December, de maand vol feestdagen die garant stond voor lekker, veel en uitgebreid eten. Januari, de maand waarin iedereen na de feestmaand weer volop gezond gaat eten en veel gaat sporten. Dit is niet hoe ik tegen deze maanden aankijk, maar wel hoe ze door de maatschappij worden neergezet. Dit jaar besefte ik me twee dingen in deze twee maanden: geluk en lichte boosheid.

Sinds mijn achtiende was ik bezig met gezond en erg gecontroleerd eten en sporten. Het sloop er langzaam in. Toen de eetstoornis volledig de overhand had over mijn leven besefte ik op een dag dat ik niet meer de dingen kon doen die ik juist zo leuk vond. Weekendjes weg, avondjes uit, spontaan uiteten en lekker op mijn fiets door het Friese landschap fietsen. Bij alles stond de eetstoornis mijn geluk in de weg. Dit is toch niet wat ik wou bereiken?

Het besef kwam: De eetstoornis had controle over mij en mijn geluk. De eetstoornis moest eruit slijten en dat kostte meer tijd en energie dan ikzelf dacht en hoopte. Zelfs toen ik voor 100% besloot dat de eetstoornis verleden tijd moest zijn, was de eetstoornis soms nog zo sterk en kwam dan tijdens moeilijke periodes weer even om de hoek kijken. Zo ook de kerstdagen. Vele jaren pasten de kerstmenu's niet in mijn opgelegde regels van mijn eetstoornis en zorgde zo voor veel spanning. Dit jaar was het anders.

December, de laatste maand van het jaar. De maand waarin we sinterklaas en kerst vieren en misschien terugkijken op het afgelopen jaar. Afgelopen december had ik voor het eerst sinds vele jaren geen stress over de kerstmenu's, geen strijd in mijn hoofd en geen plotselinge huilbuien. Nee, deze kerst genoot ik. Eigenlijk besefte ik pas na de kerstdagen hoe bijzonder deze kerst voor mij was geweest. Het draaide een keer niet enkel om eten. De eetstoornis wordt kleiner en het eetstoornis stemmetje in mijn hoofd komt steeds minder in opstand.

Januari, de eerste maand van het jaar. De maand waarin het lekker koud kan zijn en de kerstboom weer de deur uit gaat. Januari, de maand waarin elke sportschool een nieuwe actie in het leven roept om nieuwe klanten te winnen en alle dieetproducten massaal in de aanbieding zijn. De nadruk op gezond leven is niet meer weg te denken uit de maatschappij. In januari doet de reclame industrie er nog een schepje bovenop, je kunt er écht niet meer omheen. De reclame industrie ziet zijn kans zich te richten op die mensen die zich hebben voorgenomen om dit jaar echt te gaan afvallen of meer gaan sporten. Beseffen deze mensen wel dat deze reclames iedereen bereiken? Niet enkel die mensen die ook daadwerkelijk zwaar overgewicht hebben. De reclames bereiken iedereen, ook jou en ook mij, waarvoor deze reclames een mogelijke trigger kunnen zijn.

Dit jaar was het anders, ik besefte dat deze reclames geen trigger meer voor mij zijn. Vorig jaar nog kostte het mij moeite om weerstand te bieden tegen deze reclames. De reclames werkten bij mij, de reclame industrie had zijn doel bereikt. Ik had door het zien van deze reclames ook het voornemen om 'gezonder' te leven en meer te sporten. Echter ben ik gezond en hoef ik niet af te vallen en meer te sporten. De reclames zijn niet voor mij bedoeld! Dit jaar was het anders, geen trigger, maar boosheid. Boos omdat de reclames iedereen bereiken. Ik vraag me af of de makers van deze reclames enig idee hebben hoe zulke reclames binnen kunnen komen bij mensen met een eetstoornis. Zouden ze daar enig idee van hebben? Ik denk van niet, helaas.

Een belangrijk besef. Genieten van december en januari, zonder stress en allerlei triggers. December en januari zijn twee van de twaalf maanden en zijn normaal net als alle andere maanden, enkel kouder dan de zomermaanden. Mijn eetstoornis is in al die jaren van herstel kleiner en kleiner geworden en ik ben erg dankbaar dat ik ben wie ik nu ben. Blijf sterk, je kan het!