Dat ik borderline heb was al best lang bekend. Van jongs af aan ben ik altijd al anders geweest dan anderen. Inmiddels ben ik bijna 25 en had nooit verwacht zo in het leven te staan als dat ik dat de afgelopen drie jaar al doe. Ik heb altijd moeite gehad mijzelf onder controle te houden, moeite met mijn persoonlijkheid en stemmingswisselingen. Periodes van pieken en dalen, nare depressies en langdurig ook...

Op de middelbare school ben ik vreselijk gepest, daar is mijn grootste onzekerheid over mijzelf denk ik wel begonnen. Ik was nooit goed en leuk genoeg en als ik terugkijk naar foto's van die tijd, zie ik eigenlijk een heel leuk meisje... waren ze niet gewoon jaloers? Op mijn 17e raakte ik in verwachting en toen was ik al vrij 'stevig', aan het einde van mijn zwangerschap was ik behoorlijk zwaar. Het leven was voor mij en mijn vriend erg zwaar. Jonge ouders, naar school en werken voor het onderhoud en de verzorging van je kindje. Uiteindelijk ben ik ingestort en ben ik 1,5 jaar opgenomen geweest en diverse behandelingen gehad.

Ik werd steeds zwaarder.. ik at mijn problemen weg! De rest van de nare details ga ik jullie besparen. Na een lange herstel periode kwam ik begeleid te wonen met mijn zoontje en vriend. Wauw wat ging het allemaal de goede kant op! Ik was mijn zware lijf meer dan zat en kwam door de screening voor een gastric bypass. Wat was ik blij, want ik zou mijn leven gaan beteren! Slanker worden, gelukkiger worden! Maar er is toen een knopje om gegaan. Toen ik tegen verwachting in op mijn gezonde bmi voor mijn lengte uitkwam, was mijn angst weer dikker te worden en in oud gedrag te vallen zeer groot geworden. Nog geen jaar na mijn operatie stond ik voor we deur bij een eetstoornis kliniek.

Ik heb ze uitgelachen: Anorexia? Doe niet zo idioot! Maar ergens wist ik dat ze gelijk hadden. Ik had voor mijn gevoel een stemmetje in mijn hoofd of zelfs meerdere. Van de ene mag ik niets en de ander zegt juist doen! Ik was er altijd van overtuigd dat ik geen gezonde kant meer had. Alleen maar een dikmaak stemmetje en een anorexia stemmetje. Ik heb gevochten en gestreden, maar na twee jaar behandelen heb ik er zelf een stop op gezet. Ik kom geen stap vooruit lijkt het wel, de angst is vreselijk groot en komt in pieken en dalen, weken gaat het goed en zo heb ik periodes dat ik met veel geluk stabiel kan blijven.

Aankomen naar een gezond gewicht? Ik weet eerlijk gezegd niet of dat er wel in zit, maar opgeven is ook geen optie al zeg ik het zelf. Momenteel sta ik op het punt naar de andere kant van het land te verhuizen en ik ben zeker van plan daar een nieuwe behandeling te zoeken en verder te strijden naar een gezond gewicht. Ondertussen word ik in de gaten gehouden door mijn familie en de huisarts.

Zonder ellende te kunnen genieten met mijn gezin, een ijsje halen met mijn zoontje zonder de dagen erna kapot te gaan van angst en schuldgevoel. Het schuldgevoel naar de mensen om mij heen omdat ze zich zorgen maken. Ik hoop dat er een dag komt dat het écht klaar is! Het belangrijkste eigenlijk in deze tekst.. ik sta.. nog steeds, na al die jaren! Hoe weet ik niet, zeg ik wel heel eerlijk. Ik ben inmiddels getrouwd, jazeker, met de vader van mijn zoon! We zijn een jong gezin, wat vechtend door het leven gaat, maar we hebben wel elkaar!

Nu de eetstoornis nog uit mijn leven, want leven met een eetstoornis... is geen leven! Ik hoop dat iemand wat aan mijn verhaal heeft, zich er in herkent of zelf misschien wel een soortgelijke ervaring heeft! Blijven vechten.., doe je het niet voor jezelf, dan voor iemand waarvan je heel veel houdt!