Bij Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vandaag vervolgen we deze serie met Ninke.

Ninke is 26 jaar oud en woont samen met haar vriend, waarmee ze al bijna 11 jaar samen is. Ze is afgestudeerd verpleegkundige, maar vanwege de onregelmatige werktijden en de druk is ze tijdens haar behandeling van werkveld geswitcht. Ze werkt drie dagen in de week als ambulant begeleider in de psychiatrie. Ze vindt het fijn om mensen te helpen, een luisterend oor te zijn en adviezen te geven.
In haar vrije tijd is ze bezig met het ontwerpem en maken van kleding, ze houdt van shoppen en vindt het fijn om dingen samen te doen met haar vriend, vriendinnen en familie.

"Ik kan ook weer genieten van kleine dingen. Samen lunchen, een taartje eten op een verjaardag of gewoon met een kop koffie buiten in de zon zitten. Ik kan hier weer van genieten sinds ik me stabiel voel in het herstel van mijn eetstoornis. Nooit verwacht, altijd gehoopt. Waar een wil is, is een weg."

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"In eerste instantie gaf de eetstoornis mij een veilig gevoel. Naarmate het steeds meer toenam en de eetstoornis mij volledig in haar macht had, wist ik zelf dat ik geen uitweg meer kon vinden. Ik mocht niks meer, maar daarnaast moest ik veel. Ik mocht niet eten, maar moest sporten. Op momenten dat ik trek kreeg, volgde een enorme eetbui en moest alles er zo snel mogelijk uit. Ik moest braken en laxeerpillen slikken. 

Mijn eetstoornis dwong me om meermaals per dag te sporten. Ik mocht in mijn vrije tijd niet op de bank liggen om een serie te kijken, maar moest touwtjespringen of wandelen. Als ik in bed lag berekende ik mijn ingenomen calorieën en de calorieën die verbrand waren. Waren dat er niet genoeg, dan moest ik uit bed om mijn beweegdoelen te bereiken.  

Dood- en doodvermoeiend was die periode. Iedere calorie was te veel en geen enkel getal was goed. Het kon beter, ik moest strenger zijn, maar nooit was het goed. Het voelde als een enorme tweestrijd. Ergens was mijn gezonde kant nog wel minuscuul aanwezig en probeerde die wel te protesteren, maar ik wist dat dit niet ging lukken. Ik trok me terug, schaamde me voor alles en iedereen en ik leefde compleet in mijn eigen bubbel."

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"Een perfectionist die nooit tevreden is. Ik drukte een depressie weg door me te focussen op niet eten en afvallen. Dan was ik toch ergens goed in. Wanneer ik niet naar mijn eetstoornis luisterde, voelde ik mij somber en eenzaam. Wanneer ik er wel naar luisterde, was ik in enorme tweestrijd. Soms voelden de dagen zo lang en donker, terwijl ik echt wel wilde genieten. Dit bleef ik proberen en volhouden, maar er was geen uitweg en het werd ook niet lichter aan het eind van de  tunnel.

Mijn behandelaren benoemden in het begin van mijn behandeling dat ik na moest denken over medicatie. Dit was echt een no-go voor mij. Ik was echt niet ziek. In ieder geval niet zo ziek dat ik maar pillen moest gaan slikken. Het was mijn strenge oordeel, maar toch ben ik na anderhalf jaar sterk genoeg geweest om te starten met antidepressiva. Maar wat een drempel was dat. Wel een goede drempel die ik ben overgegaan. Sinds het starten van de medicatie voel ik me rustiger, heb ik geen paniekaanvallen meer en raast mijn hoofd niet meer van gedachtes."

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel? 

"Als ik ergens niet tegen kan, is het mensen verdrietig zien. Mijn vriend, ouders, broertje en zusje waren voor mij de liefsten, maar voor mijn eetstoornis de grootste vijand.

Mijn vriend benoemde al maanden zijn zorgen richting mij, waarop ik hem elke keer teruggaf dat hij zich met zijn eigen zaken moest gaan bemoeien. Uiteindelijk ben ik tijdelijk bij hem weggegaan en heb ik bij mijn zusje geslapen. Zij heeft mij samen met m’n moeder ontzettend met de neus op de feiten gedrukt. Dat was eng en echt niet fijn. Toch maar een afspraak met de huisarts, maar wat een onzin, dacht ik. Huisarts, doorverwijzing, wachtlijst, nog meer ellende….. Die periode op de wachtlijst was mijn grootste dieptepunt. Ik zakte verder weg, viel nog meer af, zonderde me af van iedereen die me lief was, maar zag niet in dat ik echt heel ziek was. Zeven maanden later...: intake, diagnose, niet meer werken, stoppen met mijn studie en in therapie. Wat een achtbaan was dat."

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel? 

"Terugkijkend was alles bij elkaar mijn grootste uitdaging ooit. In het begin van de behandeling voelde een boterham met hagelslag als uitdaging. Maar naarmate de tijd verstreek en er steeds verder naar binnen werd gekeken werd mezelf terugvinden de allergrootste uitdaging."

Wat is voor jou de beste hulpverlening geweest? 

"Ik heb een behandeling gevolgd waarin ik zestien weken lang, vier dagen per week, bij Mediant was. Dit werd gevolgd door twee dagen per week voor een duur van negen maanden. Beide in groepsverband. Dat heeft mij vooral geholpen door de herkenning die  ik kon vinden bij de meiden; doordat we dezelfde dingen konden delen en precies wisten wanneer iemand vanuit de eetstoornis reageerde of vanuit de gezonde kant. Dit zorgde ook weleens voor flink wat ruzie aan tafel tijdens de lunch. Niet leuk, wel nodig. Ik had daar de liefste diëtiste: bij ieder weegmoment stelde ze me gerust en gaf ze complimenten. Ze hield de goede spiegel voor, waardoor ik zelf ook rationeel kon gaan denken.

Daarna heb ik de behandeling individueel gevolgd, heb ik me gefocust op mijn lichaamsbeeld en de beleving tijdens PMT, ben ik gestart met medicatie en heb ik hele fijne gesprekken gevoerd met mijn psycholoog. Dit alles bij elkaar heeft ervoor gezorgd dat ik me nu stabiel voel."

Wat heeft herstel jou gebracht? 

"Ik ben me bewust geworden van wie ik ben. Ik heb door wat mijn triggers zijn, ik spreek ze uit. Soms zijn de gedachtes nog wel aanwezig, maar in zo'n kleine en zwakke mate dat ik ze heel goed kan toespreken en er niet naar handel. Mijn gehele herstelproces zie ik niet als een zware tijd, maar als een mooie les die ik mijn hele leven lang kan toepassen. Ik herinner me nu dat ik hier echt niet in geloofde toen ik er zelf middenin zat, maar de kilo’s erbij zijn alles waard. Mijn lichaam werkt weer, mijn menstruatie heeft zich hersteld. Ik heb me hersteld, en dat kun jij ook!" 

Wat zou je lezers van Proud mee willen geven? 

"Als jij dit leest en (nog) niet gelooft in herstellen, houd vol! Heb vertrouwen in jezelf, zet door op de moeilijkste momenten en beloon jezelf voor elke overwinning die je bereikt. Betrek je omgeving en iedereen die je liefhebt bij jouw herstelproces. Niemand kiest voor een eetstoornis. Wel kun je kiezen voor herstel. Herstellen is eng, moeilijk, het maakt je boos, verdrietig en angstig. Het is een proces dat gaat in stapjes, wees niet te streng voor jezelf. Bij elk klein stapje terug ga je er weer tien vooruit. Maak je gezonde kant sterker en trots. Ga het leven weer vieren! Dat verdient ieder mens, ook jij."