Ik ben Jovi, 23 jaar. Ik lijd/leed 9 jaar aan een eetstoornis. Ondertussen zit ik al 3 jaar op mijn persoonlijke streefgewicht. Ik deel dit verhaal op Proud om andere hoop te geven.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 was. Ik denk dat toen mijn angst voor loslaten begonnen is. Ik had een zeer goede band met mijn vader en met mijn moeder helemaal geen band. Later kwam ik zelfs te weten dat mijn vader mijn eerste weken de verzorging volledig op zich moest nemen, omdat mijn moeder me te klein vond omdat ik op 7 maanden geboren ben. Ik had heel veel verdriet als kleuter. Als mijn vader me kwam bezoeken en hij ging weer weg dan werd ik hysterisch. Ik wist met mezelf geen raad.

Na een tijdje begon mijn moeder te daten, heel veel verschillende mannen kreeg ik te zien. Soms bleven ze slapen, soms bleven ze voor enkele maanden... ik kon er moeilijk aan wennen omdat het steeds een andere man was. Ik had het gevoel dat ik nergens controle over had.

Mijn twee jaar jongere zus (de grote schat van mijn moeder) kon niets fout doen. Mijn moeder was altijd kwaad op mij, dat herinner ik me alleen nog van haar. Behalve als ik ziek was... dan was ze bezorgd en heel lief. Ik was graag ziek als kind. Gewoon omdat ik dan mijn moeder voor mij alleen had. Mijn zus was naar school en mijn moeder zorgde dan voor mij. Die dagen was ik super gelukkig, ook al had ik een zware griep. Dus ik loog vaak dat ik ziek was, ging weinig eten tot ik dan echt ziek werd... zo ging het jaren.

Op mijn 13de, (in het eerste middelbaar) kreeg ik vaker het gevoel dat mijn leven geen zin had. Waarom leefde ik eigenlijk? Had ik wel een reden om dood te willen zijn?

In de zomer van 2003 ging ik op dieet. Ik viel enkele kilo's af. Mijn omgeving gaf veel complimenten, zeiden dat ik er mooier uitzag. In die periode leerde ik Juan kennen. Een zelfzekere jongen van 26jaar. Ik was meteen verliefd op hem! De relatie werd door niemand goedgekeurd, maar ik haatte mijn moeder zo erg dat ik niet luisterde.

Maar mijn grote liefde kon verschrikkelijk arrogant zijn. Op een dag zei hij me dat ik mooier zou zijn met enkele kilo's minder. Ik ging op dieet voor hem. Het afvallen lukte me zeer goed. Zo goed, dat ik niet meer kon stoppen. Na negen maanden trok mijn moeder aan de alarmbel. Ze sleurde me mee naar de dokter en die stelde Anorexia vast. Als ik niet meer zou gaan eten kon ik sterven, maar zo voelde ik het niet. Ik kon echt niet geloven dat ik daaraan zou sterven. Heel mijn jeugd bleef ik last hebben van een eetstoornis. Ik ontsnapte altijd op het nippertje aan een opname, ik geloofde dat ik alleen mezelf kon genezen, niemand anders. Ik moest het zelf doen! Ik gaf mezelf de tijd om te genezen. In de zomer van 2006 brak ik met Juan. Dat was de eerste stap naar een beter leven.