Vechten, vechten en nog eens vechten. Iedere dag chaos in mijn hoofd. Ieder uur angst en paniek. Minuut in, minuut uit was het oorlog in mijn hoofd. Elke seconden leek ik verrot gescholden te worden en was ik boos op mijzelf, walgde van mijzelf en had haat aan alles wat met Manon te maken had. Ik moest eigenlijk gewoon kapot, voelen hoe het voelde om echt pijn en te hebben. Het moest nog erger dan de vorige keer. Ik was toch al een mislukkeling en die word in de hedendaagse maatschappij niets gegund. Ik gunde mijzelf geen energie, geen leven, geen emoties; eigenlijk alles om mijzelf uit de weg te gaan en plek te maken voor een tweede persoon. Hoe minder ikzelf bestond hoe beter het zou zijn om het doel te behalen. Toegeven aan de eetstoornis was het enigste wat ik nog kon.

Ik weet nog goed hoe het was, die weken voordat de opname voor de deur stond en dat de eetstoornis riep ‘Ik kan het wel alleen’. Ik was in behandeling en wekenlang kon ik de opname uitrekken om te voorkomen opgenomen te worden. Week in week uit viel ik af en toch was daar ergens bij de behandelaren het geloof dat Manon het inderdaad wel alleen aan kon, maar nee dat kon zij natuurlijk helemaal niet. Alles, maar dan ook alles deed mijn eetstoornis mij aan om maar niet aan te komen en de boel te besodemieteren.

Studie, werk en bewegen; daar ging het alleen nog maar om. Het was een wonder dat ik überhaupt nog op mijn benen kon staan en al die energie had. Mijn leven stond in het teken van overleven. En ja, ik wilde echt wel. Alleen was de eetstoornis voor 95% aanwezig en ikzelf voor 5%. Om mij heen hoorde ik elke dag ‘Vechten, kreng vecht gewoon’ ‘Ons leven maak je ook kapot’. Ik was degene die zich achter een lantaarnpaal kon verstoppen, de vereenzaamde angsthaas en de levenloze dame zonder toekomst. De angst om weer in de maatschappij te komen hield mij ook telkens tegen als ik eindelijk één stap vooruit was gegaan. Na die ene stap vooruit was het die week daarna wel weer twee of drie achteruit. Ik wankelde en wankelde op het randje.

Artsen hadden mij al afgeschreven; mijn hele dood en hoe ik begraven wilde worden stond opgeschreven in een boekje voor als het dan de tijd voor mij zou zijn. Huisartsen zeiden alleen nog ‘Ouders, dit is het… Manon zal zolang haar hart nog blijft kloppen leven, maar vandaag of morgen is het gewoon over… Leg je er maar bij neer’. Nee, dat deden mijn ouders niet. Ik was thuis na ziekenhuis in, ziekenhuis uit, kliniek in, kliniek uit en behandeling na behandeling geprobeerd te hebben. Niets werkte, maar wat dan wel?

Dat is bij velen van jullie denk ik ook de vraag. Ergens is er een moment waarop het tóch ineens lijkt en in het echt ook lukt om te vechten. Dat wat ik altijd al riep 'IK WIL BLIJVEN LEVEN!' Maar hoe? Hoe kon ik sterker zijn of het terrein langzaam weer afpakken van de eetstoornis? Behandelaren en hulp, daar had ik in al die tijden niets aan gehad, maar wat dan wel? Thuis ging ik aan de strikte regels die waren meegegeven vanuit de behandelingen onderdoor en geen moment mocht ik eigenlijk alleen zijn. Naar buiten in een rolstoel, eten onder toezicht, 24/7 een ouder op je lip en het liefst vastgebonden aan een stoel op de zaak van mijn ouders. Dat zou officieel moeten volgens de behandelaren. Gelukkig gebeurde dat niet, maar dat was anderzijds ook mijn nekslag dat ik dan juist door die striktheid in niets mogen uitgangen zocht om er alles aan te doen om tóch te kunnen winnen van de opgelegde regels; ik sliep niet, bewoog in overmaat, verknalde het eten en ga zo nog maar even door. Tot dat ene moment dat mijn tante mij een aanbod deed 'Manon, kom uit je vertrouwde omgeving en trek bij mij in huis is'.

Bang, doodsbang was ik: of het zou totaal misgaan, doordat de eetstoornis de reeds laatste 2% ook in zou nemen of het kon juist goed zijn. Ik stelde het eigenlijk ook maar voor me uit, want ik was ook bang om te moeten vechten. Rende letterlijk en figuurlijk weg voor mijn angsten om maar te voorkomen dat ik iets zou voelen; stopte mijn emoties weg en mijn opgezette masker brokkelde verder en verder af. Bang om de strijd voor de zoveelste keer aan te gaan en bang voor veranderingen.

Mijn tante benaderde mij echter op een hele andere manier en dat heeft gewerkt. Ik werd positief benaderd en werd er dagelijks op gewezen om te leren genieten van de kleine momenten, zoals een briefje met een kleine tekst erop. Bovendien kreeg verantwoordelijkheid en moest zelf mijn beslissingen zien te nemen. En ja dat werkt; nu kan ik zeggen dat wat de hulpverleners altijd fout doen striktheid, erop zitten en bemoeiingen averechts werken. Door dit allemaal op te leggen en het systeem waarin je leeft erop te wijzen, wordt de eetstoornis in stand gehouden.

Sinds mijn leven ineens in het teken staat van vooruitgang en het benadrukken van de positieve punten in plaats van de negatieve (dat wat thuis altijd gebeurde) en het niet alleen maar gaat om het cijfertje op de weegschaal ga ik ineens met stappen vooruit. Vooruit, daar waar ik eerst zo bang voor was is nu de stimulans. Bij elk behaald nieuw gewicht moet ik mijzelf belonen of word ik beloond door het kunnen inleveren van een voucher. WOW, wat staat er nog veel te wachten en wat heb ik ontzettend veel tijd verknald.

Telkens stel ik mijzelf de vraag 'Waarom is het niet eerder gelukt?' Was ik er toen nog niet klaar voor? Eén ding is zeker, nu wel! De kansen liggen weer open, de wereld straalt naar mij en ik heb energie voor 20. Natuurlijk zijn er ook van die rotmomenten dat ik het even niet zie zitten, maar waar ik vroeger gelijk weer een terugslag kreeg, heb ik dat nu niet meer. Nu hoef ik alleen nog maar even naar mijn armbandje te kijken waar I’m so proud of you op staat.  Want ja, gelukkig mag ik nu trots zijn op het feit dat ik door blijf gaan STERK ALS EEN VECHTER, STERKER DAN OOIT. En nee, ik ben er nog niet, maar stop zeker niet. Niet nu, niet straks en niet in de toekomst. Ik wil nooit meer die ellende meemaken van gedwongen gevoed te worden tot rechters die een oordeel over je vellen. Nee, eindelijk geen rechtelijke machtigen meer en al ruim 1,5 jaar eet ik zelf en kan ik weer genieten zonder te hoeven stressen en ’s nachts zwetend wakker te worden. Er voelt niets beters dan weer vrij te kunnen zijn in jezelf en dat je niet continue hoeft toe te geven.

Lieve medestrijders, ik steek mijn handen in het vuur dat ook jullie het lukt. Er is jammer genoeg geen medicijn dat een oplossing biedt. Er is helaas geen vast stappenplan om je te helpen van een eetstoornis af te komen. Het gevoel van onbegrip en niet gehoord worden zal altijd blijven bestaan in de wereld rondom de eetstoornis. Helaas kan niemand iets doen, maar moet je het zelf doen. Tóch kan je wel steun ondervinden en kan de wereld om je heen blijven hopen. Wij kunnen alleen zelf uiteindelijk de verandering aangaan.

Natuurlijk is dat eng, maar het begint wel bij uit je vaste patroon/vertrouwde omgeving komen. Gelukkig kan ik wel zeggen dat dit bij meerdere mensen die ik ken die kamp(t)en met een eetstoornis de sleutel was naar herstel. Waar een wil is, is een weg. Uiteindelijk bepaal je zelf of je wel of niet van dat pad afgaat; doorbreek het patroon door uit je vertrouwde omgeving te gaan, hoe eng dat ook is. Maar denk aan de woorden dat het effect heeft en ook jij weer kan gaan genieten van het leven. Je staat er niet alleen voor! Met helpende gedachten, ben je sterker dan alleen. Samen zijn we sterker.

Ga jij ook weer voor een echt leven?

Fotografie voorpagina: rawpixel.com