Mijn leven staat inmiddels al meer dan een jaar in het teken van mijn eetstoornis. Niet deel kunnen nemen aan de dingen die je altijd zo leuk vond, meer en meer leugens en meer onenigheden thuis. Ik wil dit niet meer. Ik ben gestopt met mijn therapie en ik vecht er nu hard voor om ook de laatste eetstoornisresten uit mijn leven te krijgen. Ik denk dat mijn eetstoornis al langer aanwezig is dan ik door heb gehad. Het lijkt alsof de omslag drastisch was, maar ik denk dat het allemaal geleidelijk ontstaan is. Ik voelde mij niet meer gelukkig, dacht (te)veel over het leven na. Dit in combinatie met nog wat andere gebeurtenissen leidde ertoe dat ik een eetstoornis ben gaan ontwikkelen.

Het ging allemaal snel. In korte tijd viel ik erg veel af en ik durfde bijna niks meer te eten. Ik wilde wel beter worden, maar ik durfde niet meer. Toen we eenmaal op zoek gingen naar hulp, waren de wachttijden lang. We hadden geen tijd om te wachten, want ik ging hard achteruit. Uiteindelijk kon ik versneld ergens terecht. De intake volgde en mijn eetstoornis bleek erger dan ik had gedacht. Gelukkig mocht ik gewoon weer naar huis en kon ik ongeveer twee weken later met ambulante therapie starten.

In de tijd dat de therapie startte had ik ook eindexamen vwo. Ik was meer gefocust op mijn examens doorkomen dan beter worden. Energie om te leren had ik niet, alles wat ik kon doen was opdagen voor mijn examens en maar zien hoe het ging. Wonder boven wonder heb ik mijn examen wel gehaald. Toen ik na mijn examen weer bij de kinderarts kwam werd duidelijk dat ik teveel was afgevallen en opgenomen moest worden.

Hoe stom het ook klinkt, ergens was het nieuws van een ziekenhuisopname een opluchting. Eindelijk werd ik 'gered' van mijzelf. Ik wilde dolgraag beter worden, maar ik wist niet meer hoe. De kinderarts kon mij zelf niet op laten nemen, omdat ik negentien was. Ik was te oud voor een kinderafdeling. Voor een weekend werd ik wel opgenomen in datzelfde ziekenhuis op een andere afdeling. Het was daar vreselijk. Elke dag wegen en verpleegkundigen die niks van een eetstoornis begrepen.

Na dit weekend kon ik door naar een academisch ziekenhuis waar ik werd opgenomen op een paaz afdeling. Een paaz afdeling ziet er anders uit dan een echt ziekenhuis. Er is een woonkamer met keuken en iedereen heeft een eigen kamer en badkamer. Ik mocht zelf niet in mijn badkamer komen, deze zat op slot en na alle eetmomenten moest ik verplicht in de woonkamer blijven. Deze afdeling was ontzettend wennen. Ik had hier een refeeding coach waardoor ik mij meer begrepen voelde, maar de afdeling en het beginnen met eten was zwaar. Ik zat hier samen met mensen met psychische aandoeningen, soms heftig, soms wat minder. Er ging een nieuwe wereld voor mij open, waar ik achteraf gezien veel van heb geleerd. Psychoses, meerdere persoonlijkheden, stemmen in mensen hun hoofd, manische depressies, ik heb het van dichtbij meegemaakt.

Alle eetmomenten op de afdeling waren gezamenlijk. Ik weet nog goed hoe ik hier de eerste avond huilend een koekje heb gegeten. Ik had een eetlijst die ik moest laten aftekenen door de verpleegkundigen, deed ik niet wat ik moest doen, dan moest ik een andere plek zoeken. Ik ging hier van niets, naar een enigszins normaal eetpatroon. Het was enorm zwaar en ik voelde mij alleen, maar ik heb hier veel stappen kunnen zetten. Ook die rolstoel vond ik vreselijk, ik kon toch gewoon lopen? Ik zag niet altijd in hoe ziek ik eigenlijk was, dat is naar mijn idee ook het enge van een eetstoornis, gelukkig zie ik dat achteraf wel. Elke dag was er een uurtje 'knutselen', ergotherapie noemden ze dat. Dit gaf even afleiding en was erg fijn. Vriendinnen en familie kwamen langs en dan konden wij met de rolstoel even naar buiten. Vriendinnen hebben mij nooit verlaten en ook familie heeft mij altijd gesteund, dit heeft mij erg geholpen.

Ik mocht tussendoor nog even naar huis om bij de diploma uitreiking aanwezig te zijn. Dit was een mooi maar ook moeilijk moment. Ik vond het lastig om op deze manier van school te gaan, ik had liever een leuke indruk achtergelaten. Daarnaast kon ik het niet vieren met klasgenoten, ik moest dezelfde avond meer terug naar het ziekenhuis. Op facebook zag ik hoe leuk iedereen het had, dat deed pijn, maar motiveerde ook.

Na vier weken mocht ik weg uit het ziekenhuis. Ik kon vanuit het ziekenhuis reechtstreeks door naar een kliniek. Ook de opname in de kliniek vond ik in het begin zwaar. Ineens zat ik samen met 'lotgenoten' waardoor je geconfronteerd wordt met je eigen gedrag. Wat ik bij mijzelf niet zag, zag ik nu bij anderen. Dit was moeilijk, maar het hielp mij ook. Ik zag wat de eetstoornis kapot maakte bij anderen en die eetstoornis wilde ik niet meer. Ik had al veel stappen kunnen zetten in het ziekenhuis en ging hiermee verder in de kliniek. Het was vallen en opstaan, dat hoort bij de weg omhoog.

In de kliniek had iedereen twee eigen mentoren en een eigen therapeut. Hier werd niet alleen over eten gepraat, maar ook over achterliggende dingen. Mijn groepsgenoten waren aardig en ik vond het motiverend om mensen vooruit te zien gaan. Ook de groepstherapieën vond ik fijn, omdat je elkaar begreep. Na zeven weken mocht ik weg uit de kliniek, eindelijk weer naar huis! Toen ik thuis kwam ging ik eerst een paar weken op vakantie met mijn vader. Het was een moeilijke tijd geweest, dus we wilden er graag even tussenuit. De vakantie was erg leuk, de eetmomenten waren nog moeilijk, maar ik had weer een stuk van mijn vrijheid terug en kon weer meer van het leven genieten.

Na de vakantie ging mijn ambulante therapie weer verder. Ook met deze therapie was het vallen en opstaan. Ik had het moeilijk met het aankomen, waardoor ik vaak terugviel in oude patronen. Het ging wel steeds weer iets beter en ik kon de positieve dingen van het aankomen gaan ervaren. Ik kon weer sporten, iets waar ik veel van hou en ik kon weer meedoen met vriendinnen. Leuke verhalen van vriendinnen of verhalen over hun opleiding, deden eerst wel pijn. Zat ik dan, een tussenjaar en een eetstoornis, op sommige momenten voelde ik mij waardeloos. Gelukkig zie ik dit anders nu het beter gaat. Leuke verhalen motiveren mij, omdat ik er weer vertrouwen in heb dat ik diezelfde dingen ook weer kan gaan doen. Van je eetstoornis afkomen is een gevecht, maar het is het zo waard!

Ik kan goed praten, maar bij mij gaat het vooral om het doen. Ik vond het moeilijk mijn eetstooris los te laten zolang ik nog elke week over eten en mijn gewicht moest praten. Het eten bleef door de therapie iets aparts en dit wilde ik niet meer. Ik wilde weer mee eten thuis en uit eten kunnen met vriendinnen. Ik wilde niet meer 24/7 bezig zijn met eten en boven alles wilde ik mijn leven en de echte regie weer terug. Soms lijkt een eetstoornis je veel te bieden, maar het enige wat je eetstoornis doet is je geluk van je afnemen. Ik ben om deze reden gestopt met therapie. Ik ben nog niet van mijn eetstoornis af, er zitten nog wat kleine restjes, maar grotendeels ben ik wel hersteld. Ik blijf ervoor vechten om meer terugvallen te voorkomen.

Ik zie nu in dat het leven veel mooier is zonder eetstoornis en kijk vol goede moed naar de toekomst waarin ik kan starten met mijn studie en op mijzelf kan gaan wonen. Het leven is mooi en het vechten waard. Ik wil niet meer boos zijn om het feit dat ik een eetstoornis heb gehad en dat dit mij overkomen is. Ik zie het als een les die ik meeneem en niet vergeet.