Je weet het zeker. Tenminste, ja, je denkt het wel zeker te weten. Het moest maar eens afgelopen zijn met die eetstoornis. Hoewel... Eigenlijk toch wel eng. Oké, ik wil me gewoon weer ietsjes beter voelen. Dat is het doel, maar wat moet ik daar voor doen of laten? Jeetje, ik wil wel, maar wat is het ongelooflijk eng als je net voor herstel hebt gekozen.

Je hebt het gedaan. Die eerste stap. Misschien ben je nog niet helemaal overtuigd. Misschien trekt die eetstoornis nog onwijs sterk aan je. Misschien ben gisteren al begonnen met het stellen van allemaal compromissen en voorwaarden aan herstel, maar je weet wel dat dit niet is hoe je wilt dat het verder gaat. Misschien ben je al naar de dokter geweest. Misschien heb je je intake al gehad. Misschien begint morgen je eerste dag bij therapie of in de kliniek. Misschien ben je opnieuw begonnen. Misschien voelt elke dag voor jou als een nieuw begin. Misschien heb je het net je ouders verteld of misschien heb je het alleen nog maar voor jezelf besloten. Bij welk begin je ook bent: Deze blog is voor jou.

Kiezen voor herstel is bij mij in verschillende fases gegaan. Ik had  boulimia en in eerste instantie koos ik voor herstel door terug in therapie te gaan, omdat ik geen eetbuien meer wilde hebben. Ik wilde niet dik worden dankzij mijn eetstoornis. Niet telkens weer al mijn geld door de plee spoelen. Niet mijn tanden naar de filistijnen helpen. Niet al mijn tijd hieraan kwijt zijn.

Ik wilde nog wel graag dun blijven. Misschien iets dunner worden. Een beetje afvallen op een gezonde (?) manier. De controle weer terug vinden uit de tijd dat ik anorexia had. Controle? Ja, ik was doorgeslagen. Doorgeslagen in eetbuien en ik wilde terug. Ik hoefde geen ondergewicht meer, maar dit gevoel van machteloosheid kon ik niet aan.

Misschien was het niet de allerbeste motivatie voor herstel. Het doel dat ik hier voor mezelf had gesteld zou ik nu niet echt omschrijven als iemand die op een gezonde manier met eten omgaat, maar voor nu was dat wel oké. Ik wist het toen nog niet, maar gezondere gedachten zouden nog wel komen. Ik werd geholpen en dat was goed. Waar het precies heen zou gaan was een volgende stap waar ik nog niet over na hoefde te denken. Stapje voor stapje, stukje voor stukje.

Ik kan me goed voorstellen dat het heel eng is om zo'n stap te zetten, want wat gaat er gebeuren. Moet je meteen alles omgooien? 'Ik weet niet of ik daar wel klaar voor ben.' Logisch dat je je zo voelt en wees niet bang, je hoeft niet meteen alles om te gooien. Je hoeft niets te doen waar jij niet gelukkig van wordt. Het doel is immers om juist wel weer gelukkig te worden. Een gesprek is slechts een gesprek. Er gaat niet iemand ineens eten in je mond proppen, je uitlachen of eisen stellen waar je aan moet voldoen of anders...

Nee, tijdens zo'n gesprek of tijdens therapie gaan jullie samen kijken naar wat je wel en niet wilt. Je gaat onder de loep leggen waarom je doet wat je doet en de overtuigingen die je vanuit je eetstoornis hebt uittesten. Natuurlijk zal het moeilijk worden op sommige momenten, maar je kan altijd 'stop' zeggen. Altijd aan te rem trekken. Je bent nergens toe verplicht, behalve de eerlijkheid naar jezelf, omdat je dat verdient. Sta jezelf toe om alles goed te overwegen. Wat maakt je nou echt gelukkig?

Maar wat gaat de dokter dan zeggen? Wat doen ze bij een intake? Hoe gaat die eerste dag zijn? Moet ik meteen dit en dat? Wat nou als het me niet lukt? Wat nou als het niet goed voelt? Wat als, wat als? Er speelt zo veel onzekerheid. Niet zo gek ook. Als het allemaal makkelijk was had je het zelf wel opgelost toch? Het is echt oké, veroordeel jezelf er niet om. Spreek je twijfels en je angsten uit. Daar zijn je hulpverleners voor. Ook zij zullen jou er niet om veroordelen. Het is immers iets dat er bij komt kijken. Ze zullen je niet voor gek verklaren.

Laat het maar toe. Vertrouw op je behandelaren. Soms kan het voelen alsof ze tegen jou zijn, maar weet dat ze niet tegen jou, maar tegen die eetstoornis zijn. Ergens weet je dat het niet klopt wat de eetstoornis je vertelt, maar je weet ook niet wat dan wel klopt. Moeilijk om dat vertrouwen uit handen te geven, maar probeer het, beetje bij beetje, je zal zien dat dat vertrouwen groeit. Vertrouwen in je behandeling, in je behandelaren, in jezelf.

Gedurende therapie merkte ik dat mijn motivatie om te herstellen veranderde. Het veranderde van dag tot dag, maar ook op de lange termijn ging ik steeds milder en anders in het leven staan. Ook mijn lichaamsbeleving werd positiever. Therapie liet me naar mezelf kijken in een heel ander daglicht. Misschien is een leven zonder eetstoornis iets dat je je nu nog niet zo goed voor kan stellen. Misschien voelt het nu nog heel onveilig. Misschien wil je het nog niet helemaal... Dat is oké. Geef jezelf ook daarin de tijd en de ruimte om te groeien en het van een andere kant te bekijken. Het gaat écht anders voelen.

Het is onwijs sterk, stoer en dapper om voor herstel te kiezen. Waar je ook staat, je mag trots zijn dat je hier nu bent. Nee, het is niet makkelijk, maar je kan beter struikelend het goede pad bewandelen dan met grote passen het verkeerde. Gun jezelf die tijd. Ik geloof in jou. Je bent goed bezig. Echt.

♥

fotografie: pexels