Ik was heel nerveus, zoals waarschijnlijk de meeste meiden, om mijn verhaal hier op Proud2Bme te delen. Ik accepteerde mijn probleem niet en zag ook niet in dat ik een probleem had en durfde het daarom niet te delen. Ik voelde me ook niet ziek genoeg, maar dat was ik wel en ik heb spijt dat ik dat niet eerder in zag.

Ik zal niet te veel vertellen over wat ik allemaal heb meegemaakt, omdat ik jullie juist wil vertellen dat het makkelijker wordt en ook omdat ik niet wil terug denken aan die tijd. Ik werd gepest en thuis had ik veel problemen en ik begon mijn pijn weg te eten. Daardoor kreeg ik overgewicht en daar werd ik me erg van bewust. Ik moest andere maten kopen en ik hoorde ook van iedereen om me heen dat ik veel te zwaar was. Ook heb ik dit te horen gekregen toen ik helemaal niet zwaar was en dat heeft m'n zelfbeeld compleet verstoord. Ik dacht dat ik niet goed genoeg was en dat alle narigheid mijn schuld was en dat ik daarom alleen was en geen vrienden had.

Ik had geen controle in mijn leven en dat wou ik zo graag. Ik besloot de knop om te zetten en te gaan sporten en te minderen met eten. Het sporten deed ik erg overmatig en dat had ik niet door. Ik ging met de fiets naar school, sportte soms 3 uur lang achter elkaar en deed nog boodschappen en danste super veel. Iedereen dacht dat ik goed bezig was, omdat ik uiteindelijk op een gezond gewicht kwam. Toen ik te horen kreeg dat ik nu wel genoeg was afgevallen merkte ik dat het niet makkelijk was om uit eten te gaan en dat het erg moeilijk was om een dag sporten te missen, maar nooit had ik gedacht dat ik zo zou doorslaan.

Was ik het meisje dat ging automutileren om met emoties om te gaan? Het meisje dat huilde om wie ze was en zichzelf ging haten? Het meisje dat weigerde te eten en het zo ver liet komen tot meerdere ziekenhuispnames? Ik schaam me ervoor. Ik heb spijt dat ik het tot zo ver heb laten komen en spijt dat ik mijn familie en mezelf zoveel pijn heb aangedaan. Ik ben nu erg gemotiveerd te herstellen en wil zeker weten nooit meer terug naar hoe ik was. Niet eten is geen oplossing om met je emoties om te gaan. Je doet jezelf en je lichaam alleen maar pijn en je lost er niks mee op. Je loopt eigenlijk weg van je problemen en lost de oorzaak niet op.

Het leven is zo mooi en ondergewicht hebben lost je problemen niet op, maakt je niet perfect en geeft je zeker weten geen controle. Ik ben mijn eetstoornis nu onder controle aan het krijgen en ik ben er nog lang niet, maar ik kom aan en als ik kijk naar wat ik allemaal heb teruggekregen ervoor. Ik mag weer naar school en ik kan weer met vriendinnen afspreken en ik ga zelfs weer uit eten! Het is niet makkelijk, maar het is het zo ongelooflijk waard.

Ik hoop dat jij de stap naar herstel kan zetten! Het is oké om niet alles goed te doen en om hulp te vragen. Je kan dan eindelijk leven en niet meer overleven! Hoe heerlijk als je niet meer afhankelijk bent van een stomme depressie of eetstoornis? Geluk kan niet worden gemeten in getallen,maar in momenten. Geluk staat los van je gewicht of kledingmaat. Ik ga vechten tegen mijn anorexia en ik wil gaan voor volledig herstel en dat is mijn doel! Het leven is het waard en jij ook! Geef nooit op!