Op de redactie hebben we allemaal te maken gehad met de zorg. Daar hebben we verschillende hulpverleners gehad die ons allemaal wilden helpen. Sommige hulpverleners hebben ons echter beter kunnen helpen dan anderen. Dat ligt natuurlijk aan verschillende factoren, maar sommigen wisten precies de juiste dingen te zeggen die ons raakten. In deze blog delen wij de goede opmerkingen van onze hulpverleners die indruk op ons hebben gemaakt.

Uiteraard zijn we ook benieuwd naar opmerkingen en adviezen die jij hebt gekregen van hulpverleners en die waardevol voor jou waren. Deel deze gerust onder deze blog. Wellicht help je hier anderen weer een beetje mee.

♥ Sandra 

''Het is niet jouw schuld''

Lange tijd heb ik gedacht dat ontzettend veel dingen mijn schuld waren. De problemen thuis voelden als mijn schuld, de scheiding van mijn ouders voelde als mijn schuld, mijn eigen problemen voelden als mijn schuld, misbruik voelde als mijn schuld. Ik droeg de last van de wereld op mijn schouders. Iemand hoefde maar een keer chagrijnig naar me te kijken en er gingen al allerlei alarmbellen bij me af: wat had ik verkeerd gedaan? Het moest wel mijn schuld zijn! Nog steeds is dat schuldgevoel wel een dingetje, maar gelukkig gaat het wel een stuk beter en daar heeft deze uitspraak erg bij geholpen. Ik heb in mijn behandeling veel EMDR gehad om nare gebeurtenissen te verwerken. Hierbij is het belangrijk om uiteindelijk te gaan benoemen wat er is gebeurd. Ik was er van overtuigd dat als ik dit zou vertellen, mijn therapeut het met me eens zou zijn dat het allemaal mijn schuld was en ik was dan ook verbaasd toen ze tegen mij zei dat niets van dit alles mij te verwijten viel. Ik heb nog wel een tijdje gedacht dat ze dit enkel zei omdat ze dat nou eenmaal moest zeggen als therapeut, maar het was iets wat ze bleef herhalen: ''Sandra, het is niet jouw schuld. Je kunt hier niets aan doen, het is niet jouw schuld. Het is niet jouw schuld.'' Om zoiets keer op keer te horen van een professional, heeft me ontzettend veel gebracht, in positieve zin.

''Als er één vlek op je nieuwe jurk zit, dan ga je die toch ook niet verder verpesten?''

Om deze opmerking moet ik nog steeds wel lachen. Ik ben heel wat jaren in behandeling geweest bij een psycholoog die gespecialiseerd was in eetstoornissen. Als het ging over mijn eetbuien, dan ging het ook vaak over mijn zwart/wit denken rondom eten. Als ik iets gegeten had wat in mijn ogen niet gezond was, dan had ik het helemaal verpest en kon ik het maar beter goed verpesten. Zij kwam dan altijd met het volgende voorbeeld: ''als er een vlek op je nieuwe jurk zit, wat doe je dan? Ga je dat dan schoonmaken of zeg je dan ook: die jurk is nu verpest, dus laat ik 'm maar goed verpest en er nog twintig andere vlekken op maken?'' Hier konden we dan altijd erg om lachen. Het liet duidelijk zien wat een rare gedachte het eigenlijk was. Een dag is niet verpest als je iets eet wat in jouw ogen wat minder gezond is. Het is ook niet verpest als je een kleine eetbui hebt gehad. Het is enkel verpest als jij er die stempel op drukt en toegeeft aan dat negatieve gevoel. 

''Als je niet voor het leven kiest, dan gaat geen enkele behandeling werken''

Toen ik in de kliniek zat voor een intensieve behandeling, ging dat in eerste instantie helemaal niet zo soepel. Ergens wilde ik wel, maar ik herinner me ook goed dat iets in mij juist ook niet wilde. Ik was bang voor het leven. Een therapeut zei mij toen dat als ik de dood als een soort escape zou houden, deze behandeling niet zou gaan werken. Ik moest volgens haar er echt helemaal voor gaan en zelfmoord niet meer als een reële optie gaan zien, dan pas een behandeling echt een kans van slagen hebben. Ik besloot er toen echt voor te gaan. Dat klinkt nu wat makkelijker dan het daadwerkelijk was, maar uiteindelijk is het gelukt.  

♥ Irene

"Als je één kopje stuk laat vallen, smijt je toch ook niet het hele servies kapot."

Deze uitspraak is eigenlijk dezelfde als de uitspraak over de jurk van Sandra. Ik kon het mezelf altijd heel goed inbeelden dat ik een heel servies aan stukken gooi. Lijkt me overigens heerlijk om te doen, met oud servies dan, want het slaat natuurlijk helemaal nergens op als je dat servies gewoon nodig hebt. Het is inderdaad niet zo dat wanneer ik een oortje van een mok afbreek tijdens het afwassen ik meteen de hele vaat stuk ga gooien. In die zin slaat het dus ook nergens op om meteen maar een enorme eetbui te hebben wanneer je 1 stukje chocolade meer had gegeten dan op je eetschema stond. Deze denkfout maakte ik vaak. Het was voor mij alles of niets. Het heeft me op sommige momenten goed geholpen aan deze uitspraak te denken.

"Als je het niet probeert, zal je het ook nooit weten."

Dit klinkt misschien een beetje suf. Alsof je een kind vertelt dat spruitjes best lekker kunnen zijn. Toch heeft deze uitspraak me echt heel erg veel geholpen. Ik vond herstellen van mijn eetstoornis soms ongelooflijk eng. Ik was bang voor een leven zonder eetstoornis, kon ik dat wel aan? Tja, er is maar één manier om daar achter te komen en dat is door het gewoon te doen, te onderzoeken en te ondervinden. Mijn psychologen stelden me gerust met de woorden dat ik altijd nog een eetstoornis kon hebben als ik dat echt zo graag zou willen, maar dat ik het dan wel eerst echt geprobeerd moest hebben. Ik heb dit al eens eerder verteld in een blog en het werkt zeker niet voor iedereen, maar voor mij was het een geruststellende gedachte. Hoe dan ook, nu ik een leven zonder eetstoornis heb, bevalt mij dat enorm en zou ik voor geen goud terug willen naar die schijnveilige tijd. 

♥ Scarlet
In de tijd dat ik in therapie was, heb ik met regelmaat fijne en goede adviezen gekregen van psychologen. Soms dácht ik alles zelf prima te weten en te beredeneren, maar bleek het tóch anders in elkaar te zitten. Ik zal hieronder enkele waardevolle zinnen vermelden die door hulpverleners tegen me zijn gezegd.

"Accepteren dat het slecht gaat werkt soms beter dan ertegen vechten"

Constant was ik eigenlijk in gevecht met mezelf. Ik wilde alles zo goed mogelijk doen. Ik wilde vechten voor mijn leven, vechten tegen de depressie en strijden tegen al die nare eetstoornis gedachtes. Dit maakte dat ik met regelmaat boos was op mijzelf, omdat niet alles ging zoals ik wilde. Het lukte me niet om mijn bed vroeg genoeg uit te komen of om mijzelf in gang te zetten en actief te laten zijn in het weekend. Door boos te worden op mijzelf werd mijn dag vaak nog slechter. Zelf was ik me hier onvoldoende bewust van, totdat iemand me aanraadde om af en toe eens te accepteren dat het even wat minder gaat. Ga gewoon eens overdag een uurtje in bed liggen als je je slecht voelt en sta jezelf dit toe... Ik volgde dit advies op en merkte direct dat me dat veel meer hielp dat telkens boos worden op mijzelf. Na dat uurtje in bed kon ik er veel beter tegenaan en kon ik de draad vaak weer positief oppaken. Dit in tegenstelling tot wanneer ik boos werd op mijzelf, uiteindelijk boos in bed belandde met een slaappil en hier de rest van de dag niet meer uit kwam...

"In plaats van streng voor jezelf te zijn, mag je mild voor jezelf zijn"

Eigenlijk staat dit advies een beetje in het verlengde van het voorgaande. Die mildheid richting mijzelf helpt me veel beter in het leven, dan constant streng te zijn voor mijzelf. Dat laatste maakt me kil, hard en eenzaam. Het maakt me geen mooier en sympathieker mens voor mijzelf, noch voor de ander. Met mildheid bereik ik een stuk meer in mijn leven dan met hardheid. Dat sluit ook weer mooi aan bij een advies wat ik recent nog kreeg.

"Probeer eens met mededogen naar die eetstoornis kant te kijken"

Ik was heel hard en streng ten opzichte van al die nare eetstoornis gedachtes en dwang die hierbij kwam kijken... maar het hielp geen bal. Hoe ik me er ook tegen verzette, ik ging erin mee. Alsof ik geen keuze had. Totdat iemand me adviseerde in plaats van de eetstoornis gedachtes het zwijgen op te leggen, er met sympathie en mededogen naar te luisteren en te onderzoeken hoe deze als het ware te troosten. Dat klinkt wat zweverig en ik ben verre van zweverig, maar het helpt wel en heeft ook al aardig wat geholpen.

"Het leven is niet leuk"

Het laatste 'advies' wat me de afgelopen tijd ook heeft geholpen is een zin van een psychiater die zei dat het leven ook gewoon niet leuk is. Ja, het kent zat mooie momenten, maar ook heel veel narigheid. Daar hebben we allemaal mee te dealen en we kunnen er allemaal het beste van maken. Het feit dat iemand met een goed beroep, die krachtig overkomt, een gezin heeft en ga zo maar door, ook laat merken dat ze het leven vaak genoeg niet leuk vindt, stelde me een soort van gerust. Het maakt het makkelijker om tegenslagen te accepteren en relativeren.

♥ Danique

"Je bent niet slecht en je moet je ook niet slecht voelen. Je hebt alleen een fout gemaakt"

Ik vond dit heel fijn om van de therapeut te horen. Ik vond het vroeger altijd lastig om fouten te maken. Nog steeds trouwens wel hoor, maar ik denk dat dat ook wel normaal is. Tijdens mijn eetstoornis kon ik mezelf echter volledig afstraffen als ik een keer een foutje had gemaakt. Ik vond het heel moeilijk om in te zien dat fouten maken menselijk is en dat iedereen het dus doet. Het was daarom fijn toen deze therapeut tegen mij zei dat ik niet meteen een slecht mens ben als ik een keer wat verkeerd doe. Ik heb mezelf langzaam maar zeker leren vergeven. Ook leerde ik om minder hoge eisen aan mezelf te stellen. Het is oké als er een keertje iets niet goed gaat. Daar leer je alleen maar van.

"Je hebt een keuze, hier, vandaag, altijd"

Dit was het allereerste wat een therapeut tegen mij zei. Het voelt vaak alsof we geen keuze hebben. Alsof het leven ons overkomt en we daar niks aan kunnen doen. Sommige dingen overkomen ons inderdaad, maar mijn therapeut wilde mij toen duidelijk maken dat we wel een keuze hebben in hoe we met dingen omgaan. Zo ook de eetstoornis. Ik kon ervoor kiezen om me hier het slachtoffer van te voelen of om me er keihard tegen te gaan verzetten. Het was een keuze tussen leven of dood. Ik ben maar al te blij dat ik voor het eerste heb gekozen. 

Welke waardevolle woorden van een hulpverlener hebben jou geholpen?

Fotografie: Campbell