Aankomen na ondergewicht

 

Bijna iedereen met een eetstoornis voelt zich vaak niet gelukkig met zijn of haar lichaam. Velen van hen hebben de wens om af te vallen. Minder te willen wegen dan ze nu doen, dat getalletje op de weegschaal om laag te zien gaan of om zichzelf dunner te zien dan ze nu zijn. door Esther

Wanneer dat afvallen dan lukt geeft het kracht om door te gaan vaak tot een bepaald streefpunt bereikt is. Maar is dat genoeg? Meestal niet. In de spiegel lijkt er niets veranderd te zijn. Het liefst wil je er nog een beetje meer gewicht af. Het doel wordt bijgesteld en bijgesteld.

Of misschien gaat het wel anders en ben je niet zo zeer bezig met het getalletje op de weegschaal maar ben je zo bang om te eten en zo bezig met compenseren dat je zonder dat je het door hebt ook steeds meer en meer gewicht verliest. Echter, hoe die eetstoornis je ook voor de gek probeert te houden dat het ‘allemaal wel meevalt', op een gegeven moment kun je er niet meer om heen. Je omgeving gaat het opvallen en begint zich zorgen te maken.

meisje
Fotografie: Joe St. Pierre

Kleding past niet meer, je conditie is niet meer wat het was. Dingen die je eerder kon zoals sporten of een hele dag werken of colleges volgen, lukt niet meer. De meeste stoelen lijken ineens zo hard te zijn geworden, je haar valt uit en het is overal zo koud. Je lichaam en je omgeving beginnen tekenen te geven dat het zo niet langer meer kan. Dat het schreeuwt om meer voedsel. Maar vang jij de signalen op?

Wanneer je die signalen binnen durft te laten heb je al een hele belangrijke stap gezet. Ontkenning is namelijk de 1e fase waar je in zit. Het durven gaan inzien is de 1e stap op weg naar herstel. Een volgende stap is om het er over te gaan hebben en hulp te zoeken. Hulp, zodat je samen met hen aan de slag kunt want genezen van een eetstoornis is een heel proces. Samen met een hulpverlener een plan van aanpak maken, doelen. Een belangrijk doel is toch ook het aankomen.

De meningen zijn verdeeld in behandelingen wáár in het proces het aankomen zou behoren. Sommige behandelingen vinden het prioriteit nummer één. Eerst aankomen dan pas aan andere dingen werken. In andere behandelingen gaat men uit van het principe dat er eerst aan de achterliggende dingen gewerkt zal worden en wanneer de cliënt dit verwerkt heeft, deze de eetstoornis ook niet meer nodig zal hebben en vanzelf zal aankomen. Echter, heel vaak wordt er een combinatie van deze twee uitersten toegepast. Aan de ene kant het aankomen, aan de andere kant het werken aan de achterliggende problematiek.

Wanneer je zo laag in je gewicht zit ben je letterlijk maar ‘weinig mens'. Weinig body, maar ook weinig emoties. Je lichaam staat in een spaartoestand. Dit is vooral heel vervelend en gevaarlijk omdat je weinig kan omdat je lichaam zo zwak is, weinig spieren, weinig kracht, je bent een soort zombie. Soms kan het ook een positief gevoel geven op korte termijn: alle moeilijke emoties voel je ook niet doordat het gevoel zo afgevlakt is.

Maar daar staat tegenover dat je alle dingen waar je vroeger zo van genoot, nu ook niet meer voelt omdat je gevoel zo afgevlakt is.

volwassen wordenAls je in je behandeling dan eenmaal met aankomen begint is dit meestal erg moeilijk.

Het is een onbekende weg: helemaal tegengesteld aan de weg die je eerst bewandelde. Niet alleen is het voor je lichaam omschakelen maar ook in je hoofd. Eerst ging je iets moeilijks aan door het te uiten in het niet-eten of het eten en compenseren. Nu onderga je moeilijke therapie máár moet je toch goed blijven eten van een aankom-eetlijst.

Je eigen manier van ‘omgaan met' mag je niet langer meer gebruiken. Dit zorgde bij mij in het begin voor veel paniek. Ook het volle gevoel dat zo onbekend was. Juist het ‘leeg' zijn gaf altijd zo'n sterk gevoel en nu moest je verdragen om gewoon een normale maaltijd in je lichaam te hebben en vervolgens 2 uur later weer een tussendoortje te gaan eten. Ikzelf merkte wel dat het eten van een eetlijst snel went. Je lichaam raakt ook snel weer gewend aan de hoeveelheden.

Het omgaan met de emoties die het allemaal teweeg brengt dat blijft lastig: juist omdat je, als je eenmaal ook aankomt, ook meer gaat voelen. Je wordt langzaamaan weer wat meer ‘mens' en je lichaam hoeft niet meer zo angstvallig in de spaarstand te staan. Het gevolg is dat het weer tijd en energie heeft om ook je gevoel weer ‘in te schakelen'.

Daardoor ga je weer meer voelen. Dit heb ik zelf als heel overweldigend ervaren. De drang om dan juist weer terug te grijpen op je oude gedrag om zo weer grip op alles te krijgen, is heel groot. Juist op zulke momenten is het heel goed om de houvast van een eetlijst te hebben, waar je je aan vast kan houden en op terug kan grijpen. Daarnaast is het heel belangrijk om een goed sociaal vangnet te hebben, steun vanuit je omgeving waar je op terug kan vallen.

Wanneer je gewicht weer langzaam richting het gezonde gaat, is de strijd nog niet gewonnen. De grootste fout die ik zelf jaren geleden maakte en veel mensen in mijn omgeving nu nóg maken: Oh je ziet er weer goed uit, je bent beter! Voor mij is een gezond gewicht een symbool geworden dat ik in een andere fase van herstel ben gekomen. Aankomen is niet meer nodig, maar dat betekent niet dat m'n hoofd geen overuren meer draait over eten, dat mijn angst voor aankomen (alsnog) er niet meer is en dat ik niet alsnog me heel ongelukkig in m'n lichaam voel.

Die angsten en gedachten zijn niet weg bij het bereiken van een gezond gewicht. Wel heb ik één zorg minder: ik weet nu dat mijn lichaam op dit moment niet meer lijdt onder het ondergewicht wat ik het eerst ook nog aandeed. Maar qua emoties is het een achtbaan in m'n hoofd. Na jaren van weinig voelen, al dacht ik dat ik dat wel deed, merk ik nu pas wat écht voelen is en overvalt het me allemaal enorm.

De kunst is om het te doseren. Het aankomen maar ook de stortvloed aan emoties die op je afkomen. Zodat het behapbaar blijft. Gebruik daarbij je omgeving en je hulpverlener. Zodat je samen met hen grip kan gaan krijgen op dat wat maakte dat je die eetstoornis zo nodig had. En ondertussen vol te houden en door te zetten, op weg naar de toekomst waarbij een gezond lichaam nodig is.

change

Tijdens het opruimen van mijn oude dagboeken, valt een foto die ik in één van die boeken bewaarde op de grond. Ik raap hem op een kijk naar een foto van mezelf, die zo'n 7 jaar geleden gemaakt is... Ik schrik. Ik ga op de rand van m'n bed zitten en kijk naar het meisje op de foto, waarin ik mezelf nauwelijks herken. door Mathilde

Ik kijk naar het veel te magere lichaam, maar wat me nog meer opvalt zijn de doffe ogen. Ik wordt verdrietig als ik naar de foto kijk. Ik zie geen levenslustige vrolijke meid, maar een uitgeput meisje, met voorover gebogen schouders en lege ogen.

De foto is gemaakt tijdens een vakantie. Ik kan me mijn gedachten herinneren voordat ik deze reis ging maken... ‘Zouden ze daar niet alleen maar vet eten hebben?'. ‘Zouden ze wel salades hebben?'. ‘Hoe zou het zijn om 3 weken niet op de weegschaal te staan....'

Ik realiseer me hoe erg mijn leven toen beheerst werd door mijn eetstoornis! Na deze vakantie besefte ik me dat het zo niet verder kon. Ik kreeg hulp van een psycholoog, een haptonoom en begon met het lezen van boeken over positief denken... Ik werkte keihard aan mijn zelfbeeld en probeerde langzaam aan aan te komen.

In het begin ging dat moeizaam.. Erg moeizaam. Ik kon niet omgaan met de paniek die ik voelde als ik aan was gekomen... als was het maar een klein beetje. Maar door continu mijn anorectische gedachten tegen te spreken, door positief te denken en te denken aan mijn toekomst, ging het stapje voor stapje steeds een klein beetje beter. Steeds die grens over gaan... De paniek voelen, maar WEL doorgaan.

Ik had een aantal keren een kleine terugval. Dan voelde ik weer de veiligheid van het vluchten in de anorexia en de blijdschap van het afvallen... Maar dan realiseerde ik me weer dat dat geen zin had... Dat ik voor mijn gevoel nooit mager genoeg zou zijn en dat de veiligheid helemaal geen veiligheid was!!!!

Na deze strijd, had ik uiteindelijk het punt bereikt dat ik de eetstoornis onder controle had. Ik was alleen nog wel wat te mager... Maar, hoe gezonder je gewicht wordt, hoe gezonder het beeld van jezelf wordt... Dus zag ik uiteindelijk ook wel in, dat ik nog wel te dun was.

Pas sinds ongeveer een jaar heb ik een gezond gewicht en kan ik ook echt weer genieten van eten... Wat een vrijheid! Als je anorexia hebt, kun je je niet voorstellen dat je ooit weer kunt genieten van eten, dat de gedachten over eten en de weegschaal je leven niet meer beheersen.

Je kunt je niet voorstellen hoe vrij je je kunt voelen en hoe heerlijk het kan zijn om je aandach te richten op de mooie dingen van het leven.

Ik zeg niet dat mijn gewicht me niets meer doet, maar ik heb een gezond gewicht en zie er gezond uit...

Je eetstoornis onder controle krijgen en vooral aankomen lijken soms bijna onmogelijk. Maar niets is onmogelijk en uiteindelijk zul je je goed voelen met het gewicht dat bij je past. Blijf daarin geloven!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

M. - Woensdag 11 mei 2011 13:36
wauw, wat een supersupersupeeeer mooi verhaal !
Echt heel mooi geschreven... alles zo herkenbaar

x
suus - Woensdag 11 mei 2011 14:35
Ik ben precies met dit onderwerp bezig. Aankomen.. ik zakte en zakte en verlegde elke keer de grens. Als een in elkaar gedoken babyvogel zat ik dan op de bank. Mensen praten tegen me, maar ik hoor ze niet. Het liefste wilde ik verdwijnen.
Dan gaat er 1 knopje om.. Oke iets aankomen dan.. Wetende dat mijn setpoint beduidend hoger ligt.
Nu 3 weken geleden ging de knop wederom om en zit ik nu bijna in fase 3 van de opbouwlijst. Ja ik kom aan, en ik vind het vreselijk. Ik zit nog niet op gezond gewicht maar vermoed dat dat niet lang meer gaat duren. Ja ik vind het vreselijk, maar dan vond ik xx kilo's geleden ook. Ook toen haatte ik mn gewicht en mn lichaamsomvang. Nu zoveel kilo verder verafschuw ik het zeker niet minder, maar ben er wel op een positieve manier mee bezig.
Gezond gewicht is idd weinig zeggend over je eetstoornis, en dat is wel lastig soms. Het is moeilijk om naar de maatstaven van de verwachtingen van de omgeving te functioneren omdat je gedachten meestal niet zo snel veranderen als dat je in gewicht doet aankomen in het begin.
Marjolein - Woensdag 11 mei 2011 16:04
Wauw! Twee super mooie tekstjes!
En ik ga zeker proberen vanavond op de chat te komen! Lijkt me heel erg interessant, zeker omdat ik zelf dus precies in deze periode zit en het er verschrikkelijk moeilijk mee heb..
Angel-eye - Woensdag 11 mei 2011 16:19
Mooi geschreven ik herken me zelf er in. Ik zit nu ook in die fase, het liefst wil ik niks voelen, niet meer het gevecht tegen je gedachten. Ik weet da wat ik doe niet goed is maar het voelt prettig en veilig, ik weet niet meer wat ik moet doen. Ach ja ik zie wel, maar ja het is erg moeilijk.
Maxine - Woensdag 11 mei 2011 19:27
Wauw... Echt heel mooi deze tekst.
m - Woensdag 11 mei 2011 19:57
Mooi geschreven. Bij mij is het echter niet zo dat ik bij een gezonder gewicht een gezonder lichaamsbeeld heb. Ik ben al een keer op mijn streefgewicht geweest en ben er nu weer bijna, maar ik vond/vind mezelf toen en nu heel dik, terwijl mijn streefgewicht laag is..
Anoniem - Donderdag 12 mei 2011 15:42
WAUW wat een prachtig en goed, duidelijk omschreven stuk. Ik denk dat heel veel meiden zich in dit stuk zullen herkennen.

Voor iedereen wil ik zeggen dat je als je er in blijft geloven er een fase komt waarin je jezelf accepteert en waarin het je lukt om het eten stapje voor stapje steeds meer los te laten. Ook kun je daarna na gaan welke positieve dingen je wel allemaal onder controle hebt.

@Angel-eye : Probeer iemand te zoeken waarmee je dit kan verbeteren. Probeer er met iemand over te praten en onthoud dat de dingen in het leven ook met KLEINE stapjes vooruit kunnen gaan. Laat het er niet bi zitten en accepteer de situatie waarin je nu zit, maar doe er wat mee. Het zal lastig zijn, maar zoals het nu is is het ook zeker niet goed en wordt het er ook niet beter op.

Groetjes een meisje die nu zo'n beetje in de laatste fase zit :P, maar die nog wel veel aan eten en gewicht denkt :P
Sanne - Donderdag 12 mei 2011 15:52
Ik herken me erg in het verhaal! Vooral van die gedachten, ik heb namelijk 2 weken geleden mijn streefgewicht behaald maar het blijft een chaos. Vanaf een moment dat ik moest aankomen heb ik het vooral zó moeilijk gehad met al die emoties die op je afkomen.

Toch denk ik wel dat mijn hulpinstantie in veel dingen gelijk had over een gezond gewicht. Nu heb ik een veel beter inzicht op dingen en mezelf waardoor ik aan de achterliggende problematiek kan werken. Als je zwaar ondergewicht hebt ben je daar nog niet klaar voor ik kon niet normaal denken en was alleen maar bezig met gewicht terwijl mijn lichaam eraan kapot ging.

Het was erg moeilijk om een gezond gewicht te bereiken en ik had het altijd over vetmesten en de dikzak die ik zou worden. Uiteindelijk blijkt toch wel dat dat de eetstoornis was die tegen mij zat te liegen. Ik krijg nu zó veel meer complimenten over dat ik mooi ben en ik voel me nu ook eindelijk veel energieker. Dit heeft wel lang geduurd omdat je eerst lichamelijk moet herstellen van zo'n uitputtende periode.

Maar meiden die moeten aankomen, ik weet dat het heel moeilijk is maar geeft niet op, het is het waard, jullie zijn het waard!

Veel succes, sterkte, steun en liefs,
Sanne
Angel-eye - Donderdag 12 mei 2011 18:39
@ Anoniem: Ik heb e laten doorverwezen naar de ursula kliniek ik moet tot volgende week dinsdag wachten of ik aangenomen word. Ik vind het erg spannend en eng.
Anoniem - Donderdag 12 mei 2011 19:31
@Angel-eye : Stiekem was ik heel erg bezorgd, ook al ken ik je natuurlijk niet. Jou bericht kwam over als een heel wanhopig iemand die niet meet wist wat ie moest doen. Ben HEEL BLIJ dit te horen. Nu is het inderdaad even afwachten of je wordt aangenomen, maar vecht ervoor dan zal je er zeker voor beloont worden. Natuurlijk is het heel erg spannend en eng, dat is echt zo en als je er eenmaal zit ga je gegarandeerd denken "waar ben ik nu weer beland?" Maar als je eenmaal in behandeling zit, kun je een paar maanden later misschien wel TROTS terugkijken. Dat je iets meer uit het dal bent geklommen, en dat misschien weer vrolijk kunt zijn enz. Ik wens je echt heel veel succes, en als jij in jezelf blijft geloven, dan kun je misschien ooit nog helemaal herstellen.
felliejj - Vrijdag 13 mei 2011 15:40
heel erg herkenbaar.
Zit nu ook in de fase van het aankomen enzo..
Ben al flink wat kilo's aangekomen, maar zit nog niet op mn 'gezonde' gewicht. En op dit moment sta ik stil, ik durf de stap niet te nemen om nog verder aan te komen..
Wel probeer ik heel erg aan derest te werken, want ook bij mij kwamen de emoties als een waterval, en moet veel aan mezelf werken. En aan sociale contacten...
Ik weet echt niet of ik er ooit klaar voor ben om nog verder aan tekomen...
bijouke - Donderdag 26 mei 2011 13:11
heel erg herkenbaar al jullie verhalen ben nu momenteel opgenomen in het azm in maastricht voor mijn anorexia en ben al een hele uitgebreide eetlijst aan het volgen en nog kom ik niet aan en ik begrijp er momenteel even niks meer van ik heb het best moeilijk met eten maar ik volg wel de lijst van de dieiste hier en nog kom ik er niet van aan en dat maakt het zo dubbel het is net alsof mijn lichaam na 17 jaar anorexia alle voedingsstoffen die binnen komen meteen verbrand waardoor ik niet aankom.hebben jullie nog tips voor mij
romy - Zondag 13 mei 2012 19:05
wat een mooi herkenbaar stuk. ik ben zo bang om aan te komen.. voor mijn gevoel is mijn streefgewicht 'dik'. terwijl het natuurlijk gewoon gezond is..
xxdancingx - Zondag 19 augustus 2012 11:22
Herkenbaar hoor! Dat mensen denken dat als je een maal een gezond gewicht hebt dat het wel weer goed gaat. Nou niet dus! in november had ik een gezond gewicht gehaald. Ik hoefde direct niet meer naar de kinderarts , dietiste en pshycholoog. Het ging zo snel omhoog, het gewicht, dat het wel mee zou vallen met mijn eetstoornis. Het leek heel makkelijk voor mij. dus dan is er verder ook geen hulp mee nodig. Dus daar stond ik dan alleen. Met al die lastige gedachtes. niet meer weten wat ik moet doen. En het ging dus direct weer de verkeerde kant op.. En daar zit ik nog steeds.. wachtend op mezelf. wachtend tot ik weer de moed krijg om hulp te vinden/zoeken. en aan de ene kant wil ik het heel graag. Maar het is ook een enorme hou vast! Want wie zit er nou op de te wachten om alleen maar weer te moeten eten en dan vervolgens weer in de steek te worden gelaten.
thattgirl - Donderdag 23 augustus 2012 00:40
Bij de ggz werd ik meteen in de diepe gegooit met een aankom dieet als ik op het zelfde gewicht bleef werd mijn psych boos en ik had het gevoel dan of ik een mislukeling was. Nu zit ik bij accare en hier heb ik samen met een dieetsten een eetlijst gemaakt van ongeveer xkcal iedere keer gaan we kijken hie het gaat en als htlukt komt er weer bv een appel me bij veder heb ik heraphie us bijde digen wordn geregeld allleen wordt uk nuet in het diepe gegooit enluisteen e naar me
Marjolijn - Dinsdag 25 september 2012 21:17
heel mooi, ik herken het helemaal. Ik had tranen in mijn ogen toen ik dit verhaal las!
claire - Zondag 3 februari 2013 19:48
heel veel liefs en sterkte ,ik heb jaren lopen lijnen en nu eet ik weer en begin nu langzaam aan weer te voelen,toch krijg ik van 5 mensen horen dat ik dik was en was aangekomen en bolle kop had gekregen dit was het gevolg ,terwijl dat ik nu een bmi van 20 zit , op 20 jaar ,wel werkt niet erg motiverend , dus .verder,werkt dat op de geheel verkeerde manier uit dus dit is het het gevolg is nu dat ik nu op restaurant tocht bent gegaan , en 7 broodjes naar binnen heb gewerkt , erg dat mensen de verkeerde opmerkingen naar je hoofd slingeren . ik luister dan ook niet naar deze mensen ,ik hoop dat ik de kracht vind en ik hoop dit ook om jou aankomen , ieder geval ik at een broodje per dag ,en mijn ouders ,zijn gescheiden ,
ik hoop dat de mensen eerst nadenken voor ze iets zeggen ,ook wens ik je veel sterkte en liefde toe ,
Teensokje - Zondag 14 april 2013 20:23
Ik wil iedereen die meehelpt deze site te maken tot wat ze is, heel graag bedanken. Niet alleen de oprichters en moderators, maar ook iedereen op het forum die met dezelfde problemen zit als ik en waar ik me in kan herkennen, en iedereen op het forum die post over welke lekkere dingen ze allemaal hebben gegeten vandaag en waar ik zoveel ontzag voor heb. =)

Het zijn vooral blogs als deze die me in de loop van de afgelopen weken hebben doen inzien dat ik misschien toch wel echt een probleem heb en ook echt te weinig eet. Die me hebben doen inzien dat ik, zodra ik volgens het bmi ondergewicht had, ging denken dat bmi ook maar een statistiektool is enkel en alleen maar omdat ik voor mijn 'hoofd' nou eenmaal nooit weinig genoeg zal wegen.

En inderdaad, ik zie totaal geen verschil in de spiegel terwijl geen enkele stoel meer lekker zit en mijn backpack me blauwe plekken op mijn heupen bezorgt. Ik ga nu steeds meer inzien hoe erg ik er eigenlijk aan toe was/ben, en probeer mezelf in te prenten dat ik wél mag eten en dat het ook wél lekker mag zijn allemaal.

Het feit dat het de laatste tijd vaak mijn gezonde verstand is dat wint, is voor een heel groot deel te wijten aan proud2beme. Ik heb het gevoel dat ik deze site echt op een keerpunt heb ontdekt, en wil iedereen hiervoor nogmaals bedanken. Ik kan zo blij worden van jullie leuke berichtjes over een nieuw soort koekje en dergelijke, dat helpt me echt om me niet té schuldig te voelen omdat ik nu veel meer eet dan een tijdje terug (ik probeer de basislijst te volgen).

Bedankt!
Kristel - Zaterdag 13 juli 2013 12:45
Dit is echt zo herkenbaar.
Ik ben ook nog aan het vechten tegen de eetstoornis. Ik ben in korte tijd van x kilo naar x kilo gegaan, dat is echt enorm veel en enorm snel voor mij. Ik kan dit nu echt nog niet accepteren.
Mensen zeggen elke dag dat ik er zo beter uit zie,en denken ook dat ik beter ben. Maar in mijn hoofd ben ik nog zo in strijd om toch dun te willen zijn, al lukt dit nu niet meer. Ik ben ontzettend ongelukkig met mijn lichaam, ik ben er elke minuut van de dag mee bezig.
Het is nog knokken tot het einde, en niet terug te vallen in mijn oude eetpatroon..
Anoniem - Zondag 18 augustus 2013 14:53
Precies datgene lezen wat je zelf ook voelt.. Wetende dat je niet de enige bent die dit proces doorgaat .. Dit motiveert om door te zetten .. Dankjewel!
maaike - Zaterdag 30 augustus 2014 08:39
Wat een goed artikel zeg ik herken er veel in snap nu ook meer van wat er door iemand met deze ziekte heen gaat want zo kan je het toch wel noemen een ziekte?
Dank je wel voor het delen van dit artikel.

floor - Dinsdag 21 oktober 2014 23:07
Ik moet nog beginnen aan het aankomen...ik zie mezelf en vind het lelijk... denk elke dag, morgen ga ik wat meer eten...maar het lukt me nog steeds niet...
. - Dinsdag 24 februari 2015 18:36
Ik zoek heel vaak op hoe ik kan aankomen, maar steeds komt er een verhaal over anorexia maar dat heb ik niet ik eet heel veel ongezond en gezond, soep maar ook groetes en fruit. Alleen nergens staat er hoe je kan aankomen als je een snelle stofwisseling hebt. Ik ben in een paar maanden ongeveer 2kilo aangekomen maar ik wil nog 5 ofzo alleen het duurt zolang..
Jansje - Donderdag 19 maart 2015 21:06
Lees het nu pas, maar is net op het juiste moment! Ik moet ook weer aankomen en vind het zo vreselijk moeilijk. Omdat ik zo bang, ja panisch ben voor wat er dan komt aan gevoelens en paniek. Ik denk dat ik het niet aan kan. Goed dat je geschreven hebt dat je dan ook je hulpverlener kunt gebruiken om er steun te vinden en er samen naar te kijken.

Dank! Ik hoop er zeker wat mee te kunnen doen...
Engeltje99 - Zaterdag 21 maart 2015 16:48
Heeeii,

Ik voel me de laatste tijd een beetje misselijk enzo, beetje onderbuik gevoel en kom niet aan, zou dat kunnen liggen aan m'n menstruatie? Begint ie dan weer op gang te komen?
Annemoontje - Zondag 4 oktober 2015 16:23
Wauw ik vind dít echt een prachtig verhaal, en van Mathilde's verhaal, vooral de inleiding is zo herkenbaar en ontroerend. Jezelf magerder, ongelukkiger terug zien is vreselijk..
Ik hoop binnenkort ook hulp te krijgen en vinden en keihard aan mezelf te werken.

Liefs
anoniem - Zondag 10 juli 2016 15:52
welk boek over positief leven is goed om te lezen voor deze leeftijd (13-14)
Daphne - Vrijdag 6 januari 2017 23:19
Staat iemand er voor open om over bepaalde herkenbare situatiesvia whatsapp te praten? Niemand in mijn omgeving kan mij hulp bieden die ik nodig heb.
Eva - Donderdag 17 oktober 2019 07:58
Dank je wel voor het delen!