Anorexia: Ik voelde geen liefde

 

'Je wilt gewoon graag zijn wie je nu bent, dat is toch mooi?' Ik had besloten anders te willen zijn. Niet meer dat meisje met woede uitbarstingen, kortsluiting in mijn hoofd. Niet meer dat meisje waarvoor anderen snel wegfietsten omdat ik niet op kon schieten met het verzamelen van mijn spullen. Een meisje wat enorm in haar fantasiewereld kon leven. Daarbij voorbij ging aan wat de echte wereld was. De echte wereld; hard en gemeen. En vooral te snel. Alles ging en gaat altijd veel te vlug. De mensen, het verkeer en wat mensen zeggen en doen en denken.

Het ene moment ben je voor iemand zijn of haar held van de dag omdat je de schouder was om op te kunnen mogen huilen. Het andere moment besta je niet eens voor de persoon in kwestie. Mensen kunnen pijn doen. Heel veel pijn. Dat je zelf gaat geloven dat jezelf pijn geven geaccepteerd gedrag is. Want als anderen het bij jou mogen doen, waarom zou je het jezelf niet aanrichten?

Hoe meer ik mijzelf dingen ging ontzien, hoe meer positieve reacties de buitenwereld mij leek te geven. Ik werd slanker en dat viel op. Meiden vonden het mooi. Voor jongens werd ik opeens een graag geziene gast op feestjes. Ik was niet meer 'het zusje' van. Ik had zelf ook een naam die, heel grappig, opeens wel onthouden werd door anderen. Ik gooide letterlijk mijn 'oude' ik in de toiletpot. En het luchtte op toen.

meisje

De tranen die in mijn ogen stonden, de vuile vinger, de knieën kapot door de harde grond. Dit voelde goed. Dit voelde als een bevrijding, een bevrijding van dat niet gewenste meisje van 14. Ik had een manier gevonden voor mezelf om pijn en leed te verdoven en wat tegelijkertijd een heel sterk gevoel leverde; dat ik goed genoeg werd. Maar hoe meer er van mij afging, hoe meer ook het gevoel van eigenwaarde. Ik zag nog altijd dat ongewenste meisje; mislukt in ieder opzicht.

Hoeveel ik er ook voor liet staan, hoe vaak ik er ook een grote blok voor omliep, hoe veel meer ik ook boven in de badkamer te vinden was; het meisje bleef mij aanstaren in de spiegel. Ik werd achtervolgt door haat, haat aan haar. Haat aan mezelf. Iedere ruit, iedere reflectie, spiegel, schaduw. Behandeling na behandeling, die ik voorbeeldig door wandelde, ik schoot niets op. Ik werd alleen maar minder en minder. Mijn wens van 'willen veranderen' veranderde ook gelijk in 'niet meer willen opvallen. Niet meer willen worden gezien'.

Maar dat meisje in de spiegel voelde zich vaak zat zo intens alleen. Naast de wil van de eetstoornis wat in mijn hoofd woede als een storm, bleef er maar vrij weinig over van wat ze altijd wel had gehad. Gevoel. Ik kon niet meer genieten van een zonsondergang ergens in Frankrijk aan een prachtig meer samen met familie. Ik voelde geen liefde. Ik voelde geen trots. Geen plezier. Ik voelde zelfs geen haat. Geen woede. Geen afgunst.

Het was een automatisme om door te lopen op de door mezelf aangemeten 'vernieuwde' schoenen. Een pad waar geen einde aan leek te komen. Ondanks noodkreten van ouders en omstanders. Ondanks herhaaldelijke signalen van mijn fragiele lijf dat het écht niet gezond meer was.

Was ik bang voor de dood? Was ik niet bang dat de beloning van deze hele vermoeide worsteling met én tegen mezelf (en tegen mijn familie, vrienden, hulpverleners) de dood zou gaan betekenen? Ja. Ik was gruwelijk bang. Ik zat continue in angst. Mijn hart sloeg over, mijn benen waren met pijn en moeite nog enigszins vooruit te bewegen. Ik lag s`nachts huilend in bed omdat mijn botten het enigste overgeblevenen was dat mij dragen kon. En een zacht matras voelde toen als beton.

meisje

Ik heb een hele pubertijd gemist. Een heel deel van mijn leven geleefd zonder enige emotie, zonder gevoelens en zonder rust. En op een te hete zomerdag, toen ik voor de zoveelste keer het huis uit sloop om een flink stuk te gaan wandelen in jas en wijde trui bleef ik op een zandpad zomaar ineens stil staan.
Daar op dat pad voelde ik het. Ik voelde haat, afgunst. Ik voelde hoe moe en kapot ik was. Ik voelde de tranen in mijn ogen branden, de benen trillen van vermoeidheid. De druppels zweet vanaf mijn gezicht het botte lijf afglijden tot aan de grond. En ik voelde me leeg.

Ik wilde veranderen. Maar in plaats daarvan werd ik een leeg omhulsel. En in plaats van dat dat rust gaf, leverde dat mij ontzettend veel verdriet op. Ik WAS te veel om als NIETS te moeten eindigen. En op die veel te warme zomerdag besloot ik opnieuw, zo`n 9 jaar later, dat ik wilde veranderen. Ik wilde terug een 'ik' zijn. Een mens met gevoel. Een volwassen vrouw. Iemand waarmee je lachen kan. Iemand waarbij je mag uithuilen. Iemand die instaat is een lege kamer op te vullen met gevoel. Want ik BEN iemand vol met gevoel.

Ik besloot dat weer te willen toelaten, al het gevoel wat ik mijzelf ontnomen had. De liefde, het genot, maar ook het verdriet, de woede, de afgunst. Ik wilde het weer kunnen voelen. Maar in plaats van het afwerpen willen leren omarmen als dat wat mij 'ik' maakt. Een vrouw die véél mag aanvoelen. Wat veel mag zijn. En ja, dat is ook héél mooi...

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Sheila - Zaterdag 3 juni 2017 13:01
"Ik was te veel om als niets te eindigen"... Wauw. Zo veel respect. Zo veel... Dankje.
LittleElf - Zaterdag 3 juni 2017 13:24
Dit heb je echt heel erg mooi geschreven. Ik ben er sprakeloos van.
Sun - Zaterdag 3 juni 2017 14:10
Prachtig geschreven! Het komt zo dicht bij mijn eigen verhaal, echt heel mooi!
Sun - Zaterdag 3 juni 2017 14:10
Prachtig geschreven! Het komt zo dicht bij mijn eigen verhaal, echt heel mooi!
LeRose - Zaterdag 3 juni 2017 15:01
Herkenbaar maar zo mooi geschreven
Merel - Zaterdag 3 juni 2017 15:28
Wauw, mooi geschreven. Heel veel succes en sterkte!
Rachel - Zaterdag 3 juni 2017 15:34
Lieve Laura,

Wat dapper van je dat je hier je verhaal deelt! Het raakt me en ik herken mezelf er maar al te goed in: de intense zelfhaat, de overtuiging dat anderen dat ook vinden, onzichtbaar willen zijn. En wat je denkt dat een oplossing wordt, wordt alleen maar een extra probleem. Ik hoop dat je jezelf terugvindt, want dat ben je absoluut waard. Je bent een prachtmens met inderdaad heel veel gevoel en dat mag je laten zien.
Hoe gaat het nu? Vecht je nog steeds tegen jezelf of vecht je nu tegen je eetstoornis?

Groetjes,
Rachel
Rachel - Zaterdag 3 juni 2017 15:37
PS. Als je je afvraagt welke Rachel ik ben: die van de dagbehandeling. En ja, ik ook.
Laura - Zaterdag 3 juni 2017 16:31
Wauw bedankt voor de reacties. Nu al zulke mooir!
Daar raak ik weer stil van..

Ik hoop dat meiden en jongens hier kracht uit gaan halen. Hoe harder je probeerd jezelf te verbeteren, hor verder af je raakt.

Rachel; wat ontzettend dapper dat je reageerd! Maar tegelijk zo naar dat je het herkennen mag..
Ik ben al een eind op weg on het willen mogen zijn wie IK ben. Dankzei de dagbehandeling tevens ook. We leggen onze eigen overtuigingen zo snel ook neer bij anderen.. Het mooie is dat het zelfbeeld veranderen kan, stukje voor stukje. En daarmee wordt het ook beetje voor beetje gemakkelijker om je zichtbaar te mogen opstellen.
Als je contact wilt, ik heb fb ;)
Anneke - Zaterdag 3 juni 2017 18:23
Hoe oud ben je nu? Heb je er nog wat aan overgehouden?
Supersterk ben je
Laura - Zaterdag 3 juni 2017 18:57
26 jaar ben ik ;)
Lichamelijk heb ik ontzettend geluk gehad, niks geen overgebleven schade er aan overgehouden. Psychisch is de klap nog niet verwerkt natuurlijk. Zelfbeeld nog erg laag, sociale angsten opgelopen. Maar daarvoor hard aan het werk nu!
je moeder - Zaterdag 3 juni 2017 17:01
Wat heb je dat prachtig geschreven!! Ik ben trots op je altijd al geweest. Ondanks de zware tijden. Ik hoop dat je verhaal andere meisjes zal motiveren. Het zal ook goed zijn dit verhaal te laten lezen aan mensen die niet begrijpen wat er in je hoofd omgaat als je een eetstoornis hebt. Maar wij zien inderdaad dat je nu goed in je vel zit, Je mag er zijn maar dat heb ik je altijd al gezegd in deze moeilijke jaren. Houdt van jezelf zoals je bent. Daar moeten anderen het ook maar mee doen! Wij zijn allemaal verschrikkelijk trots op je en houden altijd van je.
liefs mam
R. - Zaterdag 3 juni 2017 23:43
Jeetje, wat onzettend mooi geschreven. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, ben er een beetje sprakeloos van.
Katrijn - Zondag 4 juni 2017 09:16
Lieve Laura,
Dit bracht tranen in mijn ogen. Ik ben enorm trots op waar je nu staat.
Prachtmensje
Laura - Zondag 4 juni 2017 10:40
Dankje lieve meid
Nietaa - Zondag 4 juni 2017 17:40
Lieve Laura,
Prachtig geschreven, maar wat een strijd en daar heb ik ook een stukje van mee mogen maken. Wees trots op jezelf. Ik bewonder je doorzettingsvermogen en vechtlust. Topper!
Liefs Anita
lau - Dinsdag 6 juni 2017 07:02
lieve anita, wat onwijs lief van jou!
C - Zondag 4 juni 2017 20:37
Wat een prachtige blog heb je geschreven.
De woorden komen binnen, echt binnen.
En er staat een verhaal, er staat iemand. Niet een leeg omhulsel maar echt een persoon.
Een krachtige vrouw met een verhaal.
Letters die woorden vormen, woorden vol gevoel.
Blijf vechten,
Ik heb veel respect voor je
Hanneke - Zondag 4 juni 2017 23:59
Lieve Laura,
Wat heb je dat met veel moed en gevoel geschreven! Hou van je zelf en blijf vooral schrijven voor je zelf en voor degene die nog niet zover zijn als jij. Je laat zien dat het kan.
Have a wonderfull live it's beautifull💖
Xxxxxxx
Martine - Maandag 5 juni 2017 10:24
Wat knap laura! Wat goed om te lezen dat het beter met je gaat, zet 'm op, veel geluk!
Groetjes Martine
kiang - Maandag 5 juni 2017 11:37
Dapper!
Nellie - Maandag 5 juni 2017 12:37
Lieve Laura,
Wat een ontroerend verhaal, heel dapper van je!
Heel fijn om te lezen dat het beter met je gaat, je mag heel trots op jezelf zijn .


Groeten van Nellie
cynthia - Maandag 5 juni 2017 15:27
Prachtig verwoord!dank je wel hiervoor
HeartOfGold - Maandag 5 juni 2017 21:02
Mooi geschreven, maar wel echt vol van spel- en taalfouten. ;-)
lau - Dinsdag 6 juni 2017 07:05
lijkt me heel vervelend voor jezelf zeg, om daar op te moeten letten of dat het je zo op moet vallen. lastig.
Hanneke - Dinsdag 6 juni 2017 20:14
Waar gaat het nu over!!!!!
HS - Dinsdag 6 juni 2017 19:07
Heel mooi geschreven en goed dat je dit kan. Je gevoel op schrijven. Heel fijn dat je er van je zelf mag zijn nu, met alles, gevoel en lichaam.
Heel lief wat je moeder ook schrijft.
Eva - Zaterdag 17 maart 2018 15:39
Wauw, mooi geschreven. Hoe gaat het nu? Heb je ook een dagboekje waarin we je kunnen volgen?