Wat als alles instort?
Na jaren van me doodongelukkig voelen, zit ik over het algemeen weer goed in mijn vel. Ik heb een klein maar fijn huisje, een schat van een mopsenkind en lieve vrienden. Ik ben twee jaar geleden afgestudeerd na moeizame jaren waarin ik school moest combineren met behandeling en het voelde alsof elke dag een kwestie was van overleven. Ik ben blij dat die zware tijd grotendeels achter me ligt en heb te doen met mensen die er nog middenin zitten.
Als het echter laat op de avond is, ik moe ben en een lange dag heb gehad, dan denk ik weleens na over mijn leven en maak ik me zorgen. Ik voel me dan ineens niet meer zo goed en zeker over alles en ik twijfel in hoeverre het écht goed gaat. Voel ik me nou wel zo goed of denk ik dat maar? Ben ik gelukkig of houd ik mezelf dat misschien gewoon voor omdat ik me niet meer zo slecht wil voelen? Zou het ooit weer zo kunnen worden? Wat als het weer misgaat? Ik kan dan piekeren over letterlijk alles in mijn leven.
Is dit wel de juiste werkplek voor mij? Voldoe ik wel aan de verwachtingen en vinden mijn collega's mij wel leuk? Dat zijn vragen die ik mezelf geregeld stel, terwijl er ook genoeg momenten zijn dat ik er vrij zeker van ben dat ik goed ben in mijn werk. Ik ben er al een paar jaar, ik weet wat ik doe en collega's weten wat ze aan me hebben. Daar hoef ik niet aan te twijfelen. Toch is misschien juist die zekerheid en vastigheid reden voor twijfel. Als alles altijd blijft zoals het is, verandert er immers nooit iets.
Zou ik niet eens iets anders moeten doen? Wat als ik ineens geen werk meer heb of om de een of andere reden een andere baan zou moeten zoeken? Kom ik dan nog wel aan een baan? Hoe ik er bij kom weet ik niet, maar op die onzekere momenten kan ik zo erg piekeren dat ik mezelf helemaal klem zet. Ik denk mezelf somber en bedenk problemen die er niet zijn: ik heb een vast contract dus er zijn geen problemen. Toch is die angst soms aanwezig.
Het werk is slechts een voorbeeld. Ook op het gebied van vriendschappen zijn er momenten dat ik zeker ben van mijn zaak. Ik heb een paar goede vriendschappen waar ik niet aan hoef te twijfelen. Er zijn mensen die ik kan vertrouwen na jaren van wantrouwen en gekwetst te zijn. Ik weet dat zij er voor mij zijn en dat ik op hen kan rekenen. Door te piekeren over de toekomst ga ik echter ook daarover nadenken. Wat als zij verder gaan met hun leven en ik alleen achterblijf? De meeste van mijn vriendinnen wonen inmiddels samen en hebben een kinderwens. Ik woon nog alleen en wil sowieso geen moeder worden. Wat als onze levens zo van elkaar gaan verschillen dat we niets meer gemeen hebben? Wat als ik alleen achterblijf omdat ik een ander leven heb dan andere mensen van mijn leeftijd?
In hoeverre heb ik mijn trauma's verwerkt als ik in drukke periodes slecht slaap en uit een nachtmerrie wakker kan schrikken, nat van het zweet omdat ik zeker weet dat wat er zojuist gebeurde echt was? Misschien denk ik maar dat ik het verwerkt heb en stop ik het ondertussen gewoon weg omdat ik er nooit meer aan wil denken, het boek wil sluiten en verder wil met mijn leven. Heet dat dan ''doorgaan met je leven'' of ''vermijden''?
Terwijl ik alle vlakken in mijn leven na ga, zoekend naar antwoorden, slaat de klok 00.00 uur. Het is middernacht en het enige wat ik heb gevonden zijn een heleboel nieuwe vragen. Ik weet niet hoe mijn leven er over tien jaar uit ziet en hoe het dan zit met vriendschappen, werk of mijn psychische gesteldheid. Ik weet enkel dat ik nu moe ben en in de avonden veel ga piekeren. Ik twijfel aan mezelf en aan het leven. Misschien is het niet voor mij weggelegd.
De volgende dag sta ik echter gewoon weer op zoals altijd. Ik douche, ontbijt, laat de hond uit en ga aan het werk, zoals miljoenen andere mensen. De kans dat ''het'' instort, wat het dan ook mag zijn, is bij mij niet meer of minder groot dan bij een ander. Er kunnen altijd dingen misgaan, dat is het risico van het leven.
Gerelateerde blogposts
16
Reacties
ik ben ook vaak zo bang alleen over te blijven. met mijn verstand weet ik wel dat dit niet zo is, maar het gevoel is er vaak niet bij.
het is voor mij ook beter dat ik nooit kinderen zal hebben, mijn vrienden zijn getrouwd en wonen samen, ik woon door ziekte nog bij mijn ouders (niet eetstoornis gerelateerd). ik ben vaak bang dat wat ik nog heb, instort.
zou jij eens een blog willen doen over (bewust) kinderloos (moeten) blijven, sandra? dat zou mij helpen met accepteren :)
Je bent een aanwinst voor deze site.
Voor mij is dit nog een groot pijnpunt. De wens is sterk, maar fysiek gaat het moeilijk worden bij mij. En ook wat betreft mijn psychische gesteldheid heb ik mijn twijfels of dit goed zou zijn, zowel voor mij als voor het kind....
Maar bewust zeggen: nee kinderen, dat zit er voor mij niet in, vind ik heel erg moeilijk. Daarom ben ik benieuwd hoe jij en anderen hiermee omgaan.....
Het is niet zo zeer dat ik altijd kinderen had willen hebben, maar ontdekken dat je ergens niet geschikt voor bent doet toch zeer.
Bijzonder dat je er hier zo open over schrijft. Dapper.
M.: imam me ook in jouw antwoord vinden. Ik vind het mooi, zoals je omschrijft dat uiteindelijk jijzelf toch degene bent die overeind blijft. Je beseft pas hoe sterk je bent, wanneer steek zijn het enigste is wat je kunt doen ;)!
Ik vind het echt knap dat je dit wil delen met ons en ik begrijp dat dit echt zwaar is voor je, maar weet je, je bent echt een voorbeeld voor ons en ieder mens heeft zijn zwaktes en dat is op zich niet erg, alleen mag het je leven niet gaan beheersen.
Ik wens je al het geluk in je leven toe en nogmaals dank voor het werk waarmee je ons helpt!
zo herkenbaar.
Ik denk zelf dat het, als het je verder niet remt of tot destructieve coping (zoals een eetstoornis) leidt, het niet eens zo verkeerd is om af en toe zulke gedachtes en gevoelens te hebben. Dat die dingen best normaal zijn, eigenlijk. Twijfels, vragen, periodes dat het minder gaat.
Dat het menselijk is.
Ik herken me zo in wat je hier schrijft. Echt, bedankt.