''Pokémon Go verspreidt zich in een golf over de wereld. Binnen enkele minuten nadat het nieuws mij bereikt heb ik de App geïnstalleerd en loop ik buiten. Het is etenstijd, maar ik heb geen tijd om te eten. De Pokémon zijn te vinden in alle hoeken van mijn wijk. Ik begin honger te krijgen en mijn moeder belt me. Ik loop naar huis met een omweg. Niet om een Pokémon te vangen, maar omdat ik nog even wat wil verbranden, voor ik mijn avondeten thuis ga eten. Triggert het bewegen met Pokémon Go mij nou?

Na het avondeten voel ik me moddervet. Aardappeltjes, een hamburger, jus en een veel te grote portie bloemkool met een kaassausje voelen als vergif in mijn lichaam. Het moet eruit. Omdat ik na het eten niet mag braken van mijn psycholoog en ook niet mag sporten, besluit ik Pokémon Go als excuus te gebruiken. Het werkt, mijn ouders vinden het goed dat ik met mijn broertje een uur naar buiten ga om Pokémon te vangen. Yes, bewegen!

Na een uur flink doorstappen, amper de tijd nemen om Pokémon te vangen en irritatie richting mijn broertje over zijn getreuzel, kunnen al die rare virtuele monstertjes me nog maar weinig schelen. Ik zeg steeds ‘nog eentje' en stap vlot door de straten. Inmiddels zijn we de wijk waarin we wonen al lang en breed uit. Want hoe meer kilometers je maakt, hoe meer calorieën je verband. Onee, ik bedoel hoe meer mogelijkheden het spel je geeft.

Ik begin het warm te krijgen en niet eens van het weer. Mijn broertje moet een beetje gaan rennen om me bij te houden. Ik zie andere mensen rustig rondlopen. We lachen vluchtig naar elkaar, want we weten dat zij het spel ook aan het spelen zijn. Maar ik moet verder, want ik ben goed bezig. Niet met het vangen van Pokémon, maar met eetgestoord bewegen! Ik ben mezelf aan het uitputten, de calorieën aan het verbranden en dat terwijl iedereen denkt dat ik gewoon plezier heb met een App. Ondertussen voed ik mijn eetstoornis en niemand heeft het door. Mijn leugentje is gelukt.

Mijn broertje haakt na nog een extra half uur dwaas rondlopen af. Hij is moe en vindt het niet leuk om het spel zo snel te spelen. Zelf ben ik ook aardig rood aangelopen en heb ik sommige Pokémon zelfs overgeslagen, omdat ik niet stil wilde staan. Het geeft me de kick van hardlopen om af te vallen, maar voelt tegelijkertijd ook eng en fout. Ik besef dat ik niet goed bezig ben, maar tegelijkertijd wil ik nog even door. Ik kan niet meer stoppen. Ik wil lopen, bewegen, afvallen: CONTROLE.

Thuis aangekomen kijkt mijn moeder mij boos aan. ‘'Waar was je zo lang?'' vraagt ze me geïrriteerd. ‘'Morgen blijf je binnen na het eten, geen Pokémon spelletjes voor jou meer!'' ''Ze snapt ook niets van mijn eetstoornis'', gaat er door mijn hoofd. Heeft ze dan niet door dat ik was doorgeslagen door mijn eetstoornis?'' - ''Nouska als ze nog een eetstoornis had''

Misschien herken je bovenstaande wel. Misschien juist op een andere manier. In ieder geval heb ik hier en daar al verhalen gelezen van mensen die merken dat hun bewegingsdrang wordt gevoed door het spelen van die spel. Ik herken dit van WII Fit. Dit spel speelde ik ook een tijd lang door mijn bewegingsdrang. Ik speelde dan niet een half uurtje of uur, maar stond drie uur te zweten en deed veel te actief mee. Niet voor de lol en niet voor mijn gezondheid, maar om af te vallen en te compenseren wat ik had gegeten. Dat gaf me een kick.

Prima dat ik dit onderwerp hier bespreek en je bewust maak van het feit dat Pokémon Go of andere beweging-spelletjes je kunnen triggeren, maar wat kun je er eigenlijk tegen doen? Niet meer spelen? Binnen blijven met dit mooie weer? Is dat de oplossing?

Wees eerlijk

Lichaamsbeweging is gezond. Daarom vind ik het spelletjes Pokémon Go ook leuk bedacht. Het is een computerspelletje, waarmee je de deur uit moet en dat is goed voor veel kinderen die normaal gesproken binnen op de bank voor de televisie zitten. Lekker buiten spelen is gezond, ook voor volwassenen. Maar wanneer ga je te ver?

Ik denk dat je dat zelf eigenlijk, stiekem wel weet. Misschien ontken je het, omdat je de pret die je er tegelijkertijd ook aan beleeft, niet wilt laten bederven. Maar ergens weet je heel goed wanneer je te ver gaat. Wanneer je net even een half uurtje Pokémon Go aan je spel vastplakt ‘'omdat je dan nog wat meer verbrandt'' of wanneer je Pokémon Go MOET spelen na het eten en het liefst op een plek gaat zoeken waar ze ver uit elkaar te vinden zijn.

Je weet heel goed of het een trigger voor je is. En met het signaleren en eerlijk zijn naar jezelf toe over je gedachtes en gedrag, kun je een eerste stap zetten. Bewustwording is, zoals bij zoveel veranderingen, is het eerste stapje dat je moet maken. Als je blijft ontkennen, ga je door met het voeden van die eetstoornis. Wees eerlijk, ook naar anderen toe en trek aan de bel als je merkt dat het een nieuwe manier van bewegingsdrang is geworden.

Je voedt je eetstoornis

Op zich lijkt het voor jou misschien niet gevaarlijk dat je je eetstoornis wat meer ruimte geeft. Toegeven aan bewegingsdrang lijkt iets tijdelijks wat je zo weer kunt terugpakken. Als je een eetstoornis hebt is dat een heel ander verhaal. Het kan ineens een trigger zijn waarin je verstrikt kunt raken. Je zit op een gegeven moment vast in je hoofd, in gedachtes, in dwang of juist in het gevoel van controleverlies. Je wordt vastgezet door deze serieuze psychische stoornis.

Bewegingsdrang heeft niet zozeer met gewicht te maken. Als je ondergewicht hebt, is beweging soms schadelijk voor je herstelproces qua gewicht, maar ook als je overgewicht of een gezond gewicht hebt, is het geven van ruimte aan je eetstoornis net zo link en ongezond. Want een eetstoornis is voornamelijk een psychisch probleem.

Dat je er nu ‘even' wat meer aan toegeeft lijkt niet schadelijk en toch is het dat wel. Wanneer je je eetstoornis de ruimte geeft, wint het letterlijk terrein. Dat moet je daarna weer terug veroveren en dat is echt niet wat je wilt! Er is zoveel meer om je mee bezig te houden, zoveel wat veel leuker is dan bezig zijn om weer uit je eetstoornis te klimmen!

Stel grenzen

Zoals het voor sommige mensen goed is om niet meer dan twee glazen wijn te drinken is het voor jou misschien goed om niet langer dan een half uur Pokémon Go te spelen. Dit is natuurlijk slechts een voorbeeld. Wanneer je duidelijke afspraken hebt op therapie over bewegen, is het goed om je daar aan te houden en dus het uitlaten van de hond en het spelen van Pokémon Go te combineren, in plaats van beiden een half uur te doen, omdat je op die manier meer kunt bewegen. Wees daarin eerlijk naar jezelf en houd je aan afspraken die zijn gemaakt.

Merk je dat je toch met een kick de nodige Pokémon kilometers aflegt, maar wil je die eetstoornis niet op die manier zijn gang laten gaan, spreek je dan ook uit naar mensen om jou heen. Wie weet kun je samen afspreken tot hoe laat je het spel speelt of kun je voorstellen om iets anders gezelligs te gaan doen, bijvoorbeeld gezellig naar het strand, samen iets fris drinken op het terras of s‘avonds een film kijken.

Bij eten

Heb je afgesproken met jouw diëtist of therapeut dat je bij eet, wanneer je hebt gesport of een lange wandeling hebt gemaakt? Dan is ook een uurtje Pokémon Go iets dat je daar onder moet rekenen. Extra eten bij veel beweging is heel normaal. Je hebt vaak ook extra honger. Als je nog moet aankomen in gewicht, is dit ook erg belangrijk om niet te vergeten tijdens een potje Pokémon vangen!

Het moet wel leuk blijven

Zorg in ieder geval dat het spelen van Pokémon Go je leven op een positieve manier beïnvloedt en geen drang wordt. Maar dat je het doet voor de lol. Je merkt dat snel genoeg en anders misschien na het lezen van deze blog, na vandaag. Wees eerlijk, lieg niet tegen jezelf. Je brengt jezelf er veel verder mee van huis en je kan jezelf er zelfs mee in gevaar brengen. Je wordt er ongelukkig van, misschien zelfs obsessief en down. Dat is niet wat je wilt toch?

Pokémon, voetbal, de sportschool, hardlopen, yoga, gezond eten of wat dan ook. Het komt allemaal neer op maat houden. En dat is juist zo verschrikkelijk lastig als je een eetstoornis hebt. De ene keer houd je zo strikt maat, dat het restrictief is en een andere keer kun je totaal geen maat houden en sla je juist door. Daarom is het goed om een bepaalde grens te stellen en erover te praten. Je hebt nu eenmaal nu nog deze problemen, bescherm jezelf daarin en neem verantwoordelijkheid. Gotta catch 'm all, maar eerst je eetstoornis!

Heb je geen last van bewegingsdrang, maar wel van een depressie en moeite om de deur uit te komen, dan kan Pokémon Go juist een leuke manier zijn om toch op pad te gaan trouwens!

Dus: Have fun, maar let op jezelf. ♥

Speel jij Pokémon Go met je eetstoornis?