Ik krijg regelmatig de vraag wat mij nou geholpen heeft om te herstellen van mijn eetstoornis. Dit vind ik best een lastige vraag, er is geen kant en klaar antwoord op te geven. Het kan zijn dat jij heel andere dingen nodig hebt dan ik nodig heb gehad om te herstellen. Mijn herstel heeft van verschillende dingen afgehangen, waaronder veel vallen, opstaan en weer doorgaan. Het klinkt heel stom om te zeggen dat je het 'gewoon moet doen'. Dit is aan de ene kant wel zo, maar aan de andere kant ook niet. In deze blog wil ik een aantal dingen noemen die mij in ieder geval wel hebben geholpen bij het herstellen van mijn eetstoornis. Ik hoop dat jullie er ook wat aan zullen hebben!

♥ In therapie gaan 
Ik heb wisselende ervaringen met therapie. De eerste keer dat ik in therapie ging, stond ik er eigenlijk helemaal niet voor open en heeft het me ook niet echt geholpen. Mijn ouders hadden me er heen gestuurd en ik durfde er eigenlijk niet echt nee tegen te zeggen. Ik ging braaf naar therapie, maar hield er een dubbele agenda op na. Ik viel in de eerste instantie alleen maar meer af en kreeg later eetbuien waar ik niet eerlijk over was. Ik sloot mijn therapie af zonder echt ergens van hersteld te zijn. Mijn eetstoornis had slechts een andere vorm aangenomen.

De tweede keer ging gelukkig heel anders. Ik had zelf besloten dat ik in therapie wilde, omdat ik echt klaar was met mijn eetstoornis. Ik vertelde het eerst aan mijn moeder en ben daarna zelf naar de huisarts gegaan, die mij heeft doorverwezen. Ik ging precies hetzelfde traject in, maar met een totaal andere houding. Ik was niet elke dag even gemotiveerd en soms zag ik het ook wel eens niet meer zitten, maar ik wist wel dat ik die eetstoornis echt niet meer wilde. Het maakte mij niet gelukkig. Er moest een andere manier zijn.

Ik heb tijdens mijn therapie heel veel over mijzelf en mijn eetstoornis geleerd. Deze lessen draag ik voor altijd bij me in mijn denkbeeldige rugzakje vol ervaring en ik zal ze altijd in kunnen blijven zetten als ik het moeilijk heb. Ik zie het niet alleen nog maar als een slechte periode, maar ik kan er nu ook naar kijken als een tijd waarin in juist heel sterk ben geworden.  

♥ Doelen voor ogen houden
Een eetstoornis is over het algemeen verschrikkelijk, maar het bracht naast nadelen ook wel wat voordelen met zich mee. Mijn eetstoornis hielp mij om te gaan met mijn gevoelens. Het gaf mij een gevoel van controle en opluchting in een leven dat te veel voor mij voelde. Deze positieve aspecten wogen absoluut niet op tegen de nadelen en waren ook totaal niet constructief. Door mijn eetstoornis stond mijn leven stil, voelde ik me altijd ziek en moe, werd mijn zelfbeeld lager en lager en bleef er niks over van mijn sociale contacten. Ik voelde me meer en meer alleen, eenzaam en niet goed genoeg.

Toch vond ik het soms lastig om niet toe te geven aan het korte moment van rust die de eestoornis mij gaf. Toch vond ik het soms moeilijk, om te zien dat niet voor een eetstoornis kiezen, beter voor me zou zijn. Het hielp mij daarom heel erg voor mezelf te blijven herhalen waar ik het voor deed. Mijn eetstoornis maakte mij zo ongelukkig, het was niet langer een optie. Ik wilde m'n opleiding afmaken, een leuke baan vinden, leuke dingen doen met vrienden, op reis gaan, de wereld zien, kunst maken, verliefd worden, leven! 

♥ Er over blijven praten
Ik vind het nu heel makkelijk om over mijn eetstoornis en gevoelens te praten, maar dat is lang niet altijd zo geweest. Dit is echt iets wat ik beetje bij beetje heb moeten leren doen. Zoals met alles, oefening baart kunst. Soms ging er zo veel in mijn hoofd om dat ik er zelf geen touw meer aan vast wist te knopen. Dingen leken te gebeuren zonder dat ik daar grip op had. Ik reageerde automatisch op situaties, nog voordat ik het door leek te hebben.

Het hielp mij om te blijven praten en proberen uit te leggen hoe ik mij voelde. Zelfs wanneer ik zelf niet altijd wist wat ik nou eigenlijk aan het zeggen was, vielen mijn woorden buiten mijn hoofd op zijn plek of wist een ander wel de rode draad in mijn verhaal te vinden en mij daar op te wijzen. Leren praten over mijn gedachtes en gevoelens heeft mij geholpen ze zelf ook beter te begrijpen.

Niet alleen heb ik mezelf beter leren begrijpen. Doordat ik meer over mijn gevoel sprak leerden ook andere mensen mij beter te begrijpen. Hierdoor kon ik beter aangeven wat ik nodig had en konden zij mij beter bijstaan. Ik had het gevoel met mijn woorden voor mezelf op te kunnen komen en dat maakte dat ik mij sterker in mijn schoenen voelde staan. Ook viel mij op dat wanneer ik over mijn problemen sprak, andere mensen ook meer over hun problemen durfden te praten. Hierdoor voelde ik mij minder alleen en kreeg ik meer het gevoel dat ik het niet allemaal in m'n eentje hoefde te doen. 

Het was fijn mijn gevoel aan te kunnen geven bij iemand anders. Ik had heel erg de neiging bepaalde gedachten voor mensen in te vullen op een negatieve manier en me daar dan heel rot om te voelen. "Waarom vraag je niet gewoon of dat echt zo is?" Vroeg mij therapeut mij. Ik keek haar een beetje verward aan. Kan ik dat dan gewoon vragen? Ja, dat kan. Dat mag en dat is helemaal niet gek om te doen. Dit bracht mij veel rust en ik kwam er vaak achter dat ik het allemaal verkeerd in had gevuld voor de ander of iets veel groter had gemaakt dan het eigenlijk was. 

♥ Opschrijven
Af en toe kon negatieve stem van mijn eetstoornis zo hard spreken dat het me niet lukte daar met positieve gedachten bovenuit te komen. Al had ik van tevoren met mijn psycholoog besproken welke gedachten ik zou kunnen inzetten, ik kon er niet meer bij. Het hielp mij daarom veel om deze positieve punten en gedachten op te schrijven en aan de muur te hangen of ergens te bewaren. Op deze manier kon ik er toch bij, al zat mijn hoofd vol met de stem van mijn eetstoornis. Ik had briefjes geplakt op de koelkast en de keukendeurtjes voor al ik weer een eetbui voelde aankomen. Ik had lieve, motiverende teksten boven m'n bed hangen waar ik mee wakker werd en ik had een schriftje waarin ik opschreef dat een eetstoonis niet de oplossing was voor het gevoel wat ik ervaarde. 

Hetzelfde gold voor dingen van me afschrijven. Ik had altijd een boekje of schriftje bij me waarin ik dat kon doen. Op deze manier kon ik even mijn gevoel kwijt. Wanneer ik het dan terug las vond ik het veel makkelijker er objectief naar te kijken. Ik kon mijn gedachten op deze manier beter relativeren en er op een constructievere manier naar handelen. Ook de dagboekjes op het forum van Proud2bme zijn een mooie plek om even van je af te schrijven als je daar behoefte aan hebt.

♥ Nieuwe ervaringen op doen
Het moeilijkste aan het herstellen van een eetstoornis vond ik dat ik niet goed wist hoe het leven zonder eetstoornis zou zijn. Een onbekende uitkomst betekende voor mij het gevoel geen controle te hebben. Iets wat mijn onwijs beangstigde. Hoe zou mijn lichaam reageren als ik deze eetlijst zou volgen? Hoe voelt het om een eetbui uit te zitten? Wat gebeurt er als ik dit wel of niet eet? Wat gebeurt er met mijn gewicht als ik me niet meer weeg? Wie ben ik zonder eetstoornis? Deze en wel duizend andere vragen schoten dagelijks door mijn hoofd. Hoe kon ik toch deze stappen durven zetten als ik niet wist wat de antwoorden waren? 

Ik probeerde mijn herstel daarom maar als een soort onderzoek te zien. Ik wist de antwoorden misschien niet, maar ik kon er alleen achterkomen door het te proberen en ondervinden. Om mijn gedrag te doorbreken moest ik nieuwe, positieve ervaringen op doen. Soms zie je de uitslagen van die ervaringen pas na een tijdje terug. Soms moet je iets een tijdje volhouden om te zien wat er nou werkelijk gebeurd. Dit is niet altijd makkelijk. Ik had het gevoel door dikke mist te moeten wandelen voordat ik veilig de overkant zou weten te behalen. Ik wist niet waar ik was, hoe ver ik nog moest en hoe het zou zijn, maar ik wist wel dat stil blijven staan geen optie was. 

♥ Je kan altijd terug
Het klinkt misschien een beetje gek, maar het idee dat ik altijd opnieuw voor een eetstoornis kon kiezen heeft mij wel geholpen er juist vanaf te komen. De bekende wegen van de eetstoornis maakten mij niet gelukkig, maar voelden wel veilig. Ik wilde heus zoeken naar dat geluk, maar wat als ik mijn veiligheid daar voor op zou moeten geven? Wat als een leven zonder eetstoornis te veel is voor mij? Wat als ik toch liever mijn eetstoornis gehouden had? "Nou, dan ga je toch gewoon weer terug naar je eetstoornis." Vertelde mijn psycholoog mij. "Je moet het eerst wel proberen, maar als je het dan niks vind is de keuze alsnog aan jou." Dit stelde mij op één of andere manier toch gerust. Echter, toen ik er achter kwam hoe het was om te leven zonder eetstoornis, wilde ik hem voor geen goud meer terug naar de tijd die ik toen doormaakte. 

Wat helpt jouw met je herstel?