Gewicht en genezen

 

Hoewel een eetstoornis niet over eten of gewicht gaat, speelt het toch een grote rol in iemands leven. Mensen met eetstoornissen zijn niet tevreden over hoe ze eruitzien en zouden willen dat ze dunner waren. Het gewicht blijft vaak een struikelpunt. Het is nooit goed genoeg, zelfs niet met flink wat ondergewicht. Het moet altijd lager. In mijn ogen is gewicht dan vaak ook een groot probleem als je wilt herstellen.

Een onderdeel van herstellen van een eetstoornis is dat je een gezond gewicht moet bereiken. Vaak wordt er in de behandeling een soort streefgewicht vastgesteld. Dat gewicht is dan voor jouw lengte en leeftijd gezond. Ik dacht eerst altijd dat zo’n gewicht alleen bij meiden met ondergewicht werd vastgesteld, maar ook ik kreeg zo’n streefgewicht terwijl ik niet eens ondergewicht had.   

gewicht en genezen

Ik snap heel goed dat zo’n streefgewicht noodzakelijk is voor meiden met ondergewicht, zodat je een soort gezond doel hebt om naartoe te streven en lichamelijk weer een beetje gezond bent. Maar als je al een gezond gewicht hebt en je krijgt zo’n gewicht te horen, dan kan het als falen voelen als je over dat gewicht heen bent.

Ik heb tijden gehad dat ik tijdens mijn behandeling onder dat gewicht zat, maar ook dat ik daarboven zat. Dat gewicht werd een soort magisch getal voor me. Als ik eronder zat, voedde dat de eetstoornis. Ik wist dan dat ik weer richting het ongezonde ging en hoe ziekelijk het ook is: dat wilde ik/de eetstoornis ook. Het gaf me alleen maar extra motivatie om minder te eten en meer af te vallen.

Als ik op of boven dat gewicht zat, dan voedde dat de eetstoornis ook. Het zorgde ervoor dat ik me ontzettend slecht over mezelf ging voelen. Ik voelde me een slappeling en een dikzak, omdat ik op of boven dat gewicht zat. Dit laat ook wel zien hoe gek je gedachtes zijn als je een eetstoornis hebt. Dat gewicht was namelijk gezond en een paar kilo daarboven was ook nog steeds gezond. In de ogen van de eetstoornis doet dat er echter niet toe. Een gezond gewicht staat dan zogenaamd gelijk aan te dik zijn. Je mag niet gezond zijn en al helemaal niet een paar kilo boven het gezondste gewicht voor jou zitten. Je gewicht moet lager.

Gewicht en aankomen blijven lastige onderwerpen bij eetstoornissen. Het liefst willen meiden wel beter worden, maar dan wel beter worden met flink wat ondergewicht. Ze willen wel gezonde gedachtes, gezond gedrag en de vrijheid zonder eetstoornis, maar dan zonder aan te komen. Het kan hierdoor lijken alsof iemand ontzettend hard haar best doet om beter te worden, maar tegelijkertijd blijft diegene nog wel in de veilige eetstoorniswereld zitten waarin het gaat om controle en niet willen aankomen in gewicht.

Als ik onder dat streefgewicht zat, dan zei ik ook altijd tegen iedereen hoe goed ik me voelde en dat het echt wel beter met me ging. Als je een beetje verstand hebt van eetstoornissen, dan kan je hier wel doorheen kijken. Je ziet dan dat dit vooral de eetstoornis is die aan het woord is. Je wilt dan niet meer verder geholpen worden, omdat dat zal betekenen dat je moet aankomen.

Er zijn ook zat meiden die hun uiterste best doen om op dat gezonde gewicht te komen, maar zodra ze dat gewicht hebben bereikt, wordt het spannend. Ze hebben immers een lijst gevolgd om aan te komen en een bepaald gewicht te bereiken. Dat gewicht hebben ze bereikt, maar dan? Hoe zorg je er dan voor dat je vrij leert eten zonder over dat gewicht heen te komen?

gewicht en genezen

Toen ik in therapie zat, heb ik altijd gedacht dat gewicht altijd een rol in mijn leven zou blijven spelen en dat ik altijd ook een beetje op mijn eten zou letten, omdat ik niet aan wilde komen. Bij veel therapieën heb ik mijn gewicht dan ook nooit helemaal los kunnen laten, omdat gewicht en eten daar zo centraal stonden en de focus daar dus heel erg op werd gelegd.

Het was voor mij dan ook een verademing dat ik uiteindelijk in een therapie ben beland waar het niet om gewicht en eten draaide. Ik hoefde me daar verder niet meer te wegen en sindsdien heb ik dat ook bijna nooit meer gedaan. Tijdens die therapie heb ik leren eten naar mijn behoeftes en dat was fijn. Ik heb toen ook ontdekt dat mijn lichaam meer is dan mijn gewicht. Als ik een keer iets meer eet, dan wil dat niet meteen zeggen dat ik dan ook echt dikker ben. De weegschaal zou dat misschien wel voor heel eventjes aangeven, maar uiteindelijk gaat het erom hoe je eruitziet en hoe je je voelt. Als je op je lichaam durft te vertrouwen zonder dat je daar de weegschaal voor nodig hebt, dan weet je dat je op de goede weg bent.

Fotografie: Kunkelstein & Paplo Fernández

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Maan - Woensdag 2 augustus 2017 19:27
Jij bent echt een voorbeeld Danique. Misschien ook omdat je gewoon zo lekker normaal bent. :)
Sterregoesforit - Woensdag 2 augustus 2017 20:23
Ahh hier loop ik op het moment enorm tegenaan in therapie. Elke vrijdag wegen. Hoewel ik mijn gewicht wil loslaten en de weegschaal de deur uit wil doen, zorgt het weegmoment ervoor dat het me toch niet helemaal lukt, omdat ik anders toch sowieso geconfronteerd wordt met mijn gewicht. Hierdoor ben ik er toch onbewust en bewust mee bezig, juist door dat weegmoment wat eigenlijk helpend zou moeten zijn (en mijn gewicht is ook helemaal gezond). Lijkt me veel fijner als het niet zo'n groot ding zou zijn in mijn therapie.

Hoe gaan anderen hiermee om die ook juist hun gewicht willen loslaten en vrij willen eten, maar wel elke vrijdag op de weegschaal moeten?

Liefs!
Sammie - Woensdag 2 augustus 2017 20:27
Sterregoedforit; ik zou "blind wegen". Dan weet de therapeute het wel en jij niet.
K.ES - Woensdag 2 augustus 2017 21:16
Heel fijn om te lezen deze blog :) geeft vertrouwen! Mag ik vragen welke therapie dat was zonder dat wegen? Ik start binnenkort met mgdb bij Ursula en daar moeten we steeds wegen en het met de groep delen. Terwijl de jaren dat ik geen ES had, woog ik mij nooooit! Daar wil ik naar terug. Ik weet dat de mgdb goed voor mij zal zijn, maar misschien dat ik voor daarna nog verder kan kijken. Daarom ben ik erg benieuwd naar de therapie die jij hebt gehad zonder het wegen :)

Liefs en heel erg bedankt voor deze blog!
Lies - Woensdag 2 augustus 2017 21:46
Ik zou ook graag willen weten welke therapie het was waar je niet hoeft te wegen :) Ik ben momenteel daar namelijk heel erg naar op zoek! Vooral omdat ik het super moeilijk vind te eten naar mijn behoefte, omdat mijn honger/verzadigingsgevoel totaal verstoord is helaas

xxx
Anoniem - Donderdag 3 augustus 2017 02:00
Hier hetzelfde. Ik zit in een groep met mensen met overgewicht en we moeten wegen - soms zelfs onaangekondigd. Ik wil dit niet. Ik schaam me te erg.
Voor mij houdt het in - een week lang uithongeren - op de dag zelf niks eten en drinken. Wegen is pas aan het einde van de dag. En 's avonds eetbuien uit frustratie en lichamelijke honger. Met knallende koppijn en andere lichamelijke ongemakken als gevolg. De hele week ben ik dan weer bezig om een beetje op de rit te komen qua eten.
Ik wil dit loslaten en gewoon werken aan een stabiel patroon, zonder uithongeren en eetbuien. Maar het wegen is voor mij zo'n stressfactor dat het de eetstoornis alleen maar in stand houdt.
Bij ondergewicht begrijp ik dat je in de gaten gehouden moet worden, maar met mijn gewicht kan ik prima 100 worden.
britneyangel - Donderdag 3 augustus 2017 08:59
goeie blog!
Scary Fifty - Donderdag 3 augustus 2017 20:01
En weer zulke waarheden, wederom me een spiegel voorgehouden ..... oei!

Ik merk dat als ik afgevallen ben (ondanks dat dit niet de bedoeling was), maar me toch fit en sterk voel, dat de nieuwe maatstaf wordt. Het nieuwe ideale gewicht. Het oude gewicht waar ik ook tevreden mee was, is ineens "niet okee" meer.

God, wat zijn jullie bloggers goed....
Gigi - Vrijdag 4 augustus 2017 02:33
Ook andersom gezien. Ik had/heb behoorlijk ondergewicht....Ik merk dat wegen heel veel schade toebrengt. Dus blind wegen is ideaal. Al is het om het eten en gewicht van elkaar los te zien.
Biba - Maandag 7 augustus 2017 21:28
Jammer genoeg kan ik enkel een "gezond gewicht" (bmi onder de 25) bereiken/behouden als ik veel minder dan normaal eet.. terwijl bij de meeste ES-patienten gesproken wordt over gezond gewicht en dat leren aanvaarden, werd er bij mij ineens gemerkt dat mijn stabiel gewicht met een normale of iets beperktere inname stabiliseert rond een bmi van 26.

Dus ineens gingen de hulpverleners bij mij niet meer spreken over een gezond bmi, maar over een normaal eetpatroon en een stabiel gewicht... maar dat gaat er bij mij dus niet in (en ja, ik snap dat de eetstoornis daar speelt).

Het blijft voor mij ondertussen onmogelijk om te accepteren dat bij mij gezond een bmi meer dan 25 zou zijn... als het continu over dat gezonde gewicht gaat bij anderen, waarom zou het bij mij dan anders moeten? Mijn eetstoornis zegt dan, nou, ik heb gewoon een pak minder eten nodig en dan heb ik een gezond gewicht, dat wat iedereen nastreeft, toch?