen chill en relaxed lijkt. Een paar weken ervoor wandelde de warmte Nederland binnen. Plotseling werd ik geconfronteerd met lastige zaken die ik van vroeger allang vergeten was of waar ik eerder nooit last van had gehad. De zomer is fijn, maar een eetstoornis kan de pret behoorlijk drukken....

Het was te warm voor lange broeken en lange mouwen, maar de straat over in een kort broekje of jurkje voelde niet als een aangename optie. Ik schaamde me voor mijn ongezonde lijf en wilde niet dat mensen dit zagen. Al mijn zomerkleding van vorig jaar bleef weggestopt in een donkere bak bovenop mijn kledingkast. Of ik die kleding nou durfde te dragen of niet, het zou nu toch niet mooi staan of goed zitten. Het in lange winterkleding blijven lopen gaf me echter een lelijk en minderwaardig gevoel. Ik voelde me anders dan de mensen die ik tegenkwam op straat en in weze was dit natuurlijk ook zo. Ik had een ongezond lijf en de mensen om mij heen zagen er over het algemeen mooi en gezond uit. Het maakte me boos op mijzelf. Waarom deed ik mezelf dit aan? Waarom maakte ik mezelf lelijk en raar en zorgde ik ervoor dat ik nu in veel te warme, saaie winterkleding moest lopen?

Na weken te hebben gewandeld in lange broeken en lange mouwen, besloot ik dat het klaar moest zijn met de schaamte. Dit was wat het was, dit was de werkelijkheid en het had geen nut om me hier dag in dag uit voor te schamen. Ik trok de zomerbak met korte kleding van de kast af en wandelde de zon in. Blote benen, blote armen, gezicht in de zon en een smile of m'n face. Al snel maakte die lach plaats voor verwondering en teleurstelling. IK kon immers wel de schaamte voorbij wandelen, maar de mensen om mij heen konden niet zonder blikken of blozen voorbij mij wandelen. In het begin viel het me niet zo op, maar na een eerste duidelijke blik ging ik erop letten en vanaf dat moment zag ik ze gaan... De nare blikken, de verbazing, de angstige ogen en zelfs de woorden. Ik hoorde ze voorbij gaan: "Wow moet je dat dan zien!" Ik begreep er weinig van.

Zo raar zag ik er toch niet uit? Zo erg was ik toch niet veranderd? Ik was me toen nog duidelijk niet volledig bewust van het feit dat ik er echt slecht uitzag. Als de wereld je raar vindt, kan dit dus ook iets positiefs opleveren. Het drukt je met je neus op de feiten, wat tijdelijk motivatie kan opleveren om te strijden tegen de eetstoornis. Ik dacht de schaamte voor mijn situatie echter grotendeels voorbij te zijn, maar die was er als de kippenpoten weer bij toen ik eenmaal door had hoe de wereld om me heen naar mij keek. Als de wereld je raar vindt is het pittig moeilijk om jezelf niet raar te vinden. Tegelijkertijd kan ik het de wereld ook niet kwalijk nemen, want wie kijkt er niet automatisch verbaasd of achter zich als er iets te zien is dat er nét even anders uitziet dan je gewend bent. Ik, jij, wij allemaal. De manier waarop en of je er ook iets hardop over zegt, verschilt uiteraard, maar het kijken is menselijk.

Anorexia en andere eetstoornissen blijven een lastig onderwerp, een taboe. Was ik langsgelopen op krukken, dan had de gemiddelde vage bekende me gevraagd wat er aan de hand was. Nu vroeg nagenoeg niemand wat, maar hoorde ik enkel achteraf dat er naar me gevraagd werd of over me gepraat werd. Mensen vinden het ongemakkelijk en durven er niet naar te vragen. Uit angst iemand te kwetsen of gewoon omdat ze zelf niet weten wat ze ermee aan moeten. Ze begrijpen de ziekte niet (logisch, het is ook nauwelijks te snappen) en vinden het te ingewikkeld. Niet praten mét, maar praten óver zorgt voor afstand en eenzaamheid.

Ook aan de andere kant van de wereld, op Curaçao, werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Van tevoren had ik gezegd daar gewoon lekker te gaan zwemmen en in bikini op het strand te gaan liggen. Ik kende daar immers toch niemand, dus wat kon het schelen. Dat kon het... Ik was in mijn enthousiasme voor Curaçao éven vergeten dat ik niet zonder rare blikken het strand over kon wandelen. De eerste dag liep ik vol enthousiasme en gevoel van vrijheid de zee in, totdat ik merkte dat ik enorm nagekeken werd. BAM. Awkwardness, come to momma... Ik voelde me instant ongemakkelijk in bikini. Vanaf dat moment wandelde ik welliswaar wat sneller van mijn strandbedje de zee in en liep even een paar strandbedjes om als er voor ons een grote groep jongens of meisjes zat, maar ik weigerde mijn vakantie hierdoor te laten verzieken....

Het viel niet alleen mij, maar ook mijn vriendin op. Ook voor haar voelde het vervelend. Plotseling werd haar partner door allemaal mensen op een negatieve manier nagekeken en besproken, terwijl ik voor haar als mens niet veranderd was. Het maakte haar verdrietig. Iets waarover ze in de 4de #KRACHTVOER video van volgende week ook wat zal delen.

Als de wereld je raar vindt omdat er enkel naar uiterlijk wordt gekeken is het lastig om positief te blijven over jezelf, iets wat sowieso al lastig is als je lijdt aan een eetstoornis. Je gaat je anders voelen, raar voelen, minderwaardig voelen. Dat gevoel draagt niet bij aan de kracht die je nodig hebt om te strijden tegen een eetstoornis. Het kan je zelfwaardering negatief beïnvloeden en je extra onzeker maken. Het kan voor meer isolatie en eenzaamheid zorgen en je willen verstoppen voor de wereld om je heen.

Halverwege de vakantie ging er een soort van knop om. Ik was er wel klaar mee. Prima als mensen wilden kijken, prima als mensen over me wilden praten, ik gaf het geen aandacht meer. Ik kon die aandacht veel beter schenken aan het wonderlijk blauwe zeewater, de spierwitte stranden en mijn mooie vriendin.

Ik hoop dat dit een ieder, die zich in dit verhaal herkent, ook lukt de komende warme dagen en de rest van de zomer. Jíj bent niet raar, je bent een waardevol en leuk mens en mag er net zoals ieder ander mens op deze bijzondere aardbol, gewoon zijn.