Ik ben al jaren van mijn eetstoornis af en schrijf regelmatig over hoeveel fijner het leven nu is. Natuurlijk gaat niet alles van een leien dakje, maar ik kan omgaan met het leven zoals het komt en 'gaat', heb mezelf leren accepteren en trek mezelf weer uit de put als ik erin zit. Ik heb veel geleerd en sta nu waar ik sta. Het punt waarop ik nu sta gun ik jou ook en meer dan dat. Juist omdat ik weet hoe moeilijk het is om beter te worden. Maar het kan wel! Het lijkt allemaal geweldig en fantastisch dat ik geen eetstoornis meer heb, maar hoe is het eigenlijk om genezen te zijn?

Je hebt misschien het idee alsof het bij mij heel gemakkelijk ging, maar dat is helemaal niet zo geweest. In dit blog schrijf ik over een aantal van de dingen die ik heel moeilijk vond, om te laten weten dat je niet de enige bent en ik daar ook doorheen ben gegaan. Misschien is het een troost, misschien geeft het wat herkenning. Beter worden is namelijk niet makkelijk, dat was het ook niet voor mij. Maar ik wil je alleen maar zeggen dat het, ondanks dat het heel moeilijk is, wel echt kan!

♦ Mijn eetpatroon herstellen...
Het volgen van een eetlijst vond ik dood eng. Ik weet nog dat ik bij het adviesgesprek, vlak voor de start van mijn behandeling de eetlijst alvast mee naar huis kreeg. Ik schrok me rot. Moest ik dat allemaal gaan eten? En dan was er ook nog een aankomlijst. De eerste periode dat ik mijn eetpatroon aan het opbouwen was, had ik het gevoel dat ik de hele dag aan het eten was. Waar ik eerst zo min mogelijk eetmomenten had vanwege mijn eetstoornis, had ik er nu zes tot acht. Ik wist niet wat me overkwam.

Het vele bezig zijn met eten, maakte dat ik het gevoel had dat ik juist meer met eten bezig was. (lees: alleen maar) Dat was denk ik ook zo. Ik moest er zo aan wennen en leefde van eetmoment naar eetmoment, omdat zo'n moment heel veel energie, gepieker en stress bezorgde. Hoe langer dit duurde, hoe rustiger het werd en hoe gewoner de eetmomenten werden. Gelukkig sta ik er nu niet meer zo bij stil hoeveel eetmomentjes ik heb, maar daar is heel veel tijd overheen gegaan, kan ik je vertellen. Beter worden gaat niet vanzelf. 

♦ Haast hebben om beter te worden...
Ik heb heel vaak haast gehad in mijn behandeling. Op zich heb ik dat wel vaker als ik naar iets moois of fijns in de toekomst uitkijk, maar het is niet altijd goed. Ik hoopte zo erg dat ik beter zou worden en wilde weer gelukkig leren zijn, dat ik vond dat het allemaal wat sneller moest. Ik deed dan vaak ook enorm mijn best in behandeling, maar heb gemerkt dat je herstellen van een eetstoornis helaas niet kunt overhaasten. Het heeft alsnog tijd nodig, want anders sla je dingen over, zoals ik deed. En dan moet je altijd weer even terug om dat alsnog aan te pakken en duurt alles alleen maar langer. Beter worden is, omdat het dus tijd kost, dan ook vaak best een frustrerend proces.

♦ Niet meteen de juiste hulp kunnen vinden...
Niet iedereen vindt meteen de juiste hulp of is er al klaar voor. Ik heb daar ook moeite mee gehad. De eerste behandeling was een psycho-educatie groep. Ik heb er veel geleerd, maar er was geen stok achter de deur. Het was ook geen echte therapie. Daarna volge ik tijdelijk gesprekken 1 op 1 en vervolgens kreeg ik een opname. Dat was niet echt de beste plek voor mij, omdat ik opgenomen werd tussen mensen die een verslaving hadden. Erg heftig, veel heimwee en overhaast ''beter'' worden hield dat in voor mij. Bij ontslag van de kliniek viel ik in een gat en gebeurde er ook nog wat heftige dingen in mijn eigen leven, zoals het hartinfarct van mijn vader de dag voor mijn ontslag. Mijn herstel was niet stabiel door de behandeling die niet bij mij paste. Daarna ging ik in gesprek met een psycholoog. Zij was heel fijn en ik heb er veel geleerd, maar ik kon nog helemaal niet met de vrijheid tussen de gesprekken, die om te twee weken waren, omgaan. Ik zakte verder af en werd doorverwezen naar een centrum voor eetstoornissen.

Op dat punt was ik erg afgezwakt en moest ik voor de tweede keer stoppen met school vanwege een behandeling. Dat frustreerde me enorm. Ook waren er relaties die niet goed meer liepen. Ik wilde de gok wagen en ging de behandeling aan. Ik deed eerst 4-daagse, daarna 3-daagse en als laatste nog een 1-daagse groepsbehandeling. Het ging daarna SUPER goed. Ik had zo hard mijn best gedaan, dat ik ook weer keihard onderuit ging, voor even dan. Want SUPER goed is ook weer niet een heel realistische levensstandaard.

Daarna heb ik dus weer een 1-daagse groepsbehandeling gevolgd, al sloot deze absoluut niet meer bij mij aan. Ik was al veel verder in mijn hoofd, ook al klooide ik weer met eten. Ik ben die dan ook gestopt en met een psycholoog verder gegaan. Tot slot volgde ik nog een module mindfulness wat me ook veel heeft geleerd. Daarna ging het niet geweldig. Ik worstelde nog regelmatig met mezelf en kon mezelf nog niet, maar wel al een stuk meer, accepteren. Ik heb de jaren daarna dan ook veel geoefend met alles wat ik die vier jaar in therapie heb geleerd. Oefenen, oefenen, oefenen en ervaringen opdoen door in het leven te staan en alles behalve weer terug in die eetstoornis vluchten. Dat heeft me uiteindelijk gebracht waar ik nu sta. Maar dat die behandelingen niet een paar maandjes, maar jaren hebben geduurd, heeft me daarin enorm gefrustreerd.

♦ Ja, het doet pijn...
Wat was het moeilijk dat er zoveel emoties loskwamen toen ik beter ging eten. Ik begon weer te leven, maar werd enorm geconfronteerd met mijn vluchtgedrag (eetstoornis) en zelfhaat. Ik kon niet met negatieve gevoelens omgaan en ook positieve gevoelens vond ik erg onwennig. Ik ben best gevoelig en vond het leven zo moeilijk. Lees ook hier mijn blog over gevoelens toelaten. Dat is namelijk een lastig stuk in je herstel, maar wat is het belangrijk als je er cold-turkey doorheen gaat. Als je de pijn echt toelaat en durft te voelen, zonder weer te vluchten in je eetstoornis, kun je ook weer intens gelukkig leren zijn uiteindelijk. Je moet dan alleen wel eerst door die muur heen, en dat doet best even pijn. Maar de vrijheid die je terugkrijgt als je je muurtje doorbreekt is het allemaal waard. Houd dat voor ogen. Als je hier niet doorheen gaat, kun je ook niet gelukkig worden en zul je niet herstellen. Ja, het doet pijn, maar je kunt het aan!

♦ Stoppen met negatief denken...
Ik was een ster ik mezelf uitschelden en de put in praten. Wat had ik een hekel aan mezelf en wat ik allemaal deed. Ik heb enorm hard en kunstmatig geoefend op het positief denken en moet mezelf er nog wel eens op wijzen om mijn neus de liefdevolle richting uit te laten wijzen. Positief leren denken is denk ik een proces van jaren en zal altijd een aandachtspuntje moeten blijven in je leven. Frustrerend? Soms, maar als je je er langere tijd voor inzet, wordt het steeds makkelijker en gaat het bij je passen. Maar wat was het soms een strijd.

♦ Niemand, behalve jij, kan de verandering maken...
Natuurlijk hoef je niet alles zelf te doen, maar in grote lijnen wel. Als je wilt dat iemand je helpt, moet je daarom vragen. Als je wilt dat iemand naar je luistert, moet je praten. Als je hulp wilt, moet je uitleg geven over je problemen. Als je behandeling zoekt, moet je zelf intake doen. Niemand gaat je redden en dat idee vond ik ontzettend moeilijk. Ik dacht dat ik het niet kon en had het gevoel alles alleen te moeten doen, terwijl iedereen om me heen er naar keek. Uiteindelijk is dat denk ik ook zo. We kunnen nog zo graag hulp willen, maar we moeten zelf de stappen zetten. En dat was niet zo gemakkelijk als het op een gegeven moment wordt.

♦ Zeggen dat je hulp nodig hebt...
Vragen om hulp, afleiding, steun of een luisterend oor vond ik ontzettend moeilijk. Ik voelde me snel tot last of had het idee dat mensen zouden denken ‘'Komt zij weer met haar problemen''. Ik heb hierin echt veel moeten leren en ook geleerd welke mensen er wel en welke dit niet voor me konden doen. Teleurstellend soms en verdrietig, maar uiteindelijk heb ik goed ontdekt bij wie ik wat kwijt kan en wanneer het belangrijk is dat ik ga praten. Dat was niet makkelijk en was eerder een enorme grote drempel voor me. Ik deed er veel te lang over voor ik mijn hart ging luchten bij iemand, waardoor ik steeds weer destructief gedrag nodig had om ermee om te gaan. Heel moeilijk, maar ontzettend belangrijk heb ik gemerkt.

♦ De eeuwige discussie in mijn hoofd...
Een van de meest heftige dingen aan het hebben van een eetstoornis is de discussie in je hoofd. Ik heb daar ook, net als jij heel veel last van gehad. Die eeuwige strijd die je moet leveren om steeds weer de goede keuze te maken voor herstel. En het stuk dat zich sterk afvraag: Wil ik wel beter worden? Die tweestrijd is enorm zwaar en het duurt ook even voor je daar doorheen bent, maar als je er eenmaal doorheen bent heb je wel echt iets heel stoers overwonnen!

♦ Aankomen voelde als dik worden...
VERSCHRIKKELIJK! vond ik het dat mijn lichaam veranderde en dikker werd. Ik kan het niet anders zeggen. Aankomen leek het aller ergste te zijn wat me kon overkomen, maar toch moest ik het doen. Het afvallen stond voor zoveel dat ook het aankomen enorm veel inhield. Ik heb enorm gewalgd van mezelf. Ik was ook ontzettend bang dat ik in mijn nieuwe behandeling de dikste was of dat het aankomen nooit meer zou stoppen. Ik voelde me ontzettend dik toen ik op mijn gezonde gewicht zat en kon me niet voorstellen dat ik dat ooit kon accepteren. Gelukkig heb ik het en kans gegeven, want door het tijd te geven en te wennen aan dit nieuwe lichaam heb ik het uiteindelijk kunnen accepteren. Als ik weer zou gaan lijnen, had ik nooit die kans gehad.

Een gedachte hielp me: ‘'Ik probeer het gewoon en als ik het niks vind, kan ik altijd weer terug''. Met die gedachte heb ik mijn behandelingen gevolgd en dat is denk ik een goede gok geweest uiteindelijk. Ik wil namelijk nooit meer terug naar die eetstoornis. Nooit meer. Hoe eng de stap ook was naar aankomen in gewicht, zo goed voelt het om er nu niet meer bang voor te hoeven zijn.

♦ Bloed, zweet en tranen...
Beter worden van een eetstoornis is geen makkie. Maar het is wel mogelijk. Ik dacht echt dat ik het niet zou kunnen. Zeker toen ik steeds weer terugviel en een behandeling niet werkte. Ik heb gevochten. En met vechten bedoel ik echt knokken. Alsof je vecht voor je eigen leven. Zo heb ik dat ervaren tijdens mijn behandelingen. De eetstoornis was zo sterk en de angsten waren zo groot. Ik dacht niet dat het mogelijk was en zeker niet dat ik het zou kunnen. Uiteindelijk zag ik in behandeling dat andere meiden stappen zette, dat ze beter werden en veel leerden. Dat wilde ik ook. Doordat ik die innerlijke strijd leverde, was ik ook vaak doodmoe in die periode, juist terwijl ik hoopte er weer energie door te krijgen. Hoeveel pijn het soms ook doet, je kunt het aan. Je kunt zoveel meer dan je denkt. En als je een ontzettend moeilijke, gevaarlijke stoornis zoals een eetstoornis uiteindelijk overwint, krijg je daar zoveel kracht voor terug! Het leven doet pijn, maar toch kun je ontzettend gelukkig zijn.

Het is het allemaal waard, maar je moet dat zelf ontdekken en echt de kans geven. Niet een paar weken. 

Wil je meer lezen over wat mij heeft geholpen, lees dan dit en dit  straks eens.
Fotografie: Igor Gorshkov