Werken in een eetstoorniskliniek

 

Hans Bloks

Een Interview met Hans Bloks

Hoofd behandelaar van de Ursula Kliniek

Dr. Hans Bloks is klinisch psycholoog en psychotherapeut. Hij is werkzaam als hoofd behandelaar van de klinische afdeling van het Centrum Eetstoornissen Ursula in Leidschendam, het grootste en meest gespecialiseerde centrum voor eetstoornissen in Nederland. proud2Bme leek het interessant, mede n.a.v. zijn boek Eetstoornissen en overgewicht, hem eens aan een interview te onderwerpen.

Kunt u kort iets vertellen over uw motivatie om te willen werken als hulpverlener op het gebied van eetstoornissen?
Al tijdens mijn studie raakte ik als stagiaire in een algemeen ziekenhuis waar cliënten met anorexia werden opgenomen gefascineerd door de stoornis en het samenspel van psychische en lichamelijke aspecten. Ik heb me steeds afgevraagd wat het is dat iemand zo ver kan gaan in het afvallen, wat daar achter verborgen zit en hoe iemand te motiveren de weg terug weer op te gaan en te ontdekken waarom ze de anorexia hebben gekregen en wat het met hen deed.

Wat vindt u leuk aan uw werk en wat niet?
Het leukste en meest dankbare van het werk in de Ursula kliniek is als je iemand ziet knokken en op ziet knappen van de eetstoornis. Het zwaarste werk wordt natuurlijk door de cliënt zelf geleverd maar als behandelaar kun je een belangrijke ondersteunende en stimulerende rol hebben in de begeleiding. Daarnaast vind ik het werken in teamverband ook erg leuk

Hoe beoordeelt u of iemand wel of niet moet worden opgenomen in de kliniek?
Om te beoordelen of iemand opgenomen moet worden zijn een aantal dingen van belang. Als je voor het eerst hulp zoekt en nog maar kort een eetstoornis hebt en je kan nog naar school of werk, je hebt nog goede contacten met je vriendinnen en thuis lopen de spanningen ook nog niet zo hoog op, dan hoef je niet te worden opgenomen maar krijg je als je hulp zoekt altijd eerst ambulante behandeling.

Als je op het CEU wordt opgenomen gebeurt dat altijd vrijwillig. Met andere collega's kijken we dan of we denken dat een cliënt het meest gebaat is bij een klinische behandeling. Dat is het geval als we verwachten dat iemand veel steun en structuur en intensieve begeleiding nodig heeft. Als een cliënt al veel ambulante of deeltijdbehandeling heeft gehad waarmee het niet gelukt is van de eetstoornis te herstellen, kan een opname net dat beetje extra geven, ook omdat je dan even uit je natuurlijke omgeving bent en al je energie kan stoppen in het werken aan je herstel.

Er zijn ook bepaalde redenen waarom een opname nodig is. b.v. als je zo erg verzwakt bent dat je in een hele gevaarlijke, levensbedreigende, lichamelijke conditie terecht bent gekomen, of als je door je eetstoornis een heel laag kaliumgehalte in je bloed hebt wat gevolgen heeft voor je hartritme. Een reden voor opname kan ook zijn dat je erg depressief bent of dat je geen contacten meer hebt en niet meer werkt of studeert. Soms worden cliënten opgenomen omdat de ouders uitgeput zijn.

Wat vindt u dat er binnen de eetstoornis hulpverlening nodig moet veranderen?
Er zijn een paar dingen waarvan ik vind dat we die nog beter kunnen doen. Hoewel we daar al mee bezig zijn denk ik dat we de behandeling nog meer in overleg met de cliënt op maat moeten maken, wat inhoudt dat we samen met de cliënt moeten kijken wat de cliënt nodig heeft, waar de cliënt aan wil werken en welke stappen dan haalbaar zijn. Ook denk ik dat we moeten kijken of we beter toegankelijk kunnen worden en als cliënten zich aanmelden of verwezen worden we meer stil moeten staan bij de vragen die zij hebben.

Eetstoornissen en overgewichtHoe kwam u tot het schrijven van het boek "eetstoornissen en overgewicht"?
Het idee tot het schrijven van het boek kwam van de uitgever. Deze vroeg mij of ik er wat voor voelde om een algemeen informatief boek over eetstoornissen en overgewicht te schrijven. Het leek me wel een leuk idee om mijn ervaringen in een boek op te schrijven.

Voor wie is dit boek aan te raden om eens te lezen en waarom? (En wat maakt het anders dan andere boeken over eetstoornissen)
Het is een algemeen informatief boek. Het geeft veel informatie voor mensen die b.v. voor het eerst in aanraking komen met eetstoornissen, maar ook als je er al langer last van hebt staat er veel nuttige informatie in b.v. over hoe een opname eruit ziet en hoe dat in zijn werk gaat.

Daar zit denk ik ook het grootste verschil met andere boeken, in de vergelijking van wat de voor en de nadelen zijn van de verschillende behandelingen. Dat kan helpen bij het maken van een keuze als je hulp zoekt. Het is geen zelfhulpboek, maar er staan wel veel praktische tips in, ook voor ouders, broers en zussen en vriend(inn)en. Ook behandelaren kunnen door het lezen een beter begrip van eetstoornissen en de mogelijkheden van behandeling krijgen.

Hoe staat het met uw eigen zelfbeeld?
Het begrip zelfbeeld vind ik een lastige. Het verwijst naar hoe je jezelf ziet. Het is moeilijk om jezelf te beoordelen. Als je aan anderen zou vragen hoe ze je zien krijg je misschien een heel ander beeld. Als je in je jeugd veel kritiek krijgt kan je jezelf negatief gaan zien. Ik denk dat andere mensen mij als een rustig, misschien wel te bescheiden persoon zien. Zelf zie ik mezelf als een positief ingesteld en optimistisch mens. Gelukkig sluit het één het ander niet uit.

Hoe gaat u persoonlijk om met cliënten die niet beter worden?
Helaas herstelt niet iedereen van een eetstoornis. Als het na vele pogingen niet lukt kan dat frustrerend zijn. Ik probeer dat te accepteren en met de cliënt te kijken wat voor mogelijkheden er nog wel zijn. Als het in de behandeling niet lukt, bespreek ik dat en geef ik ook aan dat het de behandelaren niet gelukt is om dat gene te bieden wat de cliënt op dat moment nodig had.

Wat is volgens u de grootste moeilijkheid aan het herstellen van een eetstoornis?
De grootste moeilijkheid voor het herstellen is denk ik dat het moeilijk is om de eetstoornis los te laten, als de eetstoornis je geholpen heeft om bepaalde moeilijkheden of negatieve gevoelens te overwinnen. Je eetstoornis is dan als het ware een vriend(in) tot wie je altijd je toevlucht kan zoeken. Je raakt dan erg gehecht aan de eetstoornis en het kan een manier van leven voor je worden. Als je door je eetstoornis in een soort verdoving terechtkomt is het ook moeilijk omdat je dan niet goed beseft wat er met je aan de hand is en wat de consequenties zijn voor je verdere leven als je in die situatie blijft.

In hoeverre kan je een eetstoornis definieren als "een vlucht voor de gevoelens die voortkomen uit een negatief zelfbeeld"?
Zoals ik in de vorige vraag al zei kan een eetstoornis je helpen om negatieve gevoelens te overwinnen, het vluchten voor gevoelens die voortkomen uit een negatief zelfbeeld is vaak een belangrijk motief voor de eetstoornis, je wil je onzichtbaar maken, vindt jezelf niet de moeite waard, het enige wat je goed kan is lijnen en dat helpt bij het verdoven van de negatieve gevoelens. Je kan vanuit negatieve gevoelens ook extreem gericht zijn op je figuur en je uiterlijk. Mensen met eetstoornissen hebben over het algemeen weinig zelfvertrouwen, maar een eetstoornis hoeft niet altijd een vlucht voor de negatieve gevoelens te zijn. Soms is het ook een manier om met spanning om te gaan, of een manier om orde in je leven te scheppen. Het kan ook een verslaving zijn, of een manier om juist bijzonder te zijn.

Zijn alle meiden/ jongens met een eetstoornis bang om verantwoordelijkheid voor zichzelf en hun leven te nemen?
Vaak zie je dat de eetstoornis inderdaad een rol speelt bij de angst om verantwoordelijkheid te nemen, de angst om volwassen te worden. Dat komt omdat cliënten denken dat ze aan allerlei verwachtingen moet voldoen als ze volwassen zijn. Hun idee van die verwachtingen waaraan ze moeten voldoen ligt vaak erg hoog, hoger dan in de werkelijkheid het geval is. Omdat ze de lat zo hoog leggen zien ze daar erg tegenop en worden ze er angstig voor. Hoewel dat dus zeker een rol kan spelen zijn niet alle meiden of jongens met een eetstoornis bang om die verantwoordelijkheid te nemen voor hun leven. Er zijn ook meiden die dat juist wel willen en willen werken aan herstel van de eetstoornis, zij vinden het juist erg dat ze door de eetstoornis niet meer kunnen doen wat ze graag willen.

Hoe kunnen ouders en omstanders het best omgaan met iemand met een eetstoornis?
Ouders en omstanders kunnen het best proberen begrip te hebben en iemand als persoon te respecteren. Het is beter om te proberen niet te strijden over het eten of iemand proberen te dwingen om te gaan eten. Iemand is niet alleen de eetstoornis maar vooral een mens die daarnaast ook een eetstoornis heeft. Ouders kunnen proberen in contact te blijven en in gesprek te achterhalen waar hun kind last van heeft, wat er verscholen zit achter de eetstoornis. Vriendinnen kunnen ook beter proberen in contact te blijven en het over andere dingen te hebben dan eten. Dat kan moeilijk zijn als de persoon met de eetstoornis het alleen nog maar over eten heeft. Het is belangrijk om iemand te motiveren tot het zoeken van de juiste hulp, want hoe eerder je erbij bent, des te groter is de kans op herstel.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Petra Boshuizen - Woensdag 28 augustus 2013 00:12
Ik ben echt niet positief over de Heer Bloks.
Het is al jaren geleden dat ik behandelt ben in de ursula.
Ik droom er nog steeds over. Ook erge nachtmerrie's.
Naast mijn eetstoornis, had ik ook trauma' s uit het verleden.
Door hun behandeling, waar ook zeker de Heer Bloks aan mee heeft gewerkt, nog een trauma aan over gehouden heb.
Ik heb natuurlijk een klacht ingedient. En heb mijn dossier meegekregen, na een gesprek. Ik werd op staande voet ontslagen, omdat ik niet wist hoe ik met mijn boosheid om moest gaan. Was voor het eerst boos in mijn leven. Ze hebben er niets meegedaan. Ben nog steeds ziek. Ik heb nog een zelfmoordpoging gedaan toen ik ontslagen werd uit de kliniek, omdat ik dacht dat ik gefaald had. Nee ik had niet gefaald, maar de ursulakliniek, samen met de heer Bloks.
Sorry maar dit moest ik toch even kwijt. En er zijn meer mensen met mij.
Bedankt heer Bloks en de ursula.
Christine - Maandag 28 oktober 2013 17:55
Goed interview. Maatwerk vind ik ook belangrijk in de Ursula en mis ik wel!
- in afspraken: waarom geen overleg over datum/tijd, ook ik heb werkzaamheden
- dubbele dietiste: door de wachtlijst hadden we al een dietist geraadpleegd, waarom dan toch nog een oproep om met de dietist van de Ursula te praten? Voegt niets toe, nog meer school- en werkverzuim en verspilling van zorgkosten
- Je kunt pas in de pubergroep als je op het juiste gewicht bent, dat kan lang duren. Zou er niet nog een groep voor kunnen? Nu val je al snel tussen wal en schip.
- als gezin met een kind met een es zit je in een crisis, het via systeemtherapie confronterend bezig zijn, is nog meer destabiliseren, wees een beetje voorzichtig met mensen! Let ook op respectvol taalgebruik.
nola - Zondag 13 december 2015 07:24
Ik ben ook nog super boos op de heer Bloks ! Nog steeds trauma's wat een verschrikkelijke man is dat kan het niet anders verwoorden.
sim - Donderdag 18 augustus 2016 22:43
Herkenbaar die berichten over Bloks :(
T. Huisman - Woensdag 30 november 2016 15:05
Ik ken de heer Bloks niet. Misschien kan men een praatgroep opzetten waar mensen bij zitten die eetstoornissen hebben overwonnen. Dat geeft moed om te zien dat het ook anders kan. Het kost veel strijd en kracht om daar helemaal in je eentje uit te komen. maar iedereen is weer anders. mensen die weer beter zijn geworden zijn als een soort houvast en een boegbeeld van hoe het dan ook weer kan. Het is wel een eenzame strijd op die manier. Dat je een laag gewicht hebt en dat je dan ook nog eens een slim belly cursus wilt gaan doen of Zumba waarmee je calorieen mee kunt verbranden. Het is absurd om dat te doen als al een ondergewicht hebt. En dat er sommigen zijn die heel veel laxeermiddelen slikken zoals Dulcolax, Nourilax N. en Sennacol, deze zijn heel schadelijk voor je gezondheid. Dat winkels die zo maar aan iemand mee kunnen geven om zich bij ondergewicht nog te laxeren om alles er weer uit te krijgen. Voor buitensporig gebruik wordt er geen controle uitgeoefend tenzij je in die kliniek zit wordt er wel op gecontroleerd. Op den duur heb je steeds grotere hoeveelheden nodig en die kramp die je hebt, en die diarree. Je kunt niet eens spontaan leven op die manier. Blauwe handen en het zitten doet zeer en dan willen ze zich ook nog aanmelden in het leger om te tijgeren en om zware landoefeningen te doen om zo calorieen kwijt te raken. Zou het leger hun wel aannemen met zo"n laag gewicht? Toen zei iemand dat ze de leiding er tussen had genomen door een paar kilo lood om haar middel heen te binden om zo zwaarder te lijken dan dat ze was. En zo krijgt men allerlei uitvindingen uitvluchten en trucs waar ik nooit op gekomen zou zijn. Het is dan jammer dat volgens sommigen de behandeling niet naar wens is verlopen en dat ze er eerder een trauma van hebben opgelopen zoals zij zeggen. je hoeft ook niet alles lekker te vinden en alles te eten. Iedereen heeft z"n voorkeuren wat eten betreft. Ik vind het wel eng als iemand niet meer kan lopen en in een rolstoel zit. Er was eens iemand die niet eens thee meer kon verdragen en als zij dat zou drinken dan kwam alles er spontaan uit. Na het eten zou zij een metabole shock kunnen krijgen omdat de maag hier niet aan gewend is. En die droge schilferige doffe huid. Dat men dat dan nog niet ziet. Ik hoop maar dat men er tijdig en vroeg genoeg bij is om zo voorspoedig mogelijk hier van te herstellen. Vooral is het eng als sommigen alles al hebben geprobeerd. Een koutje griepje kan je dan al de das omdoen. De weerstand is dan ook minder waardoor je longontsteking kunt krijgen. Mensen met een gewoon gewicht of hoger zijn hier minder vatbaar voor en hebben dan een beter weerstand. Volgens mij moet je je lang niet goed voelen met zo"n laag gewicht. Werkt een intramusculaire decadurabolin injectie niet meer als zij zo ver heen zijn. Je zou het eng vinden wanneer zij naar buiten toegaan wantweerstand heb je niet veel meer met zo"n ondergewicht. Hun benen zien er uit als stokjes of als stelten.
T. Huisman - Woensdag 30 november 2016 15:34
Ik weet niet wat er momenteel is aan behandelaanbod als het gaat om eetstoornissen. Ik weet wel dat het een hype is geweest in de media. Wie er dan maar enigszins op leek werd daar al bij voorbaat al voor op aangezien. Of zeg maar een oppervlakkig oordeel van leken die er oppervlakkig over hadden gelezen in bladen kranten en tijdschriften, opinieweekbladen. Overtrokken stelden zij hun conclusie vast en dat had je dan volgens sommigen en dan moest je heel erg in de verdediging schieten en dan zeiden ze van die mensen ontkennen het toch altijd. Op den duur werd je kopschuw want overal waar je kwam werd je er mee vergeleken. Sommige mensen zijn licht gebouwd en die worden niet dik maar daar hielden zij geen rekening mee. het kan ook door stress komen of omdat iemand wat zenuwachtig is of een snellere stofwisseling heeft. Je hoeft toch ook niet alles te eten. Als iemand kieskeurig is met eten en geen grote hopen wil eten dan hoef je toch geen eetstoornis of anorexia te hebben? Ze hebben hier de deur plat gelopen en hebben in mijn leven binnen gedrongen. Als ik zei dat ik me fit voelde dan zeiden ze dat zeggen die mensen toch altijd. tegen je wil in wordt het je maar aangepraat en op den duur deden heel veel mensen dat. Het waren wildvreemden die er terloops iets over gelezen hadden maar er niet veel over wisten. Een heel onpersoonlijk oppervlakkig oordeel over hebben. Ik dacht ik mag wel naar Spong toe gaan want ik weet het niet meer. . .
Team Proud2Bme - Woensdag 30 november 2016 15:46
Beste T. Huisman,

Wat lastig dat je je zo onbegrepen hebt gevoeld.
Therapeuten, psychologen of andere hulpverleners hebben er niet enkel over gelezen in opinieweekbladen, tijdschriften of kranten. Zij hebben een studie gevolgd, zijn vaak ervaren in hun werk en volgen ook intern cursussen en nieuwe studies. Als we je verhaal goed begrijpen, ben je niet geholpen door hulpverleners. Is dit wel het geval, dan is het goed om hen en jezelf serieus te nemen en met elkaar in gesprek te gaan over je situatie en ontevredenheid. Geef aan wat jouw gewicht voor je betekent, hoe het echt met eten gaat, hoe jij je voelt en geef je grenzen aan als je zeker weet dat dat het beste is voor jouw geestelijke en lichamelijke gezondheid.

Praatgroepen voor mensen met eetstoornissen bestaan. Bekijk ook op onze homepage eens het aanbod van hulp voor mensen met een eetstoornis of overleg met de huisarts.

Sterkte!
T. Huisman - Woensdag 30 november 2016 18:49
Ook hulpverleners gingen er overtrokken mee om dit deden zij uit perverse scoringsdrift en sensatie en om vanuit hun minderwaardigheidsgevoelens zich zelf meer te voelen of om zich zelf belangrijk te voelen. Ik heb zelf van het Ministerie gehoord dat er uitwassen en adderengebroed bij zat die er ten koste aan wou verdienen. En vooral die grijze geesteloze massa die het uit roddelboekjes haalt en iemand die er maar enigszins een schijn van weg had er al bij voor baat al mee vergeleek. Ze hebben hun frustraties maar op een andere manier af te koelen dan ten koste van want je wordt er niet goed van. Ze dulden ook geen tegenspraak dan dat het kwakzalvers zijn die mensen hun persoonlijkheid schaden. Echt geinteresseerd zijn ze niet. Het zijn van die conservatieve dombo"s. Nou ik zit niet met het gewicht maar jij zit er zeker meer mee, en ik vind het ook lastig dat ze mij er over lastig vallen. Men moet zich maar met andere dingen bemoeien dan anderen de baas spelen. ga eens leuke dingen doen dan mensen het leven zuur maken met die boeventronie zoals de pulpverlening. Ze praten je gewoon iets aan. Het heeft bijna tot een handgemeen geleid. de maat is vol mensen die dit zo maar zeggen moeten aangepakt worden met hun opschudding en onrust veroorzaken. Ik heb zelf van de internist gehoord dat ik dit niet had en heb hier toen mijn erkenning gekregen maar jij zult het wel beter weten. De eerste de beste slampamper die je hier over lastig valt daar zou je een roedel pitbulls op af sturen of een detective of rechercheur of een lijfwacht die je priveleven beschermt. Ik hoop dat hier nog recht over gesproken wordt want leken en mislukte en mismaakte en misvormde kakkerlakken van hulpverleners zien maar op een andere manier hoe ze belangrijk kunnen zijn dan zo ten koste van als ratten en narcistische vampiers. het zijn geestelijk gestoorde criminelen en morbide perverten en ramptoeristen. het zijn gashlighters die je waarneming vervormen zodat je ook nog denkt dat het zo is. het zijn sektarische uitwassen. . Op die manier hoef ik me niet interessant en belangrijk te voelen maar anderen kennelijk wel.
T. Huisman - Woensdag 30 november 2016 19:06
Als je met hun in gesprek gaat dan smeren ze je weer wat aan en het houdt maar niet op. Niet ik wordt er beter van maar zij. respect hebben ze niet dan achter je rug om klikken en gegevens doorspelen zonder medeweten des persoons. Discretie en respect is hun vreemd. het zijn geestelijk gestoorde geweldenaars en uitwassen die clandestien diagnosen geven. Ze willen macht en controle over je hebben. Ik heb een persoonlijkheidsonderzoek gedaan in het academisch ziekenhuis en die hebben ze terzijde gelegd terwijl daar de kern van de persoonlijkheid uitkwam. Gewoon gegevens achterover drukken om te denken dat ze dan geen gesprek hoeven aan te gaan omdat ze de sociale vaardigheden missen om met mensen te praten. Je kunt mensen niet naar je hand zetten. Ik vind dat ze maar manipuleren en bedriegen en misleiden. Het medisch tuchtcollege is partijdig en pakt dit soort uitwassen niet aan. Persoonlijk is hun benadering niet. Ik kan niet merken dat zij gestudeerd hebben dan dat ze je losse theorieen uit boekjes aanpraten. Over wat maar hot en in is in dat circuit. het zijn grauwe kleurloze oubollige benepen en kleingeestige en kneuterige types die opschudding willen veroorzaken. Ze vragen zelfs zonder je medeweten nog medische dossier van familieleden op en hebben hier de spot mee en doen alsof ze heel goed zijn. het zijn oplichters en die leken ook zoals para abnormalen. Het zijn frictiepsychopaten die ongeluk willen zien rampen en sensatie. Op het eerste gezicht al oordelen. Zoiets heet indoctrinatie hersenspoeling of mindfucken dat is mensen iets wijs maken en hun waarneming vervormen zodat je dat ook nog denkt. Misschien kan het in de loop van de tijd veranderd zijn maar ik geloof niet veel. .