Als ik aan moet geven wanneer mijn eetstoornis begon, kan ik hier geen precies antwoord op geven. Het is niet iets wat je op een dag gebeurd. Het sluipt er langzaam in en in het begin lijkt het nog allemaal onschuldig. Waar ik me wel bewust van ben als ik terugkijk naar mijn basisschooltijd, is dat ik toen al veel met mijn gewicht bezig was.

Ik probeerde niet af te vallen, maar vond het erg belangrijk om dun te zijn. Ik had toen ook altijd een getal in mijn hoofd wat ik wilde wegen. Wanneer iemand mij vroeg hoeveel ik woog vertelde ik ook dit getal zonder dat ik wist of dit klopte.

Jaren gingen voorbij waarin ik eigenlijk niet over mijn gewicht nadacht.

Dat stopte toen ik in 3 havo zat. Mijn vriendinnen zouden het 4de jaar allemaal een ander profiel kiezen dan ik. Ik ben nooit populair geweest in de klas, maar met een goede vriendin in de klas maakte me dat niet uit.

Toen ik uiteindelijk alleen in een vreemde klas terechtkwam voelde ik me erg ongelukkig. Ik viel er totaal buiten en dat werd me ook wel duidelijk gemaakt. Er werden allemaal negatieve opmerkingen over me gemaakt, ook over mijn uiterlijk. Op die leeftijd trek je je dat natuurlijk extra aan.

Ik ging er op letten wat vriendinnen van me aten en vond dat ik wel erg veel at. Ook zag ik foto`s van de vakantie terug en vond dat ik inderdaad wel wat dikker begon te worden.

Ik begon met lijnen. Ik vertelde het aan niemand en dat had ik toen beter wel kunnen doen. Ik ben er meteen hard aangegaan. In het begin gooide ik mijn middageten allemaal weg. Daarna begon ik vaker onder mijn ontbijt uit te komen. Ook `s avonds begon ik steeds meer smoesjes te verzinnen om maar niet te hoeven eten. In het begin ging dat goed.

Later kwam mijn moeder er wel achter dat ik af aan het vallen was, dus onder het avondeten kwam ik niet uit. Ik voelde me verschrikkelijk en vond een andere manier om mijn eten kwijt te raken. Ik ging braken. Dit was voor mij toen een enorme opluchting.

Op een gegeven moment kon ik het niet meer voor me houden en is het hele verhaal er uit gekomen. Ik zou het probleem samen met mijn moeder oplossen. Dit lukte helaas niet. Later kreeg ik hulp van een psycholoog. Dit heeft me eigenlijk nooit veel geholpen. Het enige wat voor mij telde was dat getal op de weegschaal. Dat moest naar beneden!

Op een gegeven moment ging het zo slecht met mij dat ik gewoon niks meer kon doen. Ik viel steeds maar weer flauw, en was erg depressief. Ik vond mezelf de moeite niet waard en vond dat ik voor iedereen in mijn omgeving het leven verpestte. Er was nog steeds geen plek voor mij om opgenomen te worden.

Ze besloten mij daarom naar een kinderarts te sturen. Dit was voor mij het moment dat mijn ogen open gingen. Hij onderzocht mij en het zag er allemaal slecht uit. Mijn hartslag was niet goed, mijn bloeddruk was amper te meten, mijn darmen werkten niet meer, en ik had sinds mijn basisschooltijd niet zo weinig gewogen.

Hij vroeg me wat ik me voorstelde wat ik over een paar maanden zou doen. Ik vertelde dat ik me had ingeschreven voor een vervolgopleiding waarmee ik zou gaan beginnen. Hij zei toen letterlijk in mijn gezicht: meisje, als je zo doorgaat als je nu doet, ben je tegen die tijd dood. Mijn moeder was helemaal overstuur en ik had ook in de gaten dat dit niet meer kon. Dit wilde ik niet.

Ik wilde wel beter worden maar niet aankomen, niet veel eten. Ik besloot gewoon een beetje aan te komen zodat ik uit die gevarenzone zou zijn. Ik was echter niet van plan om naar mijn streefgewicht te gaan.

Toen ik begon met meer eten en niet meer braken voelde ik me in het begin erg rot. Ik zat steeds zo vol en dat voelde verschrikkelijk. Ik leefde nu ook al meer dan drie jaar met anorexia, dus het was zo moeilijk om dit ineens los te laten. Maar ik hield mijn doel voor ogen, ik wilde per se naar die vervolgopleiding.

Na een tijdje merkte ik echter dat ik me veel beter ging voelen. Lichamelijk en geestelijk. Ik kon weer veel meer en had weer plezier met vriendinnen. Ik zag ook hoe blij de mensen om mij heen waren. De sfeer thuis werd steeds beter.

Ik dacht dat het vreselijk zou zijn om aan te komen, maar ik voelde me zo goed en gelukkig. Dit wil ik ook tegen iedereen zeggen. Je krijgt er zoveel voor terug. Ik sloot met succes mij havo af en ga nu naar het laatste jaar van mijn vervolgopleiding. Ik ben die kinderarts nog steeds zo dankbaar.

Door Marieke