Voldoende hersteld met gezond BMI?
2018 - Ben je lichamelijk voldoende hersteld van een eetstoornis bij een BMI van 19? Om te herstellen van een eetstoornis is het essentieel om op een gezond gewicht te komen. Allereerst lijkt het mij goed om een gezond gewicht nader te omschrijven, want wanneer heb je een gezond gewicht? Over het algemeen kun je stellen dat je je met een gezond gewicht meestal lekker fit voelt. Ook ben je niet obsessief, dus in gedachten voortdurend, met eten bezig. Je hebt ook geen overmatige gevoelens van trek. Als er verder niet iets anders aan de hand is, werken met een gezond gewicht je organen ook goed. Je lichaam blijft op temperatuur en je hebt het niet constant koud. Een gezond gewicht draagt tenslotte ook bij aan een goed concentratie vermogen.
In de kliniek werd me steeds verteld dat ik mocht stoppen met aankomen bij een BMI van 19. Volgens de BMI-tabel van het voedingscentrum heb je namelijk vanaf BMI 18,5 geen ondergewicht meer. Maar past dit BMI 19 of 18,5 wel bij je? Ik denk dat dit niet per definitie zo is. Ik denk dat iedereen een gewicht heeft dat bij hem of haar past. De kans is dan ook maar klein dat dit precies ligt bij een BMI van 19. Maar hoe weet je wat jou zogeheten "setpoint gewicht" is? Ofwel: Wat is het gewicht dat bij jou past? Op het setpoint gewicht staat je lichaam eigenlijk op cruise control: alles gaat zijn gangetje en het is allemaal OK. Je hebt genoeg reserves en je energietoevoer is min of meer gelijk aan je energieverbruik.
Als je steeds trek blijft houden is je energietoevoer toch te laag, zodat je ook te weinig energie opslaat. Hierdoor komt er te weinig van het hormoon Leptine vrij uit het vetweefsel. Leptine zorgt voor een reactie in de hypothalamus, zodat er in je hersenen het gevoel ontstaat dat je geen trek meer hebt. Pas als je energieopslag op peil is gaat het vetweefsel meer Leptine afgeven waardoor je dus niet meer continu trek hebt. Dit regelmechanisme behoort tot de hormoon-zenuwregulatie-mechanismen.
Het kan zeker zo zijn dat je tijdens het herstel van een eetstoornis, als je een aankom eetlijst aanhoudt, meer zal moeten aankomen en daarbij boven je setpoint gewicht uitkomt. Dat is niet erg, want je gewicht zal automatisch weer gaan dalen. Als je boven je setpoint gewicht bent gekomen zal er namelijk genoeg energieopslag zijn, waardoor er voldoende Leptine wordt afgegeven vanuit het vetweefsel. Dit zorgt er dan weer voor dat je niet meer constant trek hebt, je weer ietsje minder kan gaan eten tot je op een bij jou passend menu zit. Dit “inregelen” van je energieopname is wel een langdurig proces. Het kan zo maar zijn dat je je gedurende een lange tijd aan een aankomlijst moet houden om uiteindelijk op dat zo gewenste setpoint gewicht te komen. Dit is wel van essentieel belang om van je eetstoornis af te komen.
Als je je vasthoudt aan een bepaalde (te lage) BMI-waarde, die niet bij jouw lichaam past, dan houd je je eetstoornis in stand. Want de gedachte is “echt niet dat ik iets extra’s mag eten, want dan ga ik meer wegen dan het gewicht waar ik me aan vast hou!” Dit is precies een voorbeeld van een gedachte die je eetstoornis in stand zal houden...
Daarnaast heb je ook gewoon het korte termijn “Ik heb honger” proces. Want als je tijdens een dagdeel te weinig eet, gaat je bloedsuikerspiegel omlaag en daarvan krijg je direct trek. Als ik het over de “setpoint theorie” heb, dan heb ik het over een lange termijn proces.
In de BMI-tabel staat dat een BMI van 19 geen ondergewicht is. Maar wat is dan het antwoord op de brandende vraag: Ben je lichamelijk voldoende hersteld bij een BMI 19?
Mijn antwoord is nee! Want je hebt nog steeds tekorten in te halen. Bij deze BMI-waarde is de energieopslag nog niet voldoende hersteld, zijn de Leptine spiegels te laag en stimuleert de hypothalamus dus nog altijd de trek. Dit is tevens de reden dat je in herstel van Anorexia gedurende een lange periode nog enorme gevoelens van trek kunt ervaren. Dit wordt ook wel extreme honger genoemd. Wees gerust, je zal door deze extreme honger niet oneindig blijven aankomen.
Dit is natuurlijk enkel een theorie. Dat maakt aankomen tijdens het herstel echter nog niet gemakkelijk. Ik ben al heel wat kilo’s aangekomen, maar ik zit nog niet op mijn setpoint gewicht. Uit eigen ervaring weet ik dat aankomen met een eetstoornis ontzettend moeilijk is, maar zeker niet onmogelijk! Je moet je grenzen blijven verleggen en jezelf tot het uiterste pushen om recht tegen de eetstoornis in te gaan. Ik ben lichamelijk nog niet volledig hersteld, maar met deze theorie in mijn achterhoofd heb ik wel het gevoel dat het gaat lukken.
Ik snap nu ik deze theorie heb bestudeerd hoe het in het lichaam werkt. Ik denk niet meer dat ik moet aankomen, alleen omdat anderen dat zo graag zien. Ik wil herstellen van mijn eetstoornis. Ik wil weer stevig in mijn schoenen staan. Ik wil een leven lijden zonder voortdurend aan eten te denken en mezelf restricties op te leggen. Ik wil vrij zijn en de gezonde ik wil hier ook voor aankomen in gewicht.
Referenties: Müller MJ, Geisler C, Heymsfield SB, Bosy-Westphal A. Recent advances in understanding body weight homeostasis in humans. F1000Research 2018, 7(F1000 Faculty Rev):1025
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik heb het hier zo lang zo ontzettend moeilijk mee gehad...
In mijn familie zit overgewicht, en op zich wilde ik daar niet naartoe maar tijdens mijn herstel heb ik wel altijd beseft dat zo n minimum bmi veel te laag lag voor mijn bouw.
En ik was zo bang! Dat ik tijdens het aankomen wel de smaak te pakken zou krijgen van voldoende te eten, maar dat ik scheef bekeken zou worden als ik over dat minimum ging (in mijn tijd lag dat trouwens nog op 20) . Ik wist ergens geel goed waar mijn setpoint lag maar durfde er niet naartoe omdat ik overal hoorde dat het minimum ook goed genoeg was... en zo maakte mijn eetstoornis van het minimum meteen ook een maximum. Ik blijf het gek vinden dat hulpverleners dit niet individueler bekijken. Op basis van je evolutie als baby/kind en van je familie zouden ze soms echt wel al kunnrn merken dat je geen minimum-persoon bent
Ik ben al meer dan een jaar radicaal gestopt met me te wegen. Ik probeer erop te vertrouwen dat mijn huisarts het me wel zal zeggen als ik te veel zou gaan wegen (ik ga daar elke twee weken) en natuurlijk ga ik ook wel af op mijn kledingmaat (die blijft hetzelfde)
ik ben nu vooral aan het focussen op het luisteren naar honger- en verzadigingsgevoelens. Ik worstel nog heel erg met bepaalde soorten voeding en omdat ik zoveel dingen niet eet/drink kom ik ook niet aan, denk ik. Maar dat is niet de manier om gezond te worden.
Omdat ik dus niet weet hoeveel ik weeg weet ik het ook niet als mijn gewicht achteruit gaat, maar tekorten in mijn bloed worden wel opgevolgd en als ik eerlijk ben tegenover mezelf weet ik ook wel wanneer ik minder eet dan wat ik aangeleerd heb gekregen als gezond eetschema...
Als jouw setpunt op 18,5 ligt kan het toch perfect dat dat van iemand anders op 21 ligt? Ik lees in jouw reactie dat je gelijk blijft als je eet naar behoefte, wel dan is dat toch juist een bevestiging van wat hierboven staat: als je op je setpunt zit dan ben je veel meer hersteld dan als je op die 'heilige' 19 zit?
eten rond onderhoud (uitgerekend via een website?) staat niet gelijk aan eten op behoefte en daarbij is het dus niet met zekerheid te zeggen dat je op je setpoint zit.
je kan X kcal eten elke dag en stabiel blijven hiermee, maar dat wil niet zeggen dat je stabiel blijft op je setpoint en deze hoeveelheid eten ook juist voor je lichaam is.
en bmi 19 is zeker niet aan de hoge kant! is zelf helemaal aan de ondergrens. maar ik denk dat je eerder bedoelde dat je van nature ook een lager bmi kan hebben, maar je het een beetje fout beschreven hebt?
meerdere keren
ik weet nu pas wat het is
bij mij uitte het zich in ENORME eetbuien die (voor mijn gevoel) op de een op de andere dag stopten. Ik had gewoon zoveel honger. En op de een op andere dag niet meer zo. Eerst bleef ik nog steken in grotere porties (anders honger meteen terug) en nieteens zo lang daarna zat ik aan een normale portie zonder honger, alles op gevoel.
Drie keer meegemaakt
Hopelijk nooit meer.
Dit vond ik de engste episodes als ik weer eens eetziek was.
Ik heb dit drie keer meegemaakt elke keer gaat mn lichaam terug naar tzelfde gewicht
Ik probeer mijn lichaam het steeds meer zelf uit te zoeken, in plaats van met mijn hoofd te bepalen welk gewicht ik zou moeten hebben
Ik denk dat het een beetje persoonlijk is. Of je smaller of breder gebouwd bent, dunnere of dikkere benen hebt, verhouding spieren en vet, kleine of grote borsten enz. Toch zijn er ook best meiden en vrouwen, zonder een eetstoornis die rond of iets onder die 18 zitten, zoals een schoolvriendin, waarmee ik later even contact had.
Belangrijk is, denk ik, om te zorgen voor genoeg eiwit, vet en vezels en beter langzame koolhydraten, zodat je je meer verzadigd voelt. Mijn eetstoornis is, naast het emotionele stuk, ook ontstaan door het vele snoepen, wat overging in hele pakken koek wegwerken, totdat het helemaal uit de hand liep. Dat snoepen had wel te maken met het gebrek aan liefde en aandacht, dat ik onbewust ervoer. Mijn moeder vroeg me wel hoeveel ik van haar hield maar dat ze dat tegen mij zei, kan ik me niet herinneren.
Toen ik daar eenmaal op zat moest ik er tegen eten, wat vervolgens resulteerde in angst om af te vallen (te falen en kritiek te krijgen) en mij ellendig voelen omdat ik door het vele eten altijd misselijk was. Nadat ik mijn behandeling heb afgesloten en steeds meer de eetstoornis kon los laten ben ik ook meer op gevoel gaan eten en kreeg ik een stabiel gewicht wat goed bij mij past
(mijn bmi is ook erg laag geweest, dit was dus ook heel slecht voor mijn lichaam maar dan nog dachten ze "het valt wel mee").
En andersom zijn er dus mensen die van nature een lichtere bouw hebben die dan weer worden veroordeeld omdat ze niet genoeg zouden wegen. (zelfs mensen zonder es) .
Raar eigenlijk dat er niet meer over bekend is in de hulpverlening : (
Helemaal mee eens ook, dat je voor jezelf moet willen aankomen/gezond willen zijn.
Uiteindelijk moet je leren inzien dat
Het JE EIGEN LEVEN is waar het om gaat.
Al die schemas en tabellen waar wij ons aan vastklampen. In plaats van dat wij ons eigen lichaam vertrouwen, waarin wij wonen en altijd zullen wonen zolang wij hier op aarde zijn.
We kijken veel te veel naar bevestiging van buitenaf in plaats van naar onszelf en hoe wij ons voelen. .
Het is best wel eng om te vertrouwen op jezelf, maar je leert daardoor ook wel eerlijk te zijn, voor jezelf op te komen en ervoor te staan voor wat je nodig hebt en voor wie je bent.