Vroeger was ik zo'n meisje dat niets te klagen had. Leuke vriendengroep, lieve vriend, leuke hobby's. Ik had wel problemen thuis, maar dat beïnvloedde mijn persoonlijke leven niet. Ik haalde prima cijfers en was altijd vrolijk op school. Ik zat op fitness, ging vaak naar mijn paard, danste wanneer het kon en deed aan hardlopen. Ik ging vaak shoppen met mijn vriendinnen en ging ook wel eens uit. Het ideale leven dus.

Totdat mijn zus op een gegeven moment de diagnose anorexia nervosa kreeg. In het begin probeerde ik haar nog te helpen, haar te verdedigen tegenover haar klasgenoten. Maar op een moment ging het bij mij fout. Was ik wel mooi genoeg? Was ik niet te dik? Ik was doodsbang dat mijn vriend me zou verlaten omdat ik er zo uit zag. En al mijn vriendinnen waren zo dun, waarom was ik dit niet? In september begon ik mijn eten uit te spugen. Het begon bij af en toe 's avonds, maar breidde zich uit naar steeds vaker. Op een gegeven moment kon ik niets meer binnen houden. Ik ging letten op alles wat ik at en durfde na een tijdje ook niet meer te eten als er mensen bij waren. Dat was een vreselijke tijd, aangezien ik altijd erg sociaal was, en me nu steeds moest verantwoorden waarom ik niet at. Ik wist dat ik hulp nodig had, maar wilde er niets van weten. Ik kon dit zelf.

Alles ging prima, ik viel een aantal kilo af, totdat ik brak. Ik zat huilend in de klas, heb het aan mijn mentor moeten vertellen en zij vertelde het aan mijn ouders. Voor het eerst in mijn leven had ik een stempel gekregen: diagnose boulimia nervosa. Ik was daar in het begin kapot van, omdat mijn moeder heel erg verdrietig was. Later kwam ik toch tot de conclusie dat het toch beter was dat ik het heb moeten vertellen samen met mijn mentor. Als zij het van een ander had gehoord had het haar waarschijnlijk veel meer pijn gedaan. Tevens was ze niet boos op mij, maar op zichzelf, omdat zij mijn problemen niet had gezien.

Mijn eerste therapiesessies verliepen moeizaam. Ik had dit mezelf aangedaan, dus ik zou er ook zelf vanaf komen. Ik denk dat erg veel meiden dit denken. Helaas was het niet zo gemakkelijk. Ik mocht in een groep met andere meiden met een eetstoornis. De ene week creatieve therapie, de andere week PMT. Zo ging dat om de week. Toen ik kennis had gemaakt met de begeleiders voelde ik me erg op m'n gemak, maar toen ik kennis ging maken met de meiden was dat totaal niet zo. Deze meisjes waren mager, en ik was zelf dan ook wel wat gewicht verloren, ik zag er nog 'normaal' uit en daardoor voelde ik me totaal niet serieus genomen en dacht ik dat ze constant naar me keken. Onzin natuurlijk, maar zo voelde het voor mij.

Ik heb altijd met afschuw gekeken naar mensen die zichzelf pijnigen. Ik denk dat iedereen dat wel een beetje heeft van tevoren. Het hoort niet en als je het doet, is het serieus mis en heb je psychische problemen, toch? Ik denk dat mensen veel te snel oordelen, vaak onbewust. Ik had dat beeld van zogenaamde emo's namelijk ook. Toch heb ik erg vaak aan automutilatie gedaan. Eerst heb ik het verborgen onder lange mouwen maar dat valt niet te doen en ik vond dat ik de gevolgen moest accepteren.

Wanneer vreemden het vroegen was het de kat waarmee ik had gevochten of ik was gevallen bij mijn werk bij de snijmachine. Toch omdat ik nog bang was voor oordelen. Heel veel vrienden heb ik het gewoon verteld. Natuurlijk is het lastig en ze reageren niet allemaal even positief, maar dit komt doordat mensen het vaak niet verwachten en niet weten hoe ze moeten reageren. De neiging om jezelf pijn te doen kan vaak heel erg sterk zijn. Wat mij er vaak vanaf heeft gehouden is de gedachte dat ik het eigenlijk al heel lang vol had gehouden. Before you give up, think about why you held on for so long. Als ik 1 belangrijke tip mee mag geven, is het dat automutilatie NOOIT de oplossing is, ook niet voor even!

Natuurlijk was mijn zus een grote trigger voor mij. Elke dag opnieuw wanneer ik aan tafel zat thuis. Ook op school zat ze bij mij. Wanneer zij een keer weinig at voelde ik me niet lekker als ik dan wel at. Dat moest er natuurlijk uit, want wat zij kon, kon ik ook. Toch? Totdat ik inzag dat ik fout bezig was. Ik was niet dik, dat was ik nooit geweest. Mijn vriend vond me mooi hoe ik er ook uit zag, en mijn vriendinnen waren ook niet zo dun als dat ik dacht. En natuurlijk duurt dat even.

Mijn eetstoornis duurde 8 maanden voordat ik dat inzag. Dat ik de hulp die ik kreeg juist aan moest grijpen. Ik wilde mijn oude leven terug. Ik wilde weer uitgaan, met vriendinnen afspreken en lol maken. Ik wilde weer in een korte broek durven lopen, of spontaan eens langs de macdonalds of gewoon een ijsje eten. Ik accepteerde de hulp en het ging steeds beter. Ik vond het wel doodeng om aan te komen, ook al was het maar een halve kilo.

Nu, een half jaar later, kan ik het hardop zeggen. 'Ja, ik heb boulimia gehad. En ja, ik ben genezen.' Ik kan eindelijk in de spiegel kijken en zeggen dat ik mijn lichaam mooi vind. Mijn eigen littekens vallen mijzelf vaak niet meer op. Ik kan er toch niets meer aan doen en moet ze accepteren. Maar ik ben hartstikke tevreden met hoe ik ben. En ik hoop met heel mijn hart dat jullie dit ook later kunnen. Je geneest niet vanzelf, je moet het zelf willen. Je moet de knop om kunnen zetten. Ik weet zeker dat jullie dit allemaal kunnen.